"แอนนี่.."
มธุรดาเบลอไปหมดเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอขึ้นมายืนอยู่ตรงดาดฟ้าของตึกตั้งแต่เมื่อไหร่และภาคินตามเธอมาตั้งแต่ตอนไหน แต่พอเห็นหน้าเขาเท่านั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลหลั่งรินลงมาอาบแก้ม
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณกับเธอคนนั้น?"
แข็งใจถามออกไปในดวงตาคู่สวยมีแต่ความน้อยใจอยู่เต็มไปหมด หากแต่ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดเมื่อสองเดือนก่อนที่เธอยังไม่ได้รู้สึกพิเศษกับเขาคงไม่แสดงความอ่อนแอออกมาถึงขนาดนี้
ยามรักช่างหวานฉ่ำแต่กลับหลงลืมไปว่าเวลาเจ็บปวดมันก็สุดจะคณาได้เหมือนกัน แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าพิษรัก
"คือผม..."
ภาคินอ้าปากจะอธิบายก็ต้องหยุดไว้แค่นั้น จะบอกมธุรดาได้อย่างไรว่าพาฝันคืออดีตเด็กเลี้ยงที่เขาจ้างเอาไว้บำเรอกามเท่านั้น จะเอาเหตุผลอะไรไปแก้ตัวเพื่อให้ฟังดูดีมันไม่มีเลย
"อธิบายไม่ได้เพราะ...คุณกับเธอเป็นอย่างที่แอนนี่คิดจริงๆ"
มธุรดาตอบแทน
"ใช่ แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว"
ได้ยินดังนั้นความ
