เล่ห์รัก สลับตะวัน

01 บทที่ 1 - 1

5 ปีถัดมา...

แสงตะวันค่อยๆ โผล่พ้นแนวทิวเขาส่งสัญญาณเริ่มต้นเช้าวันใหม่ อุ่นไอฟ้าเดินกลับเข้าไปในห้องพักคนงาน หลังจากที่เธอเตรียมอาหารสำหรับตักบาตรในเช้านี้เสร็จ หญิงสาวทอดสายตาอ่อนโยน ยามที่จับจ้องไปยังร่างป้อมที่นอนกางแขนกางขาอยู่บนเตียงที่ปูด้วยผ้าสีฟ้าอ่อน หน้าเตียงมีผ้าห่มกองอยู่ บุตรชายของเธอคงจะถีบมันลงมาอีกตามเคย เมื่ออากาศร้อนของเดือนเมษายนทำให้พัดลมเพียงหนึ่งตัวที่ตั้งอยู่ปลายเตียงไม่เพียงพอที่จะใช้คลายความอบอ้าว

“อาทิตย์ครับ อาทิตย์” อุ่นไอฟ้าแตะมือลงบนร่างน้อยที่เริ่มสะลึมสะลือขึ้นมามองเธอ “สุขสันต์วันเกิดครับลูกรัก เราต้องเตรียมตัวไปตักบาตรกันแล้วนะ”

อุ่นไอฟ้าก้มลงหอมแก้มยุ้ยของเด็กชายที่โผเข้ามากอดเธอและซุกไซ้ใบหน้าอย่างออดอ้อน

“ไปอาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันกันครับ จะได้สดชื่น”

“ครับ” อาทิตย์ตอบรับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ลุกออกจากเตียงตามการจับจูงของมารดา

ทันทีที่น้ำเย็นสัมผัสกาย เด็กชายตัวน้อยก็ตื่นเต็มตา

เสียงเจื้อยแจ้วเริ่มดังออกมาจากห้องน้ำ สลับกับเสียงหัวเราะของสองแม่ลูก อาทิตย์เริงร่า ดั่งตะวันในเช้าวันใหม่ หลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยเด็กชายก็วิ่งออกจากห้องพัก หวังจะออกไปทักทายผู้คนอย่างเช่นทุกวัน

อุ่นไอฟ้าก้าวตามบุตรชาย ในมือของเธอมีตะกร้าที่จัดเรียงของใส่บาตรอย่างเรียบร้อย หญิงสาวส่งยิ้มให้กับคนงานที่เดินสวนทางไปมาเช่นกัน แล้วมาหยุดรวมกับคนงานกลุ่มหนึ่งที่ออกมาตั้งแถวเป็นแนวยาวรอพระจากวัดเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลออกมาบิณฑบาต

“สวัสดีครับป้าลดา” อาทิตย์ยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนที่ยกมือลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู

“ว่ายังไงครับคนเก่งของป้า สุขสันต์วันเกิดนะครับ”

“ขอบคุณครับ” อาทิตย์ส่งยิ้มแป้น จนทำให้คนที่เห็นต่างพากันเอ็นดู

อุ่นไอฟ้าทักทายลดา ลดาจึงดึงแขนหญิงสาวที่เธอสนิทสนมราวกับน้องสาวแท้ๆ ให้มายืนใกล้ๆ กัน

เมื่อเห็นพระสงฆ์สามรูปเดินเข้ามาใกล้ เสียงพูดคุยก่อนหน้าก็เงียบลง ทุกคนต่างตั้งใจหยิบของใส่บาตร รวมถึงเจ้าของแขนอ้วนป้อมที่ยืดขึ้นสุดแขนไปทางบาตรพระที่โน้มต่ำมากกว่าปกติ

“วันนี้วันเกิดใช่ไหม” หลวงพ่อที่คุ้นเคยกับอาทิตย์และอุ่นไอฟ้าเป็นอย่างดีทักทายขึ้น

“ใช่เจ้าค่ะหลวงพ่อ” อุ่นไอฟ้าตอบแทนบุตรชาย

“จากนี้ไปก็ขอให้พบแต่ความสุขความเจริญ พ้นจากความยากลำบากนะ” หลวงพ่ออวยพรเจ้าของวันเกิด อุ่นไอฟ้าบอกให้อาทิตย์ยกมือไหว้แล้วก้มหน้า อาทิตย์ทำตามอย่างน่าเอ็นดู

หลวงพ่อหันมาทางอุ่นไอฟ้า “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะโยม ขอแค่โยมมีสติ ทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นเอง”

อุ่นไอฟ้านึกแปลกใจในถ้อยคำเหล่านั้น แต่ก็ยกมือไหว้รับคำด้วยความนับถือ

“ส่วนโยมลดา ขอให้การเดินทางที่กำลังจะถึงนี้ โยมพ้นทุกข์ พ้นโศกจริงๆ สักทีนะ” ลดาที่นั่งข้างอุ่นไอฟ้ายกมือขึ้นรับพรบ้าง

จากนั้นหลวงพ่อจึงเริ่มสวดมนต์ให้ศีลให้พร ทุกคนจึงพากันก้มหน้ารับด้วยความอิ่มใจ

“ดีจังเลยนะคะ วันนี้เราได้พรพิเศษทั้งสามคนเลย” อุ่นไอฟ้าหันไปพูดกับลดายิ้มๆ

“นั่นสิ ถ้าเป็นแบบที่หลวงพ่อพูดก็คงจะดี” ลดาเปรยออกมา ในแววตาซ่อนความทุกข์ระทมบางอย่างที่อุ่นไอฟ้าแอบสังเกตเห็นเสมอ แต่สุดท้ายลดาก็จะกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มบาง อย่างเช่นในตอนนี้ที่อีกฝ่ายหันไปคุยเล่นกับอาทิตย์ “ป้าทำข้าวผัดที่อาทิตย์ชอบไว้ให้ เราไปที่โรงครัวกันนะ”

“เย้ ไปครับป้าลดา” อาทิตย์ยิ้มกว้างชูมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างดีใจ

“ถ้าอย่างนั้นฝากอาทิตย์กับพี่ลดาหน่อยนะคะ อุ่นขอเอาของไปเก็บที่ห้องก่อนแล้วจะรีบตามไปค่ะ”

“ได้จ้ะ แล้วเจอกัน” ลดาหันไปจูงมืออาทิตย์ที่เดินตามอย่างอารมณ์ดี อุ่นไอฟ้ามองตามอย่างอุ่นใจ แต่อีกใจก็นึกใจหายที่ลดากำลังจะไปจากที่นี่ ที่ๆ ลดาเป็นคนพาเธอมาตั้งหลัก หลังจากที่ต้องเผชิญกับพายุลูกใหญ่ในชีวิต

อุ่นไอฟ้าเดินกลับไปทางห้องพักคนงานที่ตั้งอยู่ในสวนส้มขนาดใหญ่ของเชียงใหม่ เธอย้ายมาอยู่ที่นี่เกือบห้าปีแล้ว ตามคำชักชวนของลดา หญิงแปลกหน้าที่ช่วยพาเธอไปส่งโรงพยาบาลตอนที่ปวดท้องคลอดก่อนกำหนด ในช่วงระยะพักฟื้น ลดายังมีน้ำใจมาเยี่ยมเยียนดูแลเธอและคอยเอาของจำเป็นสำหรับเด็กอ่อนมาฝากเธอเสมอ จนทำให้ทั้งสองเริ่มสนิทสนมกัน

หลังจากที่ต้องเคว้งคว้างและถูกด่าว่าจากคนในหอพักเพราะเสียงร้องไห้ของอาทิตย์กว่าสองเดือน ลดาก็ชวนเธอมาทำงานที่นี่ ซึ่งเธอก็ตอบรับทันทีด้วยหวังเริ่มต้นชีวิตใหม่ และหนีจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ ที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันเลวร้าย เธอเป็นเด็กกำพร้า เคยพักอาศัยอยู่กับญาติห่างๆ ของแม่ที่ต่างจังหวัดซึ่งก็ไม่ได้เต็มใจเลี้ยงดูเธอนัก ทันทีที่เธอย้ายมาเรียนกรุงเทพฯ พวกเขาก็ตัดขาดทำให้เธอไม่คิดติดต่อกลับไป ข้อเสนอของลดาจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดจนเธอรีบฉกฉวยไว้ทันที

ลดามีน้ำใจกับเธอและลูกเสมอตั้งแต่วันแรก จนกระทั่งวันนี้

เพื่อนของลดาเล่าให้อุ่นไอฟ้าฟังว่าลดาก็มีลูกชายตอนที่อายุเท่ากับเธอ นี่คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้ลดารักและเอ็นดูลูกชายของเธอไม่ต่างจากลูกแท้ๆ และยังเพื่อแผ่ความช่วยเหลือมาให้เธอด้วยความเห็นใจ แต่อุ่นไอฟ้าก็รู้เพียงเท่านี้เพราะเพื่อนของลดาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมและตัวของลดาก็ไม่เคยบอกกับอุ่นไอฟ้าว่าทำไมเธอถึงไม่ได้อยู่กับลูกชาย อุ่นไอฟ้าเคยเห็นแค่รูปถ่ายของเด็กน้อยคนหนึ่งที่ลดาพกติดตัวเอาไว้ เป็นเด็กชายแต่งตัวสะอาดสะอ้าน หน้าตาผิวพรรณดีทีเดียว

อุ่นไอฟ้าเคยสงสัยจนอยากจะถามเรื่องนี้กับลดาอยู่บ้าง แต่ดวงตาร้าวรานที่ซุกซ่อนของอีกฝ่ายทำให้อุ่นไอฟ้าไม่กล้าถาม เธอเลยคิดเดาเองว่าลดาคงจะเคยเจอกับเรื่องร้ายแรงบางอย่าง หรืออาจจะเคยเจอกับคนที่จิตใจเลวร้ายเหมือนอย่างที่เธอเคยเจอ

แววตาของอุ่นไอฟ้าแข็งขึ้นเมื่ออยู่ๆ ก็คิดถึงใครบางคนที่ทำลายชีวิตของเธออย่างแสนสาหัส ก่อนที่เธอจะพยายามปัดภาพของใครคนนั้นออกไป และกล่าวย้ำกับตัวเองอีกครั้งว่าผู้ชายคนนั้นไม่ควรค่าให้เธอคิดถึงอีก