แสงของยามเช้าส่องลอดเข้ามาแยงตาทำให้มธุรดาค่อยๆฝืนลืมตาขึ้นมา เข้าใจว่าอยู่บนเตียงนอน ให้ตายเถอะ! เธอผงกศีรษะขึ้นมา นี่เธอเผลอเมาและฟุบหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อีกทั้งรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวชะมัดเพราะนอนฟุบหลับอยู่ท่าเดียวทั้งคืน
ล้วงหยิบมือถือในกระเป๋ามาเปิดเครื่องเพื่อดูเวลาว่ากี่โมงแล้ว ทว่าสายตาเผลอไปเตะเข้ากับร่างของอีกคนข้างๆ สมองประมวลความทรงจำที่ผ่านมาเมื่อคืนทั้งหมด ถึงจะเมาก็ใช่ว่าจะลืม..แปลกใจเล็กน้อยที่
เขายังอยู่...
"อื้อ....เช้าแล้วเหรอครับ"
คุณหมอพีรภาคย์ลืมตาตื่นขึ้นมาบ้างก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ.. มือหนาค่อยๆเลื่อนคลำหาแว่นตาที่เผลอถอดวางเอาไว้
"คุณหมอ"
มธุรดายิ้มให้เขา รู้สึกขันซะมากกว่า เมื่อคืนเธอเมามาก เมาจนพูดเพ้อเจ้อระบายไปซะมากมาย รู้สึกว่าคุณหมอพีรภาคย์ก็เหมือนกัน สิ่งที่ทำให้มธุรดาค่อนข้างจะประทับใจคือเธอยังอยู่ที่เดิมในสภาพที่เสื้อผ้าอยู่ครบ เขาไม่ได้ฉวยโอกาสนี
