สองวันแล้วที่ภาคินกับมธุรดาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเต็มๆ ไปกินข้าว ดูหนัง ช้อปปิ้ง เขาทำทุกอย่างเต็มที่อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง แม้ว่าปากของภาคินเอาแต่พร่ำบอกว่าทุกอย่างมันเป็นหน้าที่ ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ไม่นอกใจกัน ดูแลกัน ตลอดไปดั่งคำโบราณได้กล่าวเอาไว้ว่าอยู่ด้วยกันไปเดี๋ยวก็รักกันไปเอง
มธุรดาเองก็หวังให้มันเป็นเช่นนั้น
ที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ภาคินทำให้มธุรดาลืมเรื่องเศร้าๆไปชั่วคราวและในขณะเดียวกันความอบอุ่นในความสัมพันธ์ก็ทำให้ความอ้างว้างโดดเดี่ยวในใจค่อยๆหายไปเช่นกัน
"ไม่รู้ว่าคุณจะตามแอนนี่มาทำไม วันนี้ถึงกำหนดคืนหนังสือที่ลูกค้าเช่าไป แอนนี่แค่มาเปิดร้านแป๊บเดียวเองค่ะ"
มือเรียวเคาะอยู่บนแป้นพิมพ์คีย์หนังสือที่ลูกค้ามาคืนแล้วเข้าระบบ ส่วนภาคินนั่งอ่านหนังสือเล่มโตอย่างสบายอารมณ์อยู่ข้างๆ เอาจริงๆร้านหนังสือของมธุรดาเป็นที่หลบภัยได้ดีทีเดียวเขาเองก็เป็นพวกที่เสพติดสกินชิพอะไรแบบนี้เหม
