บทที่ 8 เผลอใจ NC++
ฉันเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ พี่เชนน์ไม่ยอมเว้นช่วงเวลาให้ฉันได้มีโอกาสหนีเลยแม้แต่นิดเดียว เขากดแขนของฉันทั้งสองข้างด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือก็ซุกซนอยู่ใต้เสื้อของฉันไม่ยอมหยุด และก่อนที่ฉันจะขาดอากาศตาย พี่เชนน์ที่แกล้งฉันจนพอใจจึงยอมเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ฉันรีบหายใจเข้าเอาออกซิเจนเข้าในปอดให้มากที่สุด สายตาของเขาตอนนี้เหมือนเสือที่หิวโหยมานาน และเมื่อมันเจอเหยื่อที่มันอยากจะขย้ำแล้ว มันจะไม่ยอมปล่อยให้เหยื่อนี้หลุดมือไป
“พี่เชนน์ จะทำอะไรคะ” ฉันที่พยายามถ่วงเวลาเขาไว้ เผื่อเขาจะคิดเปลี่ยนใจ
“ให้พี่ได้ไหม พี่รอนิมาเป็นปีเลยนะ” มือของเขาที่เคยอยู่ใต้เสื้อของฉันขยับออกมา เขาใช้นิ้วเกลี่ยเข้าที่แก้มของฉัน เชิงยั่วยวนให้ฉันใจอ่อน
“คือ….นิ…ไม่เคยค่ะ นิกลัวเจ็บ” เสียงของฉันราวกับว่าเป็นเสียงกระซิบที่กลัวเขาจะได้ยิน ก็คนมันไม่เคยมีอะไรกับใครเลยจนตอนนี
