THE ENEMY HEIR I COULDN'T RESIST

CHAPTER 11

Kahit masama pa rin ang loob ko, pinilit kong magpatuloy sa buhay dito sa U.S. Wala na rin naman akong ibang choice, ‘di ba?

Maganda naman ang campus, na napili ni papa kong saan ako mag-aaral, malawak, malinis, pero pakiramdam ko para akong nawawala sa lugar. Walang kakilala. Walang Zoe. Walang Calix.

Pero kahit na ganon, araw-araw akong nag-aaral. Ginugol ko ang oras ko sa academics, sinusubukan kong maging productive para hindi ko masyadong maramdaman ang lungkot.

Two months na rin ang lumipas.

At sa loob ng dalawang buwang ‘yon, kahit sobrang sama ng loob ko, naging consistent si Papa. Every single day, tumatawag siya.

“Gia, kumusta ang araw mo?”

“Anong subjects mo ngayon?”

“May mga kaibigan ka na ba diyan?”

“Ingat ka palagi, anak. Remember what we talked about.”

Wala siyang palya. Minsan maaga pa lang ng umaga may tawag na, minsan naman gabi na habang nagre-review ako.

At kahit lagi siyang may halong advice, reminders, at warning tones, ramdam ko rin naman na in his own way… he’s trying.

Trying to be a father.

Trying to protect me.

Pero kahit ganon, hindi ko maiwasang mapagod.

Hindi niya alam kung gaano ko kinikimkim ang sakit sa dibdib ko. Kung ilang gabi ko nang pinipigilan ang sarili kong umiyak.

Parang robot na lang ako. Gumigising. Nag-aaral. Tumatawag si Papa. Kakain. Matutulog. Repeat.

Hanggang kailan pa?

Hindi ko alam.

Pero ang sigurado ko… kahit malayo ako, kahit pilit akong pinaglalayo sa taong mahal ko—hindi ko nakakalimutan. Hindi ko nakakalimutan si Calix.

Gabi na. Kasabay ng ulan sa labas, umuulan din ng alaala sa loob ng utak ko.

Nasa kwarto lang ako, nakaupo sa couch habang tinatapos ang isang paper para sa class. Tumatawag na naman si Papa kanina—usual routine. Kumusta, reminders, konting sermon disguised as “advice.” I just said “okay” to everything kahit wala na sa puso ko.

I was tired.

Pagod sa tahimik na lungkot.

Pagod sa pagiging sunod-sunuran.

Pero bigla akong napabalikwas nang…

tok.

May parang bumagsak sa bintana ko mula sa labas. Akala ko dahon lang o sanga, pero nang tumayo ako at lumapit, nakita kong may lukot na papel sa sahig, malapit sa balcony door.

Dahan-dahan ko itong pinulot. Nang binuksan ko, nanginginig ang kamay ko.

“This is how far I’ll go for you.”

Nanlalamig ang buong katawan ko. Parang may kung anong dumaloy sa likod ko.

Akala ko guni-guni lang ‘to.

Pero bago pa ako maka-react,

tok.

Isa pang papel ang bumagsak—this time, eksaktong sa harapan ko.

Parang may bumato mula sa labas.

Mabilis ko itong dinampot at binuklat.

“Turn around.”

Tumigil ang paghinga ko sa ilang segundo.

No. This can’t be.

Pero may parte sa’kin na umaasa.

Kaya kahit nanginginig, dahan-dahan akong lumingon sa bintana.

At doon, sa kabilang side ng balcony glass, sa gitna ng malamig na ulan—may lalaking nakatayo.

Basang-basa. Naka-hoodie. Nakayuko.

Pero nang tumingala siya at nagtagpo ang mga mata namin…

Hindi ako maaaring magkamali.

Calix.

Nanlaki ang mga mata ko. Napaatras ako sa gulat, pero agad din akong lumapit sa pintuan ng balcony.

Binuksan ko iyon, sabay bukas ng mga bisig niya.

“Missed me?” mahina niyang tanong, nakangiti pero halatang kinakabahan.

Hindi na ako nakasagot. Sa halip, niyakap ko siya nang buong lakas. Basang-basa kami pareho pero wala kaming pakialam.

Sa gitna ng ulan, habang yakap ko si Calix, ang tanging alam ko lang…

Totoo siya. Nandito siya. Para sa akin.

“P-paano mo nagawa ‘to?” bulong ko habang nakayakap pa rin sa kanya.

“Walang imposible kung ikaw ang pupuntahan ko.”

Humagulgol na ako sa dibdib niya. Hindi ko na pinigilan. Lahat ng sakit, galit, lungkot—bumagsak kasabay ng ulan.

“I missed you, Calix…”

“I missed you more, Gia.”

Tumingala ako. Our faces inches apart. He leaned in.

At sa wakas… doon sa malamig na gabi sa US, sa gitna ng ulan, at sa ilalim ng mga ilaw ng balcony—naghalikan kami.

Basang-basa pa rin kami ni Calix habang nakaupo sa loob ng kwarto ko. Pinahiram ko siya ng towel, pero hindi ko pa rin maalis sa isipan ko ang tanong na kanina ko pa gustong itanong.

“Calix,” mahina kong bulong habang pinupunasan ko ang buhok niya gamit ang towel. “Paano mo nalaman kung nasaan ako? Paano mo ako natagpuan dito?”

Napatingin siya sa akin. Hindi agad sumagot.

“Tell me the truth,” dagdag ko, this time mas seryoso na ang boses ko.

Huminga siya nang malalim, and then he finally spoke.

“Alam mo ba kung gaano ako nalito, Gia? The day you stopped replying. The moment na hindi na kita matawagan.” His jaw clenched. “Alam kong may nangyari. And deep down… I knew it was your dad.”

Napayuko ako. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Tama siya.

“Tinawagan ko si Lance, si Zoe, pati si Ate Therese… Lahat ng pwedeng tanungin, tinanong ko. Wala ring nakakaalam kung nasaan ka. I felt like I was losing my mind.”

“Calix…”

“Tapos isang araw… nakatanggap ako ng tawag,” tuloy niya, habang hawak pa rin ang kamay ko. “Galing sa bestfriend ko, si Mike Delgado. Tech guy ‘yon. Genius pagdating sa systems, cybersecurity, kahit tracking.”

Napakunot ang noo ko. “Tracking?”

Tumango siya. “Nagpatulong ako sa kanya. I told him everything. Alam kong delikado, pero I had no choice. Kailangan kitang mahanap, Gia.”

“Paano niya—?”

“Una, tinrace niya kung saang airport ka lumapag gamit ‘yung immigration record mo. Nakita niyang may private jet na umalis mula Manila two months ago—at lumapag sa JFK Airport sa New York. Naka-register sa pangalan ng Sarmiento Holdings.”

Napasinghap ako. Oo, si Papa nga ang may-ari ng eroplano.

“Tapos doon na kami nagsimulang maghanap. Cross-referenced with school databases in the area. Sabi ko sa kanya, check all prestigious universities, baka enrolled ka doon. And then…”

Huminga siya nang malalim.

“Nahanap ka niya. May bagong enrollment record sa St. Vincent’s University. New student. Full name: Gianna Ysabelle Sarmiento.”

Hindi na ako nakapagsalita.

“Ganon kita pinuntahan, Gia. Hindi dahil swerte. Kundi dahil sinadya ko. Hinanap kita gamit lahat ng kaya kong gawin. Kasi alam kong hindi kita pwedeng pabayaan.”

Napahagulgol ako.

“You crossed oceans…” bulong ko. “Just for me…”

“Gia,” he whispered, hinawakan ang pisngi ko, “I’d cross hell if I had to.”

Napapikit ako. Ilang saglit kaming tahimik.

“Your dad will hate me more after this,” he said, half-laughing, pero halatang may bigat sa tono.

“Alam ko,” sagot ko. “But I don’t care anymore. Basta ngayon… andito ka. Andito ako.”

“I won’t,” he promised. “Not unless you ask me to.”

Nagtagpo ulit ang mga mata namin. Walang ibang tunog kundi ang mahinang patak ng ulan sa labas.

“I love you,” bulong ko sa kanya.

“I love you more,” sagot niya, sabay halik sa noo ko.

“You found me…” bulong ko habang nakatitig sa mga mata niya, halos hindi pa rin makapaniwala.

Calix cupped my face gently, ang init ng palad niya humahaplos sa malamig kong balat. “I’d cross oceans again and again just to be with you.”

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Ako na ang humila sa batok niya, at nagsalubong ang labi namin sa halik na matagal kong inipon, sa halik na nagsabing saan ka man pumunta, akin ka pa rin.

His lips crashed into mine—wild, desperate, gutom. Pumipintig ang bawat galaw. Para kaming kapwa nauuhaw at tanging isa’t isa lang ang tubig.

Dahan-dahan niya akong isinandal sa malamig na pader ng balcony. Umiiyak ang langit sa likod niya, pero ang katawan ko ay naglalagablab sa pagitan ng halik at haplos niya.

His hands roamed down to my waist, then cupped my ass firmly. Inangat niya ako nang walang kahirap-hirap. Napaungol ako, halos mapasigaw sa sabay na kilig at sabik nang buhatin niya ako. Pinulupot ko agad ang mga hita ko sa baywang niya, nagdikit ang katawan naming parang wala nang agwat.

“Calix…” hingal kong tawag habang hinahalikan niya ang panga ko, pababa sa leeg.

“I missed you... sobra, Gia,” anas niya sa balat ko, sabay higop sa balat ko sa may collarbone—marahas, basang-basa, parang gusto niyang mag-iwan ng marka.

“Ako rin… sobra sobra…”

Bumaba ang halik niya, hanggang sa dibdib ko, sabay abot sa ilalim ng shirt ko. Tinanggal niya ito sa isang mabilis na galaw, tapos isinunod ang bra ko, ni hindi na nag-aksaya ng oras. Mainit ang bibig niya sa balat ko, sinupsop ang isa kong u***g habang ang kamay niya’y gumapang pababa sa pagitan ng hita ko.

Napa-arko ang likod ko nang maramdaman ko ang palad niya sa ibabaw ng shorts ko—agad niyang hinawi ang tela, tapos ipinasok ang kamay sa loob ng panty ko.

“Basang-basa ka na…” bulong niya sa tenga ko, tapos pinadaan niya ang daliri sa hiwa ko—marahan, paikot, hanggang sa sumabit ito sa tinggil ko.

Napasinghap ako. “Oh god—Calix, please...”

“You want more?” bulong niya habang marahang ipinasok ang daliri niya sa loob ko—isa… tapos dalawa. Mabagal ang ritmo niya, pinupuno ako habang hinahalikan niya ulit ang leeg ko.

Naglalabas-masok ang mga daliri niya, tumutunog ang bawat dampi habang lumalalim ang paghinga ko. Habang ginagalaw niya ako mula sa loob, kinakalabit ng hinlalaki niya ang sensitibong laman sa ibabaw—pabilis, padiin, hindi ako binigyan ng kahit anong pagkakataong makawala sa sarap.

“Calix—Calix, I’m—”

Bigla siyang tumigil.

Hinila niya pababa ang shorts at panty ko sa iisang galaw, tapos dahan-dahang binaba ang katawan ko mula sa pagkakasaklang. Napaapekto ako sa pader, nanginginig, naguguluhan—bitin.

Pero hindi pa siya tapos.

Lumuhod siya sa harap ko, sa sahig, at binuka ang mga hita ko habang ang isang binti ko’y ipinatong niya sa balikat niya. Nakangiti siya, pero ang titig niya ay matalim, hayok.

“I’ve dreamed of tasting you again.”

At bago pa ako makasagot, isinubsob niya ang mukha niya sa pagitan ng mga hita ko. Mainit. Basa. Hindi ko napigilan ang ungol ko.

“F*ck—Calix!”

Hinimod niya ako nang buo, kinain ang hiyas ko na parang uhaw na uhaw. Pinaikot niya ang dila niya sa tinggil ko, tapos sinipsip ito nang marahas. Napa-arko ako, napakapit sa buhok niya habang gumigiling ang balakang ko laban sa bibig niya.

Ilang segundo lang, ipinasok niya muli ang dalawang daliri niya sa loob ko habang sabay na dinidilaan ang tinggil ko—bilis at presyon na alam niyang magdadala sa akin sa kasukdulan.

“Calix, I can’t—” hingal ko. “Lalabasan ako…”

“Then come for me,” sabay higop muli sa tinggil ko.

At doon, sa gitna ng ulan, habang nakasandal ako sa wall nanginig ako sa sarap. Nangisay ang mga tuhod ko. Sumigaw ako ng pangalan niya habang umaagos ang katas ko sa mga daliri at dila niya.

Pero hindi siya tumigil agad.

Dinilaan niya ang natirang katas, sinimot ang bawat patak habang nakatitig sa akin.

Nang makatayo siya, basang-basa ang baba niya—ngunit mas lalo siyang tumigas. Hawak niya ang bewang ko, ibinalik ako sa pagkakasaklang, sabay bulong sa labi ko:

“Now it’s your turn to feel everything.”

Basang-basa pa rin ang hita ko mula sa ginawa niya, at habang nakasaklang ako sa kanya muli—his lips crashing into mine—ramdam kong galit na galit ang ari niya, mainit at matigas, dumudunggol sa hiwa ko habang hinahaplos niya ang balat ko.

“Calix… I need you—please.”

Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa akin, nang may halong pananabik at pagmamakaawa, parang hindi makapaniwalang hawak niya ako muli.

At dahan-dahan niyang hinawakan ang sarili niya, saka ikiniskis sa hiwa ko—pababa, paakyat, sinasalat ang kabuuan ng kaselanan ko hanggang sa ang ulo ng ari niya'y tumama sa mismong bukana.

“You’re so wet… so ready for me,” bulong niya, boses niya’y mababa, paos, puno ng pagpipigil.

Hinawakan niya ako sa balakang, tapos dahan-dahan niyang ipinasok ang sarili niya sa akin—mainit, matigas, at napakatagal kong hinintay. Napasinghap ako, napakapit sa balikat niya habang unti-unting pumapasok ang buong kahabaan niya.

“F*ck…” napasinghal siya. “You still feel so good…”

Napaungol ako nang malakas. Napuno ako agad—puno sa loob, puno ng damdamin.

Nang maipasok niya nang buo, pareho kaming natigilan. Foreheads touching, habol ang hininga, parang hindi sigurado kung totoo ang lahat ng ‘to.

“Move, Calix…” bulong ko. “Please…”

At sinimulan niyang gumalaw.

Mabagal sa una—labas-masok, malalim at mariin. Ramdam ko ang bawat himaymay sa loob ko na parang sinusuyod ng b***t niya, tumatama sa pinakaloob, bawat ulos may kasamang daing at halik sa leeg ko.

“Ang sikip mo pa rin… parang ayaw kang pakawalan ng katawan mo sa’kin…”

Hinawakan niya ang ilalim ng hita ko, ang isang paa ko nakasampa pa rin sa balikat niya, habang ang kabila ay nakapulupot sa baywang niya. Ginanahan siya lalo—bumilis ang ulos, padiin, palalim.

Ang katawan ko’y kumakapit sa kanya, sinasalubong ang bawat galaw niya. Sa bawat salpukan ng balakang namin, may tunog. Maingay. Walang hiya. Walang pakialam kung marinig kami sa ibaba ng apartment building. Ulan lang ang saksi.

“Calix! Sh*t… oh god—”

“Yeah, baby… I got you. I f*cking got you.”

Hinila niya ang batok ko para halikan ulit ako, basang-basa ang labi naming dalawa. Ramdam ko ang pawis at ulan sa katawan namin, ramdam ko ang init sa kabila ng lamig ng gabi.

Gumalaw siya nang mas mabilis, mas madiin, habang ang isang kamay niya’y gumapang sa pagitan naming dalawa at nilaro ang tinggil ko gamit ang hinlalaki niya.

“Calix—hindi ko na kaya…”

“Let go, Gia. Give it to me.”

At nang maramdaman kong pabilis na ang galaw niya, halos magdilim ang paningin ko sa tindi ng sensasyon. Sumabog ang init sa puson ko, kumalat sa buong katawan ko habang napasigaw ako sa pangalan niya, nanginginig.

“CALIX!”

Sinabayan niya ako—isang malalim na ulos pa, tapos bumaon siya hanggang dulo, at naramdaman ko ang mainit niyang pagsabog sa loob ko. Napamura siya sa sarap, napayakap nang mahigpit habang magkasabay kaming nanginig.

Tahimik kaming nagtagal doon, magkayakap pa rin sa pader ng balcony, habol ang hininga. Ang ulan ay patuloy na bumubuhos sa likod niya, pero hindi na kami giniginaw.

Sa pagitan ng mga halik at haplos, bumulong siya sa akin, “I’m home, Gia. I’m not leaving you.”