Ephemeral

Chapter 4

Isang buwan na ang lumipas, nandito parin ako sa loob ng ospital bilang isang pasyente.

Nakakabagot, sobra. Wala man lang akong ibang ginawa sa loob ng isang buwan kundi ang humiga, kumain, matulog at magising.

Sobrang na-miss ko ng magtrabaho sa loob ng ospital.

Yung gumagana ang adrenaline rush ko sa tuwing may tumatawag sa akin galing sa ICU o sa OR.

Oh di kaya ang umasikaso ng mga pasyente sa ER.

Gustong gusto ko ng magtrabaho. Sabik na sabik na akong mag opera sa utak ng tao.

Yung aabutin kayo ng mga kasamahan mo sa loob ng OR ng walong oras o higit pa.

Pero sabi ni Rems bawal daw ako magtrabaho, dahil baka atakihin ako ng sakit ko habang nagsasagawa ng operasyon.

Mapanganib iyon para sa pasyente at sa sarili ko.

Sobrang boring sa loob ng kwarto, kaya napagdesisyunan kong ipadala rito ang gitara ko. Fender Stratocaster electric guitar.

Kailangan ko lang daw i-minimize ang pagtugtog gamit ang gitara ko. I agree with the rules and regulations.

Pero aside sa electric guitar ko. I also brought here my acoutic guitar. The Fender Malibu Player.

Nakaupo ako ngayon sa kama, nakatagilid habang hawak ang fender stratocaster.

I was playing the intro of the song 'Robbers by The 1975'. I minimize playing the guitar.

Hanggang natigilan ako sa aking ginagawa ng may marinig ako.

May umiiyak na bata sa kabilang kwarto. Hindi ko man ito nakikita pero sigurado akong batang babae ito.

May maliit itong tinig, mukang nahihirapan siya, pero hindi parin tumitigil sa pag-iyak.

Na sa kabilang kwarto lang siya, sa kanan. Lumabas ako ng kwarto para tignan ang nangyayari.

I saw her situation inside that room. Mukang ayaw niyang magpagamot.

Nakikita ko ang paghihirap ng batang babae habang pinapatahan siya ng isa sa mga nurse. Nagpupumiglas siya at gustong makawala.

Walang kalaban-laban ang batang babae kahit na isang nurse lang ang nagpapatigil sa pagpiglas niya. Hindi sapat ang lakas niya para makawala.

Mukang tuturukan na ng doktor ng gamot pangpakalma ang intravenous therapy (IV) ng pasyente. Pero pinigilan ko siya.

"Sandali!"

Nako lagot ako nito kay Rems pagnalaman niya ang tungkol dito.

Napatingin lahat ng nurse at isang doktor dahil sa sinabi ko.

Pero yung bata patuloy pa rin sa pag-iyak at pagpupumiglas.

"Dr. Delmundo, anong ginagawa mo rito?" Tanong ng doktor na pinigilan ko.

"She needs to get her chemotherapy, right?" I asked the doctor without answering his question.

"Hindi, she needs to get some test, pero ayaw ng bata kaya nagpupumiglas siya at sinusubukan namin siyang pakalmahin," pagpapaliwanag ni Dr. Osmeña, isa sa mga doktor rito sa ospital.

"I can make her calm, huwag niyo na siyang turukan ng gamot, please," pagmamakaawa ko sa doktor.

Kita ang pagaalinlangan sa mukha niya ng sinabi ko yun pero mukang pumayag din sa naging suhestyon ko.

"Hey, baby girl, stop crying. You'll hurt your voice," I walk towards the kid and bend my knees to level her height.

It works, she stopped crying after I say those words. Pero humihikbi pa rin ang bata. Nakatingin ito sa sahig kaya hindi ko makita ang buo niyang mukha.

I lift her soft small chin. Namamaga ang kaniyang mata. I wiped her tears to clear her visions. I smiled at her, but she's still sobbing.

"What's your favorite song?"

Nagsalubong ang dalawa niyang kilay sa tanong ko. Pero sinagot niya pa rin ito.

"I See the Light," she answered.

"Oh, so you like princess Rapunzel?"

I saw how her face lit up the moment she heard the name Rapunzel. Siguro paborito niyang disney princess ito.

Tango lamang ang sagot niya sa tanong ko.

"Wait lang ha, babalik ako."

Dali-dali akong pumunta sa kwarto para kunin ang fender malibu guitar ko.

I lift the child and put her above the bed. Then I start strumming the guitar.

All those days watching from the windows

All those years outside looking in

All that time never even knowing

Just how blind I've been

Now I'm here blinking in the starlight

Now I'm here suddenly I see

Standing here it's all so clear

I'm where I'm meant to be

She was amaze on how I play the guitar in front of her. I saw her smile.

And at last I see the light

And it's like the fog has lifted

And at last I see the light

And it's like the sky is new

And it's warm and real and bright

And the world has somehow shifted

All at once everything looks different

Now that I see you

Now she was clapping her hands as if we're performing in an orchestra.

All those days chasing down a daydream

All those years living in a blur

All that time never truly seeing

Things, the way they were

Now she's here shining in the starlight

Now she's here suddenly I know

If she's here it's crystal clear

I'm where I'm meant to go

She was tilting her head from left to right, and enjoying the music and sound I am producing.

And at last I see the light

And it's like the fog has lifted

And at last I see the light

And it's like the sky is new

And it's warm and real and bright

And the world has somehow shifted

All at once everything is different

Now that I see you

Now that I see you

She was singing together with me. I hear the rasp in her voice but it doesn't matter for she has a lovely and angelic voice.

Now she's calm. Ang batang babae na nasa harap ko ay may sakit na leukemia. Pano ko nasabi iyon? Nakasuot siya ngayon ng bone bonnet cap bandana na kulay pink.

Sinusuot iyon ng mga pasyenteng may leukemia. After the chemotherapy ay naaagnas ang buhok ng pasyente kaya may suot silang bonnet.

"Aaa-yaw ko magpagamot, masakit," she was starting to cry again.

"Shhhhh, don't cry baby girl, you're safe. No one can harm you," I try to convince her.

I am rubbing her back gently to stop her from crying.

Sino ba naman ang hindi matatakot at maiiyak sa test ng isang leukemia patient.

"We'll going to perform a bone marrow test to the child, Mr. Delmundo, so esxcuse us," pagputol ng doktor sa pag-uusap namin ng bata.

Bone marrow test? Masakit yun, lalo na sa murang edad pa lang ng batang ito. Siguro na sa walong gulang pa lang siya.

"We're going to evaluate her response to the therapy and track her progress during the treatment."

Pano nga ba ginagawa ang bone marrow test:

Marrow and bone samples are usually taken from your hip bone. First, the doctor numbs the area (local anesthesia). You may be given a mild sedative or remain awake.

The doctor uses a hollow needle to remove a small amount of marrow cells (aspiration) and a small piece of bone filled with marrow (biopsy). If both tests are being done at the same time, the doctor may either use a different needle for each test or remove and reposition the same needle. Some patients experience slight bone pain for a few days after the procedure.

The samples are examined under a microscope to detect any chromosome changes (cytogenetic analysis) and other changes in the cells. For patients already undergoing cancer treatment, periodic marrow tests can reveal whether marrow function is beginning to return to normal. This is often done in combination with a white cell differential (also known as "CBC plus differential" or "differential").

Sa edad ng bata siguro aabot ng higit sa isang linggo ang recovery nito matapos ang test.

The fear on the child's visage is visible. So I look at her and tell something with conviction.

"Hey little one, you're one of the bravest person I've ever met," I say those words while placing my right hand to her right shoulder.

I think it's effective. Since she gave me her sweetest smile.

Tapos tinignan ko si Dr. Osmeña, isang tingin na nagpapasalmat dahil sa ginawa ko.

I was about to leave the room while carrying my guitar.

"A-re yo-u also a patient here?"

The child asked me. Siguro natanong niya yun dahil sa suot kong hospital gown na kulay light blue.

"Oo, pasyente rin si kuya dito, may sakit rin ako."

"Kakantahan niyo po b-a a-ko ulit ku-ya?" Utal-utal parin na tanong niya.

"Oo naman,basta magpagamot ka na ha? Para kantahan ka ulit ni kuya"

Nakita ko siyang tumango kahit may kaba. Napangiti ako sa ginawa niya.

"Mamayang gabi pupunta ulit rito si kuya para ipag-hele ka." I leave the room without closing the door.

Mukhang doon lamang isasagawa ni Dr. Osmeña sa loob ng kwarto ng bata ang bone marrow test.

Lumipas ang tatlong minuto. At sinimulan kong patugtugin ang electric guitar ko.

Sapat lamang ang tugtog sa loob ng kwarto para hindi ko marinig ang iyak ng bata sa kabilang kwarto.

Subalit lumipas ang limang minuto at lumakas ang iyak ng batang babae.

Kahit anong gawin kong pag adjust sa volume ng gitara ay nangingibabaw parin ang pag-iyak.

Iyak na may sakit, pighati at paghihirap.

Hindi talaga patas ang buhay. May mga taong nagkakasakit kahit hindi naman nila deserve ito.

Hindi ko na kaya ang iyak ng batang babae sa kabilang kwarto. Kaya nagdesisyon akong umalis at pumunta sa rooftop ng ospital.

Nangako ako sa bata na kakantahan ko siya mamayang gabi, kaya nandito ako ngayon sa rooftop para makapag-isip ng kanta.

Ang hirap naman, wala akong maisip. Myembro ako noon ng banda kaya puros loud music ang mga pinapatugtog ko.

Lumipas ang isang oras ay wala pa rin akong maisip na kanta. Siguro uulitin ko na lang kantahin yung 'I see the light'.

Bubuksan ko na sana ang pinto para bumaba ng magulat ako sa taong na sa harap ko, si Rems.

"I heard what you've done. "

"This compassion of mine in helping people especially the sick is inevitable," I said it without looking at him. Nakatingin lamang ako sa ulap. Ang ganda ng kombinasyon ng asul at puti sa kalangitan.

"Hindi naman masama ang pagtulong Clij, basta na sa tamang sitwasyon lang."

"Ano bang mali sa ginawa ko? Mukang maganda naman ang naging resulta ah?" Medyo napipikon na ko.

"Hindi ko naman minamasama ang ginawa mo. Pero pano kung hindi kumalma yung bata? Pano kung mas lalong matakot dahil sa pag intervene mo?" Tumataas na ang boses ni Rems.

Mukang magkakasagutan pa kaming dalawa kung walang magpapatalo.

"Yun na ang huli, pangako. Pasensya ka na, di ko lang mapigilan."

Mahinahon kong pagpapaliwanag.

"Sana nga Clij, sana."

"Smoke?" I saw him giving me a piece of cigarette.

"I quit smoking, llong time ago," I smirked at him.

Nakita kong itinago niya ang sigarilyo sa pakete at inilagay sa bulsa.

"Gago ka, bawal yan rito ah, bat ka nagdadala niyan?" Tanong ko sa kanya.

"Oo bawal. Pero hanggat hindi ka nahuhuli wala kang nilalabag"

At sabay kaming dalawang tumawa dahil sa katarantaduhan niya.

"Alam mo naman kung ano ang dala ng paninigarilyo sa akin Clij, sa atin," sabi niya tapos nagbuntong hininga.

"Stress reliever," sabi ko.

"Tama, hindi naman ma co-consider na bisyo to dahil hindi ko naman palagi ginagawa. I do smoke in times of stressful days and whenever I feel anxious."

"Umiinom ka pa rin ba?" Tanong ko kay Rems habang tinitignan siya.

"Hindi na syempre, alam mo naman sa trabahong to bawal malasing."

Sabay pa kami na nagbuntong hininga.

"Kamusta siya?" Tanong ko kay Rems.

"She's fine, hindi na siya inaatake ng sakit niya gabi-gabi," he replied.

"Thank God!" Napahilamos ako ng mukha ng maranig yun mula sa kanya.

"May posibilidad bang hindi na bumalik ang ala-ala niya?"

"Oo, pero maliit lang," inakbayan niya ko and he tap my left shoulder.

"Kung ganoon wala akong choice kundi, gumawa ng bagong ala-ala kasama siya," malungkot kong saad habang nakayuko.

"Nakakalimutan niya rin ba ang pangalan niya?" Taka kong tanong.

"Kasi noong nagkita kami nagawa niya pang sambitin ang pangalan niya sa akin."

"As of now, wala akong record na nakalimutan niya ang pangalan niya"

Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi ni Rems.

"Pero pag lumala ang sakit niya, posibleng makalimutan niya ang mga previous events kahit na kahapon lang ito nangyari, at puwedeng makalimutan niya rin ang sariling pangalan."

Kinabahan ako sa mga sinabi ni Rems. Puwede niya kong maalala kahit kailan at puwede ring makalimutan.

"Ano lang ba ang mga naaalala niya? Anong stage ng buhay niya?"

"Anong stage? You mean edad?"

Tango na lang ang nagawa ko.

"On her record, malinaw pa sa memorya niya ang mga pangyayari mula grade one siya hanggang grade six."

Pagsasalaysay niya.

Nagkakilala kami nung grade seven. Kung ganon lamang ang mga naaalala niya, hindi pala ako nag exist sa memorya niya kahit kailan.