นักรบ...
" ขอกินสักลูกเจ้าของจะด่ามั้ยนะ "
ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะหาไม้ไผ่ยาวๆมาฟาดเจ้ามะม่วงลูกเล็กๆที่อยู่ในช่อ คงไม่เป็นไรหรอกมั้งขอแค่พวงเดียว แล้วผมก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้อยู่ๆก็อยากกินขึ้นมา ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากจะกินผลไม้โดยเฉพาะพวกผลไม้เปรี้ยวๆเนี่ย
ตุบ ตุบ ตุบ
เสียงมะม่วงลูกเล็กๆที่ยังไม่โตเต็มที่กลิ้งขลุกๆบนพื้นดินเมื่อไม้ไผ่ยาวๆฟาดลงกับช่อของมัน ไม่นานภารกิจพิชิตมะม่วงของผมก็สำเร็จ
" อื้อหือ แบบนี้ค่อยโล่งหน่อย "
ผมนั่งย่อตัวเก็บมะม่วงลูกเล็กๆที่ล่วงหล่นตามพื้นพลางกัดกินไปด้วย ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเบบี๋มะม่วงพวกนี้จะทำให้ผมโล่งและรู้สึกดีขึ้นมา บางทีอาการแปลกๆที่ผมเป็นอยู่จนหมอเองก็ไม่รู้ว่าจะรักษายังไงอาจจะหายได้ด้วยการกินมะม่วงก็ได้นะ
" คุณนักรบ!! "
น้ำเสียงดุๆจากเจ้าของเท้าเล็กๆที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าผมทำให้หัวใจผมแทบล่วงลงตาตุ่ม ผมค่อยๆเงยหน้าไปสบตากับเจ้าของเสียงที่ยืนเท้าสะเ
