เด็กหนุ่มมองร่างใหญ่โตที่อยู่บนเตียงบิดมวนไม่หยุดหย่อน เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากราวกับมีน้ำค้างจับ ดูท่าแล้ว ท่านพี่ชุนกำลังทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส เจ้าของฉายาเจ้าลิงน้อย รีบรุดนั่งลงบนเตียง ใช้แขนเสื้อช่วยซับเหงื่อให้ ทันใดนั้น ใบหน้าขาวงดงามของทหารยามที่เขาเคยเห็น กลับกลายเป็นสีแดงเถือกลามไปถึงใบหู เหมือนถูกไฟร้อนลวกมาก็มิปาน
“ข้า… ข้าถูกคนทำร้าย” เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมา
“ถูกทำร้ายรึ! ผู้ใดกัน กล้าทำร้ายท่านถึงเพียงนี้”
อิ้งเยว่ขบกรามแน่นหนึบ ใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อสะกดกั้นอารมณ์รุนแรงที่กำลังเผาไหม้เขาอยู่ตอนนี้ เขาหักห้ามใจมิให้พลั้งเผลอ ห้ามคว้าตัวเจ้าลิงน้อยมาแนบกายเด็ดขาด หากไม่แล้ว ใครเล่าจะกล้ารับประกัน เขาอาจกระทำเรื่องที่ไม่ดีไม่งามก็เป็นได้ เวลานี้ดุจมีไฟปรารถนาร้อนแรงกำลังลุกโชนอยู่ในร่างกาย เขารู้สึกปวดหนึบรวดร้าว ทรมานเกินกว่าจะระงับไว้ได้ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านจน
