ขณะที่พลอยรัตน์เดินเข้าไปสั่งอาหารในฟู้ดคอร์ท พิมมาลาที่นั่งเหม่อลอยอยู่ เธอมองไปด้านนอกลานโล่ง ที่ตอนนี้ถูกเด็ก ๆ บางกลุ่มมาจัดกิจกรรมเล่นดนตรีกลางแจ้ง
เธออ่านป้ายไกลตัวใหญ่ เห็นเขียนว่า ‘อาคูสติกซอง’
“โอ๊ย...” พิมมาลาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดและตกใจ
พิมมาลาไม่ทันระวังตัว เส้นผมของเธอถูกใครบางคนจิกจากทางด้านหลัง ก่อนจะกระชากเหวี่ยงจนเธอเซล้มลงไปกับพื้นข้างล่าง และยังกระแทกชนเข้ากับโต๊ะเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เคียงด้วย
ความเจ็บที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ที่ไม่ได้ตั้งตัว ทำให้เธอทั้งหวาดกลัวและสับสน พิมมาลาหันไปมองคนที่ทำร้ายเธอในทันที ผู้หญิงคนนี้เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนด้วยซ้ำไป
“คุณทำร้ายฉันทำไม”
พิมมาลาพยายามลุกขึ้น แต่อีกฝ่ายกลับเดินเข้ามาเงื้อมือตบเข้าที่ใบหน้าของเธอแรง ๆ
“โอ๊ย.. หยุดนะ”
“ฉันไม่หยุด ฉันกำลังสั่งสอนแกไง ว่าอย่ามายุ่งกับผู้ชายของคนอื่น”
เสียงตวาดดังแบบไม่อายผู้คนได้เริ่มขึ้น
