บทนำ(1/2)
1233 Words
1.บทนำ
บริษัท R Jewelry
“สวัสดีค่ะคุณไตร หวานเอากาแฟมาให้คุณรันค่ะ” เสียงเล็กดังขึ้นไม่ไกลทำให้ไตรภพซึ่งเป็นผู้ช่วยเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงก่อนที่จะระบายยิ้มบาง ๆ ส่งไปให้เธอเหมือนที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน
“เชิญครับ”
“คุณรันไม่ติดงานอะไรใช่ไหมคะ”
“มีงานครับ แต่ท่านประธานแจ้งไว้ว่าเข้าไปได้”
“อ้อ…” หญิงสาวพยักหน้ารับ “ขอบคุณมากค่ะ”
วาริศาเอ่ยบอกผู้ช่วยของคนเป็นเจ้านายเท่านั้นก็ยกมือขึ้นเคาะประตูห้องทำงานที่มีป้ายชื่อติดไว้ว่า ‘ผู้บริหาร รัชชานนท์ ศิริศิลป์ประภา’ ไม่นานก็เปิดประตูเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงตอบรับกลับมา
“หวานเอากาแฟมาส่งค่ะ” เสียงหวานเอ่ยดังให้คนที่เป็นเจ้านายที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารให้เขาได้รับรู้ถึงการมาของเธอ กาแฟที่อยู่ในแก้วน้ำเยติหรือแก้วเก็บความเย็นสีชมพูถูกวางลงต่อหน้า ‘ท่านประธาน’ ซึ่งมันเรียกสายตาของคนที่นั่งอ่านเอกสารได้เป็นอย่างดี
“เมื่อไหร่จะเปลี่ยนแก้ว” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นสีชมพูที่มีตัวการ์ตูนคิตตี้รายล้อมรอบแก้วเต็มไปหมด
“หวานมีแต่แก้วแบบนี้ค่ะ”
“ทีหลังไม่ต้องใส่แก้วแบบนี้มา ใส่แก้วธรรมดาก็ได้”
“กลัวกาแฟละลายค่ะ” คำพูดและสีหน้าที่ออกจะใสซื่อและไร้เดียงสาทำให้ ‘รัน’ เลิกที่จะพูดเรื่องของแก้วอีก เพราะพูดไปอีกฝ่ายก็คงดึงดันทำแบบนี้อยู่ดี
“กินข้าวมาหรือยัง”
“ยังค่ะ” คนตัวเล็กส่ายหน้าพัลวัน “คุณรันยังไม่กินเหรอคะ”
“อืม”
“หวานมีขนมเค้กติดกระเป๋ามาด้วย ถ้าคุณรันหิวหวานจะ…”
“ฉันไม่กินขนมเค้ก” รันรีบพูดดักก่อนที่อีกคนจะหยิบไอ้ขนมนั่นขึ้นมา “ที่ถามเพราะจะชวนไปกินข้าว”
“อ้อ”
“ไปหรือไม่ไป?”
“หวานยังไม่ได้ปิดร้านเลยค่ะ แค่แวะเอากาแฟมาให้คุณรันเฉย ๆ ว่าจะกลับแล้ว”
“ลูกน้องมีไว้ทำไม”
“ก็…”
“ถ้าทำงานคนเดียวได้ ฉันจะได้ไม่ต้องจ้างที่เหลือต่อ” คำพูดดังกล่าวทำให้วาริศาตาถลนทันที รีบจ้ำก้าวเข้าไปหาเจ้านายแต่ก็ไม่ได้ยืนใกล้มากจนเกินไป
“คุณรันจะไล่พี่น้ำกับพี่เป้ออกเหรอคะ”
“ก็ถ้าเธอทำคนเดียวได้มันก็ต้องเป็นแบบนั้น”
“ไม่ได้ค่ะ ทำไม่ได้” คนที่มีใบหน้าสวยรีบส่ายหน้าจนผมดกหนาที่ปล่อยยาวถึงกลางหลังสยายไปมา “เดี๋ยวหวานให้พี่ ๆ ในร้านปิดร้านให้ก็ได้ค่ะ”
“อืม”
“แล้วคุณรันจะออกไปกินข้าวตอนไหนคะ ต้องให้หวานกลับไปรอที่บ้านก่อนหรือยังไง”
“รอที่นี่” คนเป็นเจ้านายยกแขนขึ้นมาดูเวลา “เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงจะพาออกไปหาอะไรกิน”
“ค่ะ”
วาริศาตอบรับแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งรอที่โซฟาไม่ไกลจากจุดที่เจ้านายทำงาน สองตาจับจ้องมองนั่นนี่ไปเรื่อยทั้ง ๆ ที่เคยเห็นตั้งแต่เด็กจนโต จนกระทั่งสายตาคู่นั้นไปจบที่เจ้านายของตัวเอง ส่วนคนถูกจ้องก็ก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนเดิม
‘อยู่กับคุณรันห้ามดื้อเข้าใจไหมลูก เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน เชื่อฟังคำสั่งของคุณรันเข้าใจหรือเปล่า’
‘…’
‘ถึงแม่จะไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว แต่แม่เชื่อว่าคุณรันจะดูแลหวานได้ ขอแค่หวานอย่าเกเรและอย่าทรยศหักหลังคุณรันก็พอ’
‘…’
‘อย่าทิ้งคุณรันนะลูก’
นั่นคือคำสั่งเสียสุดท้ายของเอื้องจันทร์ที่บอกกับวาริศาไว้ก่อนหล่อนจะจากไป ซึ่งแน่นอนว่าเธอทำตามคำสั่งนั้นมาตลอด และไม่เคยทำตัวดื้อให้คนเป็น ‘เจ้านาย’ ต้องปวดหัวเลยสักครั้ง
‘รัน รัชชานนท์ ศิริศิลป์ประภา’
นั่นคือชื่อเจ้านายคนแรกและคนเดียวของเธอ ไม่มีนอกเหนือจากอื่นนี้
ครอบครัวของวาริศาอยู่ภายใต้การดูแลของ ‘ศิริศิลป์ประภา’ มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เริ่มจากแม่ของเธอที่เป็นทั้งแม่ครัวและสาวใช้คอยดูแลรัตน์เกล้าผู้เป็นมารดาของรัน แต่หลังจากที่รัตน์เกล้าจากไป พวกเธอจึงมีแค่รันคนเดียวที่เป็นเจ้านาย
และเมื่อแม่ของวาริศาจากไปอีกคน ตอนนี้ชีวิตของเธอจึงมีแค่รันเท่านั้นที่เป็นทั้งเจ้านาย และผู้ปกครอง
รันดูแลวาริศาราวกับว่าเธอเป็นน้องสาวของเขาอีกคน ส่งเสียให้เรียนในสถานศึกษาที่มีชื่อเสียง เงินทองมีให้ใช้ไม่ขาดมือ แม้ว่าเธอจะเป็นแค่สาวใช้ แต่เขาก็ไม่เคยละเลยในเรื่องของการดูแลเธอเลยแม้แต่น้อย
เพราะแบบนี้วาริศาก็เลยจงรักภักดีมาตลอด ไม่ได้หยิบจับความใจดีนั้นมาชุบตัวเองให้หลงระเริงไปในทางเสื่อมเสีย เธอยังเจียมเนื้อเจียมตัวและมองรันเป็นเจ้านายเหมือนเดิม ไม่เคยคิดจะตีตนเข้าไปใกล้แม้อีกฝ่ายจะเปิดโอกาสให้ทำแบบนั้นก็ตาม
และเพราะความใจดีนั้นทำให้วาริศา ‘หลงรัก’ เจ้านายของตัวเอง
แต่เธอก็ไม่เคยแสดงออกในแง่นั้นให้อีกฝ่ายได้รู้ ยังคงทำตัวเป็นปกติธรรมดาทั่วไป ไม่เคยก้าวก่ายเกินความจำเป็น เพียงแค่แอบรักแอบปลื้มอยู่ในมุมเล็ก ๆ ของตัวเองเท่านั้น
และหากถึงวันที่รันมีครอบครัว วันนั้นเธอคงจะต้องตัดใจและกลับไปรู้สึกกับเขาแบบเจ้านายกับลูกน้องเหมือนเดิม
ซึ่งไม่รู้เลยว่าจะกลับไปรู้สึกอย่างนั้นได้อย่างไร… ก็ในเมื่อเธอไม่เคยคิดกับรันเป็นเจ้านายเลยสักครั้ง
“เหม่ออะไร” เสียงแหบห้าวที่มาพร้อมกับความเย็นนิด ๆ แตะลงบนแก้มทำให้วาริศาสะดุ้งตัวลอย ซึ่งมันเรียกรอยยิ้มเล็ก ๆ ของคนยิ้มยากได้เป็นอย่างดี
“ตกใจ?”
“คุณรันมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เสร็จแล้ว”
“อ้อ…” คนตัวเล็กว่าพลางพยักหน้าพร้อมมือเก็บของที่หอบมาถือไว้ ส่วนปากก็บ่นขมุบขมิบเมื่อเห็นเค้กในมือ “หวานนึกว่าคุณรันจะหิวข้าวก็เลยเอาเค้กมาให้”
“ฉันไม่กินเค้ก เธอก็รู้”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหวานกินเอง”
“…”
“วันนี้หวานลองฝึกทำเค้ก กะจะเอามาให้คุณรันชิมว่ารสชาติเป็นยังไง พอทำขายได้หรือเปล่า”
“ทำเอง?”
“ค่ะ”
“งั้นก็เอาไว้นี่ เดี๋ยวกลับมาจะชิมให้” มือหนาแย่งขนมที่ว่าจากมือของวาริศาไปวางไว้บนโต๊ะทำงานข้างกระบอกแก้วสีชมพูน่ารักสดใสของเธอ
“ไหนว่าคุณรันไม่ชอบกินเค้กไงคะ”
“กินได้”
“…”
“ไปได้แล้ว” เพราะขี้เกียจตอบคำถามของคนตัวเล็กก็เลยดันให้เธอเดินนำหน้า และมีเขาเดินตามปิดท้าย ซึ่งอีกฝ่ายก็เดินตามแรงดันที่ว่าแม้จะมึนงงมากก็ตาม ใบหน้าสวยที่มีจมูกรั้นขึ้นหันไปมองคนเป็นเจ้านายอย่างสงสัย
“มีอะไร” ตาคมดุจับจ้องหน้าเธอไม่วางตา “มองหน้าทำไม”
“เปล่าค่ะ”
“เปล่าก็เดิน”
- Writer
