ตะวันลงมานั่งเล่นที่ระเบียงหน้าบ้านตั้งแต่เช้าเพราะถูกปลุกจากฝันประหลาด ในฝันมีหญิงวัยกลางคนๆ หนึ่งเดินเข้ามาสวมกอดเขา แทนตัวเองว่าแม่และมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ตะวันเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นไม่ชัด จำได้เพียงสัมผัสอุ่นซ่านที่พอมันหายไปก็ทำให้เขาวูบโหวง เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างใจหาย แม้จะเป็นแค่ในฝันสั้นๆ แต่เขาก็รู้สึกเสียดายอ้อมกอดนั้นจนไม่อยากตื่นขึ้นมา
ตะวันยิ้มขื่น เมื่อความเป็นจริงเขามันก็แค่เด็กที่แม่ไม่ต้องการ แม้ลึกๆ เขาจะอยากเจอผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหนก็ตาม แต่อีกฝ่ายคงไม่มีวันกลับมาอีก นับจากวันที่เลือกจะทอดทิ้งเขาไป
ตะวันถอนหายใจ เดินกลับเข้าไปในบ้านจนได้เจอกับอินทัชที่กำลังเดินลงบันไดมา
“อ้าวพี่อิน นึกว่าไม่ได้กลับมานอนที่นี่ซะอีก” ตะวันเอ่ยทักอินทัชที่มีสีหน้าอิดโรย “กำลังจะไปทำงานเหรอ”
ตะวันคาดเดาจากการแต่งตัวของอินทัช
“ใช่ พอดีเมื่อคืนพี่กลับดึกน่ะ วันนี้ก็มีประชุ
