Ang Mahiwagang Kagubatan

Chapter 5

Chapter 5-Muling Pagkikita

Cherry's Pov

"Gising na!" sigaw ko sa kanila.

"Aba Cherry, inaantok pa ako." Sabay harap sa akin ni Sarah.

"We have to leave. Malapit sa atin ang halimaw. Bilisan niyo." Nawala antok nila mabilis pa sa alas singko. Nagising sila at humarap sa akin.

"Let's leave now." Sabay kapit sa akin ni Tin. Ang bilis namin tumakbo.

"Bilisan niyo, nandiyan na siya." sigaw ko sa kanila.

"Teka lang ate Cherry, pagod na ako." Hinawakan ni Tin ang braso ko.

"Kailangan nating tumakas sa halimaw; hahabulin niya tayo." Sabi ko sa kaniya.

"Nasa likod muna Cherry," sigaw ni Sarah sa amin. Hinila ko si Tin. Nagtakbuhan na naman kami kung saan-saan; madilim ang paligid. Tumatakbo pa rin kami. Hindi na namin namalayan ang oras.

“Magpahinga muna tayo. I'm sorry I'm tired." Umupo na lang si Tin. Ramdam ko kanina pa siya pagod.

"Magpahinga muna tayo saglit Cherry." Tiningnan ko lang si Sarah na namumula ang mukha.

"Sige pero kailangan mag-ingat. Tumingin tingin tayo sa paligid."

"Kailangan na talaga natin umalis nandiyan na siya ulit," sigaw ni Edz, at tumingin ulit kami. Andiyan na naman 'yong halimaw. Tumatakbo naman kami.

"Bilisan mo; nandiyan na siya. Bilisan mo nasa likod na siya."

"Hindi ko na kaya, Ate Cherry," mahina niyang sabi sa akin.

"Kaya mo iyan." Lumapit ako kay Tin at hinila ulit siya. Hindi ko napansin na naapakan ko. Isang puno at nahulog ako.

"Ouch," sabi ko sa kanila. Lumapit sa akin si Sarah. Ang sakit ng paa ko. Hindi ako makalakad.

"Umalis ka na, nandiyan na siya."

"Hindi tayo aalis na magkasama, Cherry." Umiiyak at nakayakap sa akin si Sarah.

"Hindi ko kaya Sarah.”

“Anong gagawin natin nandiyan na siya?" Napatingin sa akin si Roxanne na natatakot.

"Sige na umalis kayo? " sigaw ko sa kanila.

"Hindi ka namin iiwan, Ate Cherry." Hinawakan ako ni Tin. Nagsisigawan ang mga kaibigan ko para humingi ng tulong.

"Sige na at mag-ingat kayo," sabi ko ulit sa kanila.

"May halimaw," sabi ko sa kanila habang binitawan ko si Tin. “Sige na, umalis ka na.”

“Ate Cherry!" sigaw sa akin ni Tin. Pumikit na lang ako at walang nagawa. Pakiramdam ko ay malapit na sa akin ang halimaw, hawak niya ako. Pati mga kaibigan ko umiiyak si Roxanne. Hindi ako makagalaw, binuhat ako ng halimaw pataas. Maya-maya ay naramdaman kong may dumaan sa likod ko at bigla niyang sinipa ang halimaw para bitawan ako. Nasaktan ako sa pagkahulog ko sa sahig. Napalapit sa aking mga kaibigan ko. Pagtingin ko, nakatingin ang halimaw at humarap sa lalaki na tumulong sa akin. Sa sobrang galing niya sa karate natamaan ng lalaki ang halimaw. Sinipa niya ulit ang halimaw. Biglang natumba ang halimaw. Agad namang lumapit sa akin ang lalaking tumulong sa akin. Kung hindi dahil sa kaniya, wala na ako ngayon. Kakainin na sana ako ng halimaw. Natigilan ako sa ginawa nong lalaki.

"It's okay Miss! We need to escape from him." Hindi ako naka sagot sa tanong ng lalaki. Lumapit sa akin si Roxanne, niyakap ako ng mahigpit.

"Let's go," sabi ng lalaki sa amin. Hawak-hawak ako ng kaibigan ko. Sinubukan kong tumayo, pero hindi ko kaya.

"Let me." Walang ibang sinabi na binuhat ako ng lalaki.

"Teka anong gagawin mo?" sabi ko sa kaniya.

"Wag ka ngang tanga. Wag kang maingay magising pa ang halimaw." Sa takot ng mga kaibigan ko ay mabilis nilang sinundan ang lalaking hindi namin kilala.

"Mabilis siyang sumusunod sa atin," sigaw ni Tin sa amin.

"Hindi niya tayo kayang habulin; mahina siya," sabi nong lalaki habang kinarga ako sa likod niya.

"Anong gagawin natin? Nasaan na tayo?" Hindi mapakali na tanong ni Tin. Hinawakan ko ang kamay niya, nanginginig sa takot.

"Malapit na tayo," sabi ng lalaki. Kita na namin ang bahay. Mabilis silang tumakbo papunta sa bahay. Iniwan nila ako kasama ng lalaki. Hindi namin kilala. Nakalapit na kami.

"Bahay mo ba 'to?" tanong ni Tin sa kaniya. Hindi niya sinagot ang tanong ni Tin. Pinagbuksan niya lang kami ng pinto.

"Come in," sabi niya sa mga kaibigan ko. Ibinaba ako at pinaupo sa sala. Nagulat kami na may natutulog sa sala. Napatingin sila sa amin. May isang lumapit sa amin nakared siya. Sa tingin ko siya ang pinakabata sa grupo.

"Sino ka?" sabi ni Nakared sa akin. Nakatingin lang sa amin ang lalaking tumulong sa amin. Bigla akong napatingin sa lalaking katabi ko, parang nakita ko na siya. Omg, bigla ko siyang naalala; siya 'yong lalaking nagbato sa akin ng mangga. Nakasimangot akong humarap sa kaniya.

"Mga kaibigan ko sila," sabi ng lalaki sa tabi ko habang nakangiting nakatingin sa akin. Hinirapan ko lang siya.

"Bahay mo ba ito?" tanong ulit ni Tin sa kaniya.

"Hindi nakita lang namin." Napatingin ako sa kaniya.

"Bakit, anong ginagawa mo dito?" Sabi ni Edz sa kanila.

"Uy Edz, interview lang. Baka mamaya paalisin tayo." Saway ni Roxanne kay Edz. Tahimik na lumapit sa akin si Edz.

"You're ok," mahinang sabi ni Edz sa akin.

"I'm fine; we need to get out of here," mahinang sabi ko sa kaniya habang patuloy na nakatingin sa akin ang lalaki. Naiinis ako kapag nakatingin siya sa akin. Kung hindi niya ako tinulungan, sinaktan ko siya.

"Bakit?"

"Hindi natin sila kilala."

"Ayos lang! Tinulungan niya tayo."

"Oo, Cherry." Lumapit na rin sa'min si Kc.

"Ha basta! Aalis tayo bukas." Napalakas pagkasabi ko napatingin sila sa amin.

"Bakit, ano sa tingin mo ang gagawin namin sa inyo? Wala kaming gagawin. Ako si Mike." Pinakilala niya mga kaibigan niya sa amin. Itinuro ni Mike ang kaniyang mga kaibigan. Sina Rod, Ray, Emz, John, at Jhun, George ang bunso sa amin. Lumapit sa amin ang mga kaibigan niya at nagpakilala. Nagpakilala rin ang mga kaibigan ko sa kanila. Tahimik lang akong nakikinig.

"Ikaw?" sabi sa'kin ni Mike. Wala akong ginawa; Nagpakilala ako sa kanila.

"I'm Cherry," mataray na sabi ko sa kaniya habang papalapit sa akin si Mike.

"Kamukha mo, iyong lalaking bumato sa akin. Tingnan mo, may bukol ako sa ulo." Tumingin sa'kin si Mike.

"Ikaw iyon girl." Tumawa siya, humarap sa akin.

"Look, nagkita ulit tayo." Lumapit pa si Mike, at nagulat ako na napaluhod siya.

"Anong ginagawa mo?" sabay tanong ko sa kaniya.

"Gagamot ko lang 'yang paa mo. Namamaga 'yan, tingnan mo." Napatingin ako sa paa ko. Napansin niya. Ginagamot niya ako.

"Oh, okay na?" Sabay kindat niya.

"Puwede ka nang umalis," sabi ko sa kaniya.

"Sige, sabihin mo lang kung may kailangan ka." Aalis na sana siya, tinawag ko ulit siya.

"Salamat sa pagtulong mo sa amin kanina," mahinang sabi ko sa kaniya. Alam ko kung paano magpakita ng pasasalamat. Lumapit ulit siya sa akin, seryosong-seryoso.

"So, ayos na." Hindi na lang ako nagsasalita.

"Nakasimangot ka. May nasabi ba akong masama?"

"Hindi, sige na matulog ka na." Tumawa siya at umupo sa tabi ko.

"Oh, may concern ka pala. Bakit ka pumunta dito?" bulong niya sa akin.

"Bakit ang dami mo tinanong, close ba tayo?" Bumangon ako at nakalimutan kong masakit pala ang paa ko. Nahulog ako; buti na lang nasalo niya ako. Napapikit ako sa sakit.

"Bakit ka tumatayo?" Galit na hinarap niya ako.

"May gusto ka bang kunin o tutulungan kita?" Inaya niya akong maupo ulit. "Ano? Iinom ka ba?" ulit niya.

"I don't need anything but to get out of my sight. Ang kulit mo," sigaw ko. Hindi ko alam kung bakit naiinis ako sa kaniya. Tinulungan niya ako. Napatingin silang lahat sa amin. Napansin kong nagbago ang mukha ni Mike. "Sorry, I'm sorry kung napasigaw ako ng malakas," sabi ko sa kaniya.

"I'm sorry too; kung magiging makulit ka sa akin, matulog ka na." Tumalikod siya at iniwan ako. Nakatingin lang ako sa kaniya. Nagpahinga kaming lahat.