Ephemeral

Chapter 2

"Doc, what is the cause of my disorder?" I asked Rems.

Na sa loob kami ngayon ng room ko sa ospital.

My parents are still here. Although I told them that I'm okay, and they can leave, but they hesitate.

"Sa ngayon Clij ay hindi pa namin matukoy, I'm currently asking for help outside," he said.

"I think it's because of my improper sleeping routines," I discussed.

"What do you mean?" Tanong niya na puno ng pagtataka.

"I have some sleepless nights, way back then, when I was in grade seven. Wala akong maayos na tulog mula grade seven hanggang grade twelve. Minsan pumapasok ako sa klase na kulang ang tulog, pero kadalasan walang tulog." Pagkuwento ko.

"At pag gusto ko naman matulog para magpahinga, ay hindi ko naman magawang makatulog." Pagpapatuloy ko sa kuwento. "That's why, I take some sleeping pills," I said bitterly. "Without the consent of my parents," narinig ko si mama na napasinghap habang nakatakip ang kaliwang kamay sa kaniya bibig.

I was frustrated way back then, dahil simula high school ay wala akong maayos na tulog. Hindi ko na nga maalala kung kailan ako nagkaroon ng maayos na tulog.

"Puwede ko bang malaman kung bakit wala kang maayos na tulog Clij?" Maingat na pagtanong ni Rems sa akin.

I remember her.

"To bring back my title in our class," sinabi ko yun, at hindi ko mapigilang lumingon kay papa.

He saw me while glancing at him. I saw how he felt sorry. Sobra akong na pressure sa pag-aaral dahil kay papa. Nasanay kasi siya na ako palagi ang top one sa loob ng classroom.

"Sobra mong pinagod ang sarili mo at nakalimutan mong magpahinga, tama ba?"

"You're mentally and physichally tired, Clij," he stated.

"Alam ko, pero anong magagawa ko dahil parang lagi akong may hinahabol"

"Na hindi dapat ako mahuli at maiwan," ayoko na magkuwento, pati pagkukuwento ay tinatamad ako.

A moment of silence.

"Okay, thanks for answering my questions Mr. Delmundo, atleast may lead na ako kung ano ang cause ng KLS mo.

I give him a smile before he leave the room.

I saw my parents, staring at me. Nakaupo sila ngayon sa isang sofa, na kasya ang dalawang tao.

Nakikita ko ang awa sa dalawang pares ng kanilang mata.

Nailang ako, kaya pinutol ko ang pagtitig sa kanila. I was staring at the floor.

Until my father cuts the silence.

"Clij, I'm really sorry, dahil hindi ko alam, hindi ako nakaramdam na napapagod ka na pala, I'm sorry if you feel pressured way back then, beacause I want you all the best." He's pulling himself not to cry while explaining.

"Or you just wanted me to be the best?"

"Na parang bawal akong magkamali, na dapat angat ako sa lahat!" I try not to shout, but I failed.

"Cl-," I cut him off.

"Dahil, anak niyo ko hindi ibig sabihin kontrolado niyo na ang buhay ko," parang sasabog ako.

Sa galit at sakit. Matagal na to eh. Dapat kinakalimutan ko na ito.

"Alam ko namang proud kayo sa akin, lalo na sa mga achievements ko sa academics. Pero kahit minsan hindi ko kayo narinig na pinuri ako sa isang bagay na gustong-gusto ko." My visions are blury.

"Minsan naiisip ko mahal niyo po ba talaga ako? O sadyang proud lang kayo? Kasi magkaiba ang pagmamahal sa pagiging proud, kasi kahit may pagkukulang ako, tatanggapin niyo pa rin ako." At hindi ko na mapigilan ang pagbuhos ng aking luha.

Para akong batang umiiyak sa harap ng aking mga magulang. Parang batang nasiraan ng laruan o nadapa at nagkasugat.

Until I feel my mother hugging me, to calm me down.

"Tama na Clint, sabi ng doktor bawal siyang ma stress." Sabi ni mama kay papa habang pinapatahan ako sa pag-iyak.

"Just leave,"

"Both of you, leave," I said, without looking at them.

Nalaman ko na lang na nakaalis na sila dahil sa tunog ng pagsarado ng pinto.

Tumunog ang phone ko sa ibabaw ng small table na katabi ng kama ko.

I open it, at nagulat ako sa dami ng notifications ko. 105 missed calls, 500 messages, sa iba't-ibang tao, ang iba sa kanila ay mga kaibigan ko at kakilala.

I open the new message. Galing kay mama.

From: Mom

We will fix your things at your house, we'll send your clothes, and other stuffs there. If you need something just message or call me and your dad. We love you anak.

I didn't reply.

I was scrolling in my notifications and hoping to see her name, pero wala. Sa text messages or missed calls, wala talaga.

Hanggang sa naisipan kong lumabas, ngayon ko lang naramdaman na gutom pala ako. Halos isang taon ba naman akong walang kain at puros lang tulog.

I can easily message my mom to send me food here at hospital. Pero ayaw ko.

Mabuti na lang at may cafe/canteen dito sa ospital na pinagtratrabahuhan ko. Ay mali, na ka confine pala ako.

I went to the canteen. And buy a tuna sandwich and fresh milk, in a 250 mL.

Mabuti na lang at may bills and coins ako na nakuha sa gamit ko noong pumunta ako ng baguio.

Siguro dito na rin nila dineretso ang mga dinala kong gamit pa baguio.

I was busy eating my food when I see her approaching to the counter.

Hindi ko mapigilan ang hindi mapatingin sa kaniya. She's pale but still beautiful in her own way.

Nakita ko ang inorder niya, a hot black coffe in a cup. Then a pile of pancakes with a maple syrup and butter.

She's alone, and very calm.

Tatayo na sana ako para puntahan siya at kausapin nang, pumasok sa isip ko ang sinabi ni Rems.

"Ms. Pangilinan was diagnosed from Alzheimers."

I try not to be weird infornt of her.

Kalma lang Clij. Kunware hindi mo pa siya kilala.

I finished my food and fixed the remains and went to the trash bin.

Bat kasi ang layo ng basurahan dito sa loob ng canteen?

Hanggang sa hindi ko namalayan na nasaharap ko na pala siya.

"Hi," I greeted her, shyly. Tama ba ang sinabi ko?

"There's a lot of vacant seat, as you can see," she said without giving me a glance.

"Ha?"

Nagsalubong ang dalawang kilay niya, na para ba ang bobo ng sagot ko.

"Ah, hindi, tapos na akong kumain, ikaw talaga ang sadya ko," anak nang, tama ba ang pagkakasabi ko?

Kumunot ang nuo niya. Ito ang paborito kong ekpresyon mula sa kaniya.

Pinilit kong hindi matawa dahil sa ekspresyong ginawa niya. Ang hirap naman! Mabuti na lang at nagtagumpay ako.

"What do you mean?"

"Um, you just caught my attention and I wanted to sit infront of you to have a good conversation," I said trying to calm my self.

"Nilalandi mo ba ko?" Halos masamid ako sa sariling laway dahil sa tanong niya.

Halos wala pa rin siyang pinagbago napaka prangka at direkta niyang tao.

At habang tinatanong niya ako, ay blangko ang ekspresyon niya.

Parang isa akong estranghero sa kaniya.

Until I saw her fixing her table and going to leave.

"Clija," I blurted out.

Napahinto siya sandali. Nakatalikod siya sa akin.

"Sorry, but I don't give my name to a stranger," she was about to take a step forward when I suddenly said.

"Pano ba yan kasasabi ko lang ng pangalan ko, ngayon ay kilaka mo na ako." I smile, despite of being ignored.

Nabura ang ngiti ko ng bigla siyang humarap sa akin.

5 feet apart. Iyan ang distansya namin sa isat-isa.

"Ankita or Knixx, it's nice to meet you, Clija," she smirked, and left me dumbfounded.