เวลาผ่านไปราว 2 สัปดาห์ร่างกายของน้องอบอุ่นค่อยๆฟื้นฟูขึ้นมาพร้อมกันกับที่คิมหันต์และกุลนิดาเฝ้าลูกสาวเอาไว้อย่างดีเสมอมา คิมหันต์ไม่แม้แต่จะออกไปทำงานเลยสักวันเขาให้คณินทำแทน จนคณินมันสงสัยว่าเขาไปทำอะไรกันแน่ทำไมถึงได้ไม่ไปทำงานตั้ง 2 สัปดาห์ปกติเขาไม่เคยลางานสักวัน เข้าขั้นบ้างานเลยก็ว่าได้บางวันทำจนไม่ได้นอน ไมแปลกที่คณินมันจะสงสัย เขาคิดว่าเมื่อลูกสาวออกจากโรงพยาบาลก็คงได้เล่าความจริงให้กับเพื่อนและครอบครัวได้ฟัง ก็คงจะตกใจกันนิดหน่อยแต่ก็นั่นแหละมันคือความจริงที่ต้องเล่าและต้องยอมรับในการตัดสินใจของเขา
" วันนี้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะคะเด็กดี "
คิมหันต์พูดกับน้องอบอุ่นที่ตอนนี้เขากับเธอค่อยๆปรับตัวเข้าหากันได้หลังจากที่วันแรกเลยน้องอบอุ่นแทบไม่คุยกับเขาเพราะกลัว แต่เพราะเขาที่ยิ้มให้กับเด็กคนนี้ตลอดและชวนคุยตีซี้มาตลอดจึงทำให้ลูกสาวรู้สึกค่อยๆปลอดภัยและคุยกับเขามากขึ้น
" เย้ๆจะได
