ตอนที่5 กฎ(บ้าบอ)

1536 Words

ผมกับเพื่อนยืนมองอยู่ด้านหลังของคนที่มาสมัคร ซึ่งก็มีทั้งชายและหญิง แต่มีคนเดียวที่ผมสนใจ “สวัสดีครับนักศึกษา เป็นยังไงบ้างกรอกใบสมัครกันหรือยัง?” สวัสดีค่ะอาจารย์ / สวัสดีครับอาจารย์ เสียงทักทายจากนักศึกษาตอบรับอาจารย์หนุ่มพร้อมยกมือไหว้ด้วยความเคารพ “สำหรับนักฟุตบอลที่ทดสอบร่างกายแล้ว ไปพักผ่อนได้นะครับ อีกครึ่งชั่วโมงผมจะมาประกาศรายชื่อคนที่ผ่านการคัดเลือก แล้วเราจะไปทดสอบร่างกายต่อ” ครับ! นักฟุตบอลใหม่เดินกลับเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด เหลือไว้เพียงนักศึกษาที่มาสมัครเป็นผู้จัดการทีม “ส่วนพวกคุณ ผมจะให้สมาชิกแล้วก็กัปตันทีมเป็นคนเลือกนะครับ เพราะต่อไปต้องทำงานกัน รู้จักกันไว้จะได้ทำงานง่ายๆ” พูดจบ อาจารย์หนุ่มก็หันไปยิ้มให้ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังก่อนจะเดินออกไปจากตรงไหนปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของพวกเขาต่อไป “พี่เพลิง เป็นคนเลือกเองหรือเปล่าคะ?” เสียงหวานจากนักศึกษาสาว เสื้อตัวเล็กรัดติ้วกระโปรงสั้นแหวกลึก ยืนยิ้มส่งสายตาหวานให้กับชายตัวโต มุมปากหนาตกยิ้ม มองหญิงสาวตั้งแต่ใบหน้าสวยลงไปจนถึงขอบกระโปรงตัวสั้น “ถ้าผู้จัดการทีมสวยขนาดนี้ พวกพี่คงไม่ได้ซ้อมบอล” ภาคินพูดแทรก พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้กระซิบเบาๆข้างหู ใบหน้าสวยยิ้มกว้างใบหน้าคมคายของภาคิน แววตาทั้งคู่เป็นประกาย ก่อนที่เธอจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากสนาม สมาชิกทีมทยอยเข้ามาสมทบ แม้จะบอกว่าให้ทีมช่วยกันเลือกทว่าการตัดสินใจกลับเป็นชายคนเดียวเท่านั้น แต่ก็เปิดโอกาสให้ลูกทีมได้ถามคำถาม ขณะที่ตัวเองยืนกอดอกมองอยู่ไกลๆเท่านั้น “แล้วมึงมายืนทำไมตรงนี้? ทำไมไม่เข้าไปทำความรู้จักล่ะ ระวังจะโดนไอ้พวกนั้นคาบไปแดกก่อนนะ” โค้ชหนุ่มเดินออกมาจากห้องพักพร้อมกับนักศึกษาสาวที่อยู่ในแถวก่อนหน้า ทันทีที่เห็นสภาพของทั้งคู่ก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้น “หึ จะเข้าไปทำไม ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าใครจะได้ตำแหน่งนี้” “ไม่กลัวแพ้?” “กลัว? กูบอกแล้วไงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นของกู!” “มั่นใจไปเถอะ อย่าลืมนะว่าผู้ชายที่เธอชอบกำลังจะเข้ามาอยู่ในทีมเดียวกับมึง แดกก็ไม่ได้ ทำได้แค่นั่งดูเขาเอากัน หึ ๆ” พูดจบโค้ชหนุ่มก็เดินไปหากลุ่มนักศึกษาด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม ติ๊ง! เสียงข้อความเด้งเข้ามาในมือถือ ผมหยิบขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นข้อความจากโค้ช “รายชื่อที่ผ่านการคัดเลือก หึ กวนตีนกูจริงๆ สินะ” ติ๊ง! [กำลังคิดว่ากูกวนตีนมึงอยู่ล่ะสิ?] “หึ หรือไม่จริง?” เสียงพึมพำในลำคอ ตอบโต้กับข้อความในมือถือ ติ๊ง! [อย่าคิดมากไปล่ะ? หรือว่าไม่มั่นใจตัวเอง?] “ไร้สาระ” โทรศัพท์ถูกเก็บเข้าในกระเป๋า สายตาคมมองออกไปกลางสนามก่อนจะถอนหายใจ แล้วก้าวเท้าเดินตามโค้ชเข้าไป ร่างสูงใบหน้าเข้มขรึม ดวงตาคมจ้องชาย-หญิง ที่ยืนเรียงอยู่ตรงหน้า “ใครมีแฟน ก้าวออกมายืนข้างหน้า” น้ำเสียงเรียบเย็น แววตานิ่งดูจริงจัง แต่คำถามนั้นกลับทำให้สมาชิกทีมกว่าสิบชีวิตมองหน้ากันด้วยความสงสัย สิ้นคำของชายตัวโค ชายหญิง สอง สามคน ก้าวออกมายืนหน้าแถว โดยไม่รอให้เขาพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง แม้จะไม่เข้าใจกับคำถามแต่เมื่อเป็นคำถามจากการคัดเลือกพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์ถาม มุมปากกระตุกยิ้ม หางตาเหลือบมองคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าตัวสั่น “พวกคุณไม่ผ่านการคัดเลือก เชิญครับ” “แบบนี้ก็ได้เหรอคะ?” “นั่นสิครับ ผมว่ามันไม่มีเหตุผลเลยนะ” “เหตุผล? เหตุผลก็คือความพอใจของผม พวกคุณไม่พอใจมันก็เป็นปัญหาของคุณ ไม่ใช่ของผม” แม้คำตอบจะไม่เป็นที่น่าพอใจ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ “ไอ้เพลิง เหตุผลอะไรของมึงวะ?” ขุนเขาเดินเข้ามาสะกิดกระซิบถาม “เพราะเวลาซ้อมไม่มีเวลาตายตัว ดังนั้นสมาชิกทีมจึงมีมติว่าจะไม่รับคนที่มีแฟน ซึ่งอาจก่อให้เกิดปัญหาในการฝึกซ้อมและการแข่งของทีมในอนาคต” คำอธิบายปากปากของชายหนุ่มอาจฟังดูมีเหตุผลแต่ก็เป็นเพียงข้ออ้างที่คิดขึ้น ทว่าก็ทำให้ทุกคนยอมรับและพร้อมปฏิบัติอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง “มันให้พวกเราลงมติตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่องเลย?” “มันขอที่ไหนล่ะ ความคิดมันเองล้วน ๆ” คิมหันต์พูดพร้อมรอยยิ้ม มองการกระทำของกัปตันทีมไม่วางตา “ต่อไป ในฐานะที่คุณจะเข้ามาทำงานร่วมกับสมาชิก ดังนั้นห้ามคนในทีมมีความรักหรือความสัมพันธ์กันเด็ดขาด” 0.0! สาวน้อยเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยความตกใจ เพราะเหตุผลเดียวที่เธอเข้ามาสมัคร ก็เพราะเหตุผลนี้เพียงอย่างเดียว “ทำไมละคะ?” เสียงเล็กถามแทรกด้วยอาการร้อนใจ “เหตุผลเดียวกันกับข้อแรก” “แต่เป็นสมาชิกในทีมเดียวกัน ก็ไม่น่ามีปัญหา ไม่ใช่เหรอคะ?” ร่างใหญ่เดินวนกลับมายืนตรงหน้าคนตัวเล็ก สายตาคมเข้มมองต่ำตามระดับความสูงของสาวน้อยช่างถาม ก่อนจะค่อยๆย่อตัวโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนอีกฝ่ายต้องผละร่างถอย “ถ้าเธอเอากับใครสักคนในนี้ เธอก็จะใส่ใจคน คนนั้นเป็นพิเศษ แบบนั้นสมาชิกคนอื่นๆก็ไม่ได้รับการดูแลที่เท่าเทียมนะสิ” “.....” “แต่.. ถ้าเธอเอากับทุกคน อืม อันนี้ก็น่าสนใจนะ หึ” เสียงกระซิบเบาทำให้ใบหน้าเล็กเริ่มขาวซีด ขณะที่อีกฝ่ายกลับยกยิ้มด้วยความพอใจ ก่อนเขาจะยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินผ่านไป หลังจากทุกคนลงคะแนนโหวต ทั้งที่ความจริงมันไม่ได้มีผล แต่เพื่อความเสมือนจริงขั้นตอนนี้จึงต้องเกิดขึ้น รายชื่อของหญิงสาวตัวเล็กถูกประกาศท่ามกลางสมาชิก แม้ผู้เข้าร่วมบางคนไม่เห็นด้วย แต่ก็เป็นเพียงความคิด เพราะคำตัดสินมาจากปากของชายผู้เป็นกัปตัน “ดีใจด้วยนะพระพาย อยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อแบบนี้ระวังพี่ตั้มหึงล่ะ” “จะหึงทำไม พี่ตั้มก็เป็นนักฟุตบอล กฎบ้ากฎบออะไรก็ไม่รู้” เสียงเล็กบ่นพึมพำ ใบหน้าบูดบึ้งมองชายตัวโตที่อยู่อีกมุมของสนามอย่างหงุดหงิด “ต่อไปฉันขอมาเกาะบารมีหน่อยนะ นักฟุตบอล มอ เรามีแต่คนหน้าตาดี หล่อ ล่ำ เผื่อฉันมีวาสนาไปเข้าตาใครในทีม” ใบหน้ายิ้มแป้น เอามือท้าวคางมองนักฟุตบอลกลางสนามอย่างมีความสุข “เข้าตาใครก็ได้ แต่อย่าไปเข้าตาอิตากัปตันปีศาจคนนั้นก็พอ” น้ำเสียงกระแทกกระทันขบฟันพูด ทำให้เพื่อนหันกลับมามอง “ทำไมล่ะ? หล่อจะตาย ได้ยินว่าสาวๆ ที่มาสมัครกับเธอวันนี้ก็มาเพราะพี่เพลิงนะ” “ตาบอดนะสิ ถึงได้เห็นกงจักรเป็นดอกชบา” 0.0!! สิ้นคำ ดวงตากลมโตก็ถึงกับเบิกกว้าง ความรู้สึกเย็นวาบไปทั้งแผ่นหลัง เพราะตอนนี้คนที่พวกเธอกำลังพูดถึงกำลังหันมาทางเธอ “ปีศาจชัดๆ ไกลขนาดนี้ยังจะได้ยินอีกเหรอ?” น้ำลายเหนียวกลืนลงคอ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ แม้จะมีใบหน้าหล่อเหล่า ดูดี แต่หลายเหตุการณ์ที่เขาทำกับเธอก่อนหน้านี้ มันยังฝั่งอยู่ในความทรงจำของเธอ “จะ จุ๊บแจง ฉะ ฉัน ปะ ปวดฉี่” “ปวดฉี่ก็ไปเข้าห้องน้ำสิ” “ปะ ไป มะ ไม่ได้ ขามันแข็งก้าวไม่ไป T~T” มือเล็กกระตุกแขนเพื่อน ใบหน้าเหยเก แต่สายตายังจับจ้องมองคนตัวโตที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เธอทุกขณะ กึก กึก กึก “เป็นอะไรเห็นหน้าผมถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอ? แล้วทำไมยังไม่ไปเปลี่ยนชุด?” สายตานิ่ง จ้องใบหน้าขาวซีดของคนตัวเล็ก รอยยิ้มเย็นยะเยือกทำให้เธอรู้สึกขนลุกไปทั้งร่าง “ทะ ทำไมต้องเปลี่ยนคะ?” “เป็นผู้จัดการทีมนักฟุตบอล คิดว่าพวกเราเลือกเธอให้มานั่งเล่นสบายๆ งั้นเหรอ?” คิ้วหนาเลิกสูง สายตากับท่าทางแปลกๆของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดผิด ที่เข้ามาสมัครเข้าทีม “ไปเปลี่ยนชุด แล้วลงไปวอมกับคนอื่นๆ” “ห๊ะ!! ดะ เดี๋ยวสิคะ” “จะเปลี่ยนเอง หรืออย่างให้ช่วย” ยังไม่ทันจะอ้างเหตุผล คำพูดของเขาก็ทำให้สาวน้อยยอมวิ่งเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดอย่างว่าง่าย ภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านักกีฬา “ทำไมซวยแบบนี้” “เอาน่า เพื่อพี่ตั้ม เพื่อความรัก” คำปลอบใจของจุ๊บแจงทำให้ฉันมีแรงสู้ขึ้นมาอีกนิด ถึงจะมีกฎบ้าๆขว้างหน้า แต่อย่างน้อยฉันกับพี่ตั้มก็ได้เจอหน้ากันทุกวัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more