CHAPTER 2
1130 Words
“Baby… “ bulong nito habang nakayakap sa likuran ko. Para akong kinikiliti sa paraan ng pagbulong nito. Hindi ko maiwasang mapangiti tuwing naiisip ko ang lahat ng nangyari pagkatapos noong araw na iyon.
Isang buwan na ang nakalipas simula ng mawalan siya ng alaala. Pag katapos noon parang naging panaginip ang lahat para sa 'kin. 'Yong dating pinapangarap ko lang na mangyari ngayon nangyayari na. Dati nihindi niya ako magawang hawakan o tingnan man lang. Pero ngayon halos araw araw gusto niyang nakikita o niyayakap ako.
This all I want. I want him to love me. I know it’s selfish but I don’t care. I love him so much.
Kahit na alam kong matatapos din ito. Na hindi totoo ang lahat ng ito. Na hindi talaga ako ang totoo niyang mahal. Pero handa akong gawin lahat para matutunan niya akong mahalin habang wala siyang naaalala. Selfish na kung selfish but I really love him so much.
Humarap ako sa kan’ya at ngumiti bago yumakap pabalik sakanya.
“I love you.” He whispered into my ear.
Sana totoong mahal niya nga ako. Sana nga totoong ako ang mahal mo, Harvey. Kung panaginip man ito, aya'ko ng magising pa.
He pouted. I laughed and kissed his cheeks.
“I love you more.” I smiled.
Tatlong araw kaming nanatili sa hospital. Noong malaman kong wala siyang maalala sobrang takot na takot ako at hindi alam ang gagawin. Pero may bahagi sa isip ko na masaya. Because I have given a chance. I know it selfish.
I will do everything to make him love me.
Wala parin akong balita kay Hannah. Hindi ko alam kung alam niya ang nangyari kay Harvey. Hindi siya nag pakita noong ma aksidente si Harvey. Ngunit kahit magpakita pa siya ay hinding hindi ko ibibigay si Harvey. Ang asawa ko. Ako ang asawa kaya’t ako ang may karapatan.
Kumalas ako sa pagkakayakap niya. “Where are you going?” He asked.
I laughed and squeezed his cheek. “Ipagluluto lang kita Mister. Anong gusto mong kainin?” I asked
“You.”
“Huh?” gulat kong tanong
He chuckled.
“Anything. Basta luto mo, baby.” He winked.
After our conversation, nagluto ako ng adobong manok. Inayos ko na rin ang hapagkainan. Simula noong ikasal kami natuto ako sa mga gawaing bahay. Wala kaming katulong kaya’t kailangan kong matutong gumawa ng mga gawaing bahay. Hindi sa wala kaming pera para kumuha ng katulong. Kundi dahil gusto niyang pagsisihan ko ang pagpayag kong maging asawa niya. Kahit mahirap dahil wala akong alam sa mga gawaing bahay ay kinaya at kakayanin ko para sa kan’ya. I really love him. Siguro ganito talaga kapag nagmamahal lahat kakayanin mo at lahat ibibigay mo para sa taong mahal mo 'wag ka lang niyang iwan.
Pagkatapos maluto ng adobo ay tinawag ko na si Harvey para kumain. Simula nang mawalan siya ng alaala lagi kaming sabay kumain.
“Is it delicious?” I asked nervously.
He smiled and nodded.
Gusto kong umiyak sa sobrang saya. Parang dati lang, nitikman ang mga niluto ko para sa kan’ya ay hindi niya magawa. Ngayon kinakain na niya at sabay pa kami.
After I prayed, nag simula na akong kumain. Tahimik kaming kumakain ng bigla siyang mag tanong.
“Paano tayo nagkakilala?” he asked.
“You and I are bestfriend. Since elementary.” I answered.
It’s true. Elementary palang ay mag kaibigan na kami. Ang pamilya namin ay magkaibigan. Sa totoo niyan ay magkapitbahay rin kami dati. Siguro isa narin iyon sa mga naging dahilan kung bakit kami naging magkaibigan noong mga bata pa kami.
“So, paano kita niligawan?” I was stunned of his question. Parang pinipiga ang dibdib ko sa tanong niya.
Hindi niya ako niligawan dahil hindi naman ako ang mahal niya.
“B-binibigyan mo ako ng bulaklak araw araw.” I lied. Isang beses lamang ako natatanggap ng bulaklak sa kan'ya at noong debut ko iyon.
He nodded and smiled.
Pagkatapos kumain ay isa-isa kong niligpit ang pinagkainan namin. Nagtalo pa kami dahil gusto niyang siya ang mag hugas ng pinggan pero hindi ako pumayag.
I take a quick shower before going to our bed. He hugged me tightly. Dati pangarap ko lang makasama siyang matulog sa iisang kwarto. He hated me so much na kahit makasama ako sa iisang silid ay hindi niya magawa. Pero iba na ngayon, gusto niyang laging nasa tabi niya ako. Kung puwede lang hindi na matapos ito.
“Baby.” Halos pabulong nitong tawag sakin.
“Hmm?” I murmured.
“Bakit wala tayong picture noong kinasal tayo?” he asked curiously.
Napalunok ako sa tanong nito at kinagat ang pang loob kong pisnge saka nag iwas ng tingin.
“Nakalimutan natin.” I lied again.
Ang totoo niyan umalis siya agad pagkatapos naming ikasal sa simbahan. Para habulin si Hannah. Kahit sa araw ng kasal namin si Hannah pa rin ang nasa isip niya. He really love her damn much. Na kahit niloko at sinaktan siya ni Hannah ay hindi niya ito magawang makalimutan. Na kahit ano pang gawin ko hindi ko mapapalitan si Hannah sa puso niya. Dahil may Hannah na hindi niya kayang kalimutan. Dahil may Hannah na mahal na mahal niya.
FLASHBACK
“I-im pregnant.”
She’s pregnant? With Harvey? Tears escaped my eyes. Hindi ko mapigilang masaktan sa nalaman. Parang sinasaksak ang puso ko. Magiging Ninang na ako sa anak ng bestfriend ko at ng lalaking minamahal ko.
I hugged her and I smiled fake while saying “R-really? Congrats, Hannah.”
Masaya ako para sakanila pero hindi ko matago iyong sakit na nararamdaman ko. Sobrang sakit. Parang dinudurog ang puso ko sakit.
I wiped my tears.”M-masaya ako para sainyo. Paniguradong magiging masaya si Harvey kapag nala—” she cut me
“H-hindi si H-harvey ang ama!” she cried.
Napatakip ako ng bibig ko sa sobrang gulat sa kanyang sinabi. “W-what do you mean? H-hannah!”
Napaupo siya sa sahig habang umiiyak. “I-im sorry.”
Tinulongan ko siyang tumayo kahit pati ako nanghihina rin. Gusto ko siyang sampalin pero hindi ko magawa. Paano niyang magawang saktan si Harvey? Ang lalaking mahal ko? Paano?
“P-paano si Harvey? Kapag nalaman niya ito—omagashh! Masasaktan siya, Hannah!” Iniisip ko palang na masasaktan si Harvey na dudurog na ako. Hindi ko siya kayang makitang nasasaktan.
She wiped her own tears and smiled “Y-you love him, right?”
Paano niya nalaman? Hindi ako makagalaw sa tanong niya.
“T-this is your chance, Cara! Hindi ba’t dapat maging masaya ka?”
Napatulala ako sa tanong niya. Masaya ba ako? No! I love Harvey pero hindi ganito ang gusto ko. Ayaw ko siyang makitang nasasaktan.
“T-turuan mo siyang kalimutan ako at mahalin ka.”
- Writer
