“ยาปลุกกำหนัดบ้า ๆ นี่มีฤทธิ์เป็นเช่นไร ไยข้าจะไม่รู้พิษสงของมัน ข้าเองๆ”
ฉีอันฉีรำพึงพลางมีสีหน้าจริงจัง เพื่อช่วยให้ท่านพี่ชุนหายจากอาการทุรนทุราย เขาจึงมิอาจรอช้า รีบถลกแขนเสื้อขึ้นไปถึงข้อพับศอก และลงมือกระตุกผ้าผูกบั้นเอวของคนบนเตียงอย่างไม่ลังเล ออกแรงเพียงนิดผ้าผูกเอวก็หลุดลุ่ยอย่างง่ายดาย เขาเหลือบมองใบหน้าคมคร้าม พูดว่า “อย่าห่วงเลย ข้าต้องช่วยท่านสำเร็จแน่”
เวลานี้ใบหน้าขององค์ชายอิ้งเยว่แดงก่ำ ดวงตาที่เคยเฉียบคมดุจพญาเหยี่ยวกลับกลายเป็นหวานเยิ้ม สื่อความต้องการอย่างชัดเจน... เขามองการกระทำของฉีอันฉีผ่านความพร่ามัว หายใจหอบกระชั้น ก้อนเนื้อในทรวงเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ
จังหวะนั้น อีกส่วนหนึ่งในใจกลับรู้สึกถึงความผิดชอบชั่วดีขึ้นมาเฉยๆ แม้ตนตกที่นั่งลำบากทรมานเพียงใด ก็มิควรดึงผู้อื่นมาเดือดร้อนไปด้วย โดยเฉพาะกับหนุ่มน้อยไม่ประสาคนนี้ ผลตามมาภายหลังเป็นเช่นไรนั้น เจ้าลิงน้อยค
