Ephemeral

Chapter 3

Naririnig ko ang pagpatak ng oras sa loob ng aking silid.

Hindi naman ito ganoon kalakas, pero ito lamang ang naririnig ko sa mga ganitong oras.

Nanatiling nakapikit ang aking mga mata habang pinapakinggan ang orasan.

Iminulat ko ang dalawang mata ng dahandahan. Madaling araw na pala.

Alas tres na nang umaga ng magising ako.

Hindi ko na matandaan kung anong oras ako nakatulog at anong dahilan.

Bumangon ako para uminom ng tubig.

Dahil na sa isang private room ako, meron akong sariling refregirator.

Nagsalin ako ng isang basong tubig mula sa isang glass pitcher.

Nilagok ko ito at nasundan pa yun ng dalawang beses.

Mukhang uhaw na uhaw ako.

Inamoy ko rin ang aking sarili, di naman ako mabaho. Siguro mga isang araw lang ako nakatulog.

Lumabas ako ng kwarto para magtanong sa informations desk kung anong petsa na ba ngayon.

I was going to push the button in the elevator to take me to the 1st floor.

Na sa loob na ako ng elevator ng makita kong dumaan sa harap ko sila Rems at nagmamadaling umakyat sa 4th floor.

I am currently in the 3rd floor, when I saw them ascending using the stairs.

Dali-dali akong lumabas ng elevator at sinundan sila.

Hindi ko rin maintindihan kung bakit ko yun ginawa.

Siguro nakasanayan ko na bilang isang doktor. Na kapag nakita mo ang kapuwa mo doktor na tumatakbo ay mapapatakbo ka na rin ng walang dahilan.

I slow down my pace.

Then I observe what's happening inside the room.

Isang private room sa 4th floor na dali-dali nilang pinasok.

I hear screams coming from that room.

Someone wanted to eacape.

She was terrified of the people that surrounds her.

I was outside the room and observing what's happening inside.

I was going to step forward when someone cltuches my right arm.

Tiningnan ko ang kamay ng taong nagapahinto sa akin para pumasok sa loob ng kwarto.

Si Rems. May banta sa mga tingin niya, na nagsasabing huwag kong ituloy ang kung ano man ang binabalak ko.

"Anong nangyari?" Atat kong tanong sa kaniya.

"Inaatake na naman siya ng alzheimer's," he said while looking at Knixx.

Marahil ay hindi na ito bago, dahil kalmado ang mukha ni Rems habang pinapaliwanag niya ito.

"Susubukan kong pakalmahin siya, baka gumana," suhestyon ko.

"Nang makita kong sinundan mo kami ay hindi muna ako pumasok, dahil alam kong magtatangka kang tumulong," he said it without giving me a glance and still looking at her.

"At ng malaman kong tama ang kutob ko ay dali-dali kitang pinigilan sa binabalak mo. Gusto mo bang tumulong bilang isang doktor, o may iba ka pang dahilan?" He finally look at me.

Hindi ako makapagsalita dahil alam ko ang huling dahilan ang magiging sagot ko.

"It will only worsen the situation if you will put your self inside that room. Hindi ka niya kilala Clij, at ang pagpupumilit mong ipaalala sa kaniya kung sino ka, ay makasasama sa karamdaman niya."

Grabi, walang salita na lumabas sa bibig ko dahil sa mga narinig at nalaman ko.

Ang hirap naman. Hindi niya na nga ako maalala, bawal ko pa siya lapitan sa mga ganitong klaseng sitwasyon.

Mukhang naturukan na siya ng gamot, dahil hindi na siya sumisigaw.

I was about to leave when Rems said something.

"Ngayon ay puwede mo na siyang puntahan. Tandaan mo Clij, huwag mong pilitin na ipaalala ang mga bagay na nakalimutan niya."

I was going to enter the room when he added.

"May mga araw na kakausapin ka niya kahit hindi ka niya kilala, pero may posibilidad na aatakihin siya ulit ng alzheimer's niya. Ipagdarasal ko na sana isang araw, ay maalala ka na niya. Kung dumating man ang araw na maalala ka na niya at pagkabukas ay makalimot siya, huwag ka sana mapagod, kahit nagmumukha ka ng sirang plaka." Nakita ko ang tipid na ngiti sa mukha niya bago siya umalis.

Pagpasok ko ng kwarto ay wala na ang mga nurse at doktor na umasikaso sa kaniya.

Ang himbing ng tulog niya. Pero kita pa rin sa mukha ang pagod na dinanas kanina.

Ba't nangyari sa kaniya ang lahat ng ito? Siya ang pinaka huling taong maiisip kong magka alzheimer's.

I was roaming inside her room. Inayos ko ang mga gamit na nagulo kaninan.

I pull the blanket to cover her against the cold temperature.

I increased the scale of aircon to 36°C.

Sobrang na miss ko ang maamo niyang mukha habang natutulog, I hope to have this kind of privileg every night and most of the time. Pero alam kong hanggang ngayong gabi lang ito.

Kailangan kong makaalis mamaya bago siya magising.

I was going to take a seat beside her bed when I saw a guitar.

Gitara na kulay itim. It's my present for her, in her 18th birthday.



Napangiti ako habang inaabot ang gitara. Naalala ko kung gaano siya kasaya ng malaman niyang gitara ang regalo ko para sa kaniya.

But she immediately pout that day when she remembered she doesn't know how to play a guitar.

Ang lakas ng tawa ko ng sinabi niyang hindi siya marunong tumugtog nun. She frowned after hearing my laugh, she even punches me lightly in my right arm.

Sabi ko huwag siyang mag-alala dahil tuturuan ko siya kung pano mag gitara.

She's a fast learner, hindi ako nahirapan sa pagturo sa kaniya. She's eager to learn new things, and that's what I like about her.

Sabi niya walang edad sa pag-aaral ang mahalaga, ay willing kang matuto sa kahit na anong bagay, lalo na kung gusto mo ito.

Sa totoo lang ang dami kong natututunan pagmagkausap kaming dalawa. Ang daming prinsipyo at perspective na nalaman ko at nabago dahil sa mga iba't-ibang pananaw niya sa buhay. She sees the world differently.

I'm drowned with my thoughts while strumming the guitar. I look at her if nagising ko ba siya, but she's still sound asleep.



(Credits to the rightful owner of this video.

Title: Your Mundo Universe by: Rico Blanco and IVOS)

'enjoy listening :>'

I saw the clock hanging in the wall. It's 5:00 a.m.

I put back the guitar where I picked it up.

Lumapit ako sa kaniya to give her a forehead kiss.

"Sleep well, sana ay maging maayos na ang kalagayan mo. Sana ay maalala mo na ako,tayo."

I open the door when I saw someone in front of it.

"Hijo?"

I saw her mom in front of the door, while carying a basket of fruits and plastic bags, na sa tingin ko ay mga pagkain ang laman.

I helped her to put all those stuffs above the table.

"Tita, mauna na po ako," I was about to leave the room again, when she stopped me.

"Clija, pasyente ka rin ba?"she asked directly.

"Kailangan ko na pong umalis bago magising si Knixx."

"Sasama ako palabas, tulog pa naman siya," she said then walked beside me.

Na sa corridor kami ngayon ng 4th floor naglalakad. Pagpasok namin ng elevator she pushed the button of the 1st floor.

"Anong floor mo?"

"3rd po," she was about to push the button when I stopped her.

"Pero didiretso po muna ako ngayon ng chapel para mag dasal," bigla siyang napalingon sa sinabi ko.

"What happened to you hijo?"

"I have KLS tita, I'm the modern sleeping beauty,haha," I chuckled.

Then I saw her forehead creased.

Nagbuntong hininga ako bago magpaliwanag.

"Mayroon po akong disorder na kung saan ay nakakatulog ako ng matagal,halimbawa 20 hours/day o higit pa. Minsan nakakatulog ako ng hindi ko alam, puwede akong atakihin ng sakit ko ano mang oras o kahit saang lugar."

Nakita ko ang gulat sa kaniyang mukha.

Bumukas na ang elevator pero mukhang hindi pa siya tapos sa katanungan niya.

"Kaya ba pupunta ka ngayon sa chapel para ipagdasal na mawala na ang sakit mo?"

I smile, without giving her a glance.

"Pupunta po ako ngayon ng chapel para mag dasal pero, hindi para sa akin. Kundi para sa taong, hindi kayang ipagdasal ang kaniyang sarili dahil hindi man lang matandaan ang sakit niya."