เล่ห์รัก สลับตะวัน

06 บทที่ 6 - 3

อุ่นไอฟ้าเดินกลับไปทางห้องพักของอาทิตย์ น้ำตาของเธอรินไหลลงมาอีกครั้งเมื่อเจอกับปัญหาใหม่ทั้งๆ ที่เธอตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้อีก เสียงประตูเปิดและปิดลงตามหลัง ร่างของรามมาหยุดยืนใกล้ๆ อุ่นไอฟ้า

“อุ่น...อุ่นคิดอะไรอยู่บอกกับฉันได้นะ ทั้งเรื่องที่ไม่อยากไปกรุงเทพฯ รวมถึงเรื่องที่ฉันต้องกลายมาเป็นพ่อของอาทิตย์ด้วย”

อุ่นไอฟ้าส่งเสียงสะอื้น หันกลับไปมองรามที่ทอดมองเธออย่างห่วงใย รามคว้ามือบอบบางมากุมไว้จดจ้องเข้ามาในดวงตาบอบช้ำ

“อุ่นไว้ใจฉันได้นะ อุ่นรู้จักกับคุณอินมาก่อนใช่ไหม”

คนฟังร่ำไห้หนักขึ้นขณะที่รามคว้าร่างของเธอเข้าไปสวมกอด ความอบอุ่นที่ได้รับรวมถึงคำพูดของเขาทำให้เธอวางใจจนกล้าที่บอกเล่าถึงสิ่งที่เธอกังวลและเป็นความลับสำคัญที่เธอเก็บงำเอาไว้

“คุณอินเป็นพ่อของอาทิตย์ค่ะ”

ดวงตาคนฟังไหววูบ เมื่อเรื่องที่ได้ยินนั้นทำให้จิตใจของเขาร้อนรุ่มตามไปด้วย

“แต่เขาไม่รู้เรื่องนี้หรอกค่ะ เขาคิดว่าอาทิตย์ตายไปแล้ว”

รามขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมอินทัชถึงคิดแบบนั้น

“เขา...เขาบอกให้อุ่นทำแท้ง อุ่นเลยโกหกเขาว่าอุ่นทำแท้งไปแล้ว”

คราวนี้ดวงตาคนฟังวาววับ รามขบกรามของตัวเองจนแน่น

อุ่นไอฟ้าหลับตาคิดถึงภาพวันนั้น วันที่เธอรู้สึกสูญสิ้นทุกอย่าง แต่เธอยังต้องการรักษาชีวิตน้อยๆ ไว้ จึงไปพบกับอินทัชเพื่อตกลงกันเรื่องเด็กในท้องของเธอ...

‘ฉันจะทำแท้งตามที่คุณบอก’ อุ่นไอฟ้าฝืนพูดกับอินทัชด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งทั้งๆ ที่ในใจกำลังปั่นป่วน ‘ที่คุณเคยจะให้เงินฉันไปทำแท้ง ช่ะ...ฉันขอเพิ่ม ฉันขอเงินเพื่อดูแลตัวเองหลังจากนั้นด้วยได้ไหม’

อุ่นไอฟ้ากัดริมฝีปากของตัวเองจนแน่น แต่หยดน้ำตาก็ยังรินไหล อินทัชทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้าทำตามที่เธอร้องขออย่างว่าง่าย

เสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น อุ่นไอฟ้าเปิดอ่านและพบว่ามีเงินห้าแสนบาทถูกโอนเข้าบัญชีของเธอ อุ่นไอฟ้ายิ้มขื่น เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอสำหรับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่ๆ ไปให้ไกลจากคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า และสามารถเก็บไว้เป็นทุนสำหรับดูแลชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะเกิดมาด้วย

อุ่นไอฟ้าลุกขึ้นยืนเมื่อจบธุระเพราะไม่อาจทนมองหน้าคนที่ทำร้ายเธออย่างแสนสาหัสได้อีก หญิงสาวรีบก้าวออกมาจากร้านอาหาร แต่อยู่ๆ ก็มีมือหนามารั้งแขนของเธอไว้

‘เรา...ยังคุยกันได้ใช่ไหม’ อินทัชถามเสียงแผ่ว อุ่นไอฟ้าแทบไม่เชื่อหู ว่าอีกฝ่ายจะกล้าถามเธอแบบนี้ อุ่นไอฟ้าค่อยๆ ดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเขา สูดลมหายใจเข้าลึก สะกดกลั้นหยดน้ำตา หันกลับไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

‘จากนี้ไป...เราสองคนไม่รู้จักกัน’

ไม่มีถ้อยคำอาลัย ไม่มีคำร่ำลาที่มากกว่านั้น อุ่นไอฟ้าก็เดินจากมาโดยไม่ยอมหันกลับไปมองด้านหลังอีกเลย

อินทัชมองไปทางประตูห้องพักฟื้นด้วยความกระวนกระวายใจ ตอนที่เห็นอุ่นไอฟ้าออกจากห้องไป เขาเกือบจะเดินตามแต่เห็นรามรีบลุกขึ้นยืนเสียก่อน เขาได้แต่มองตามหลังชายคนนั้นที่ก้าวออกจากห้อง พร้อมกับเตือนตัวเองตอนนี้เขาเป็นคนอื่นสำหรับอุ่นไอฟ้าไปแล้ว เขาควรจะปล่อยให้คนรักของอุ่นไอฟ้าเป็นคนพูดคุยกับทำความเข้าใจกับเธอจะดีกว่า หญิงสาวคงไม่รับฟังคำพูดของเขาอีกต่อไป เพราะแค่ใบหน้าของเขา อุ่นไอฟ้ายังทำราวกับว่าไม่อยากจะมอง

อินทัชถอนหายใจหนัก นึกถึงวันที่อุ่นไอฟ้าบอกให้เขาและเธอทำตัวเหมือนเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน ซึ่งมันช่างยากเย็น และทำให้เขาปวดร้าวอยู่ลึกๆ

“ตกลงพี่กับพี่อุ่นรู้จักกันจริงๆ ใช่ไหม รู้จักกันได้ยังไง” ตะวันถามอินทัชถึงเรื่องที่ตัวเองยังคาใจ

อินทัชนิ่งไปอึดใจ

“อุ่นเป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัยน่ะ” อินทัชบอกเล่าเพียงแค่นั้น ตอนที่อุ่นไอฟ้าเข้ามาเรียนปีหนึ่ง เขาเรียนอยู่ปีสี่และใกล้จะจบการศึกษาในเวลาสามปีครึ่งพอดี

“แค่นั้นเหรอ” ตะวันหรี่ตามอง ทำน้ำเสียงอย่างไม่ค่อยเชื่อถือนัก เมื่อท่าทางของอินทัชกับอุ่นไอฟ้ามันแสดงถึงความสัมพันธ์พิเศษบางอย่าง และพี่ชายของเขาคนนี้ก็เจ้าชู้ เจ้าเสน่ห์ตั้งแต่สมัยวัยรุ่นจนถึงทุกวันนี้เสียด้วย

อุ่นไอฟ้าเองก็มีใบหน้าที่สวยหวานชวนมอง ถึงแม้ตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในความโศกเศร้าเพราะเรื่องราวของอาทิตย์ แต่ตะวันก็ยังมองเห็นถึงความงดงามของอุ่นไอฟ้า

“แค่นั้นแหละ แกจะมาคาดคั้นฉันทำไม สนใจเรื่องตัวเองเถอะ” อินทัชตัดบท และคำพูดของเขาทำให้ใบหน้าของคนฟังยุ่งเหยิงขึ้นมาอีก ไม่ใช่ว่าตะวันจะไม่ใส่ใจ แต่เขาขบคิดจนหัวแทบจะระเบิดก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าจะแก้ปัญหาบ้าๆ นี้ยังไง

ตะวันถอนหายใจหนัก หรือว่าเขาจะลองขับรถชนต้นไม้พร้อมกับเจ้าเด็กคนนี้อีกรอบดี

ประตูห้องพักถูกเปิดขึ้นอีกครั้งก่อนที่ความคิดของตะวันจะฟุ้งซ่านไปไกล และอุ่นไอฟ้ากับรามก็เดินกลับเข้ามา

“ผมกับอุ่นเราคุยกันแล้ว”

รามเป็นคนพูดขึ้นก่อน อินทัชรู้สึกได้ว่าสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองเขานั้นไม่หลงเหลือความเป็นมิตรเลยสักนิด

“ผมกับอุ่นอยากพาอาทิตย์กับคุณตะวันไปที่ๆ หนึ่งก่อน ที่นั่นมีคนที่อาจจะช่วยแก้ปัญหานี้ได้ ถ้าหากว่าไม่สำเร็จ อุ่นจะยอมให้ตะวันและอาทิตย์ไปกรุงเทพฯ และอุ่นก็จะไปพร้อมกับพวกคุณ”

คนฟังข้อเสนอต่างสบตากันอย่างปรึกษา แล้วทั้งหมดก็พยักหน้าออกมาพร้อมกัน