CHAPTER 9

1007 Words

เที่ยงของวันต่อมา นาตาชาตื่นมาด้วยความสดชื่น เนื่องจากเธอเดินทางบ่อย ดังนั้นการเดินทางไกลจึงไม่ได้ทำให้เพลียหนักมากนัก เธออาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมจะออกไปข้างนอก เมื่อเดินลงมาถึงห้องทานอาหาร ก็มีอาหารเที่ยงชุดใหญ่วางรอให้เธอทานอยู่แล้ว นาตาชานั่งที่เก้าอี้พลางมองไปรอบ ๆ “เมื่อวานฉันดื่มจัดไปหน่อย อยากทานอะไรรสจัดๆ มากกว่าข้าวต้มค่ะ” นาตาชาเอ่ยลอย ๆ แต่ทำให้แม่บ้านที่ยืนตรงนั้นรีบปรี่เข้ามาอย่างรู้งาน “ทานยำมั้ยคะคุณหนู” “ได้ค่ะ” นาตาชาเอ่ยสั้น ๆ เธอเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะกลิ่นกระเทียมเจียวทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้อย่างบอกไม่ถู เหล่าสาวใช้ที่เห็นท่าทีของคุณหนูต่างก็รีบเก็บอาหารเพื่อเอาไปให้ไกลจากสายตาของนาตาชา ไม่นานนัก ยำวุ้นเส้นรสชาติจัดจ้านก็ถูกเสิร์ฟตรงหน้าของนาตาชา เธอค่อย ๆ ทานอย่างไม่รีบร้อน เมื่อทานเสร็จ เธอจึงรวบช้อนส้อมไว้อย่างมีมารยาท “เย็นนี้ฉันไปทานข้างนอก ไม่ต้องเตรียมอะไรไว้นะคะ” นาตาชาเอ่ยจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปที่รถซึ่งชายชาติรออยู่พอดีแล้ว เขาเปิดประตูรถให้คุณหนูของเขาขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปิดมันเบา ๆ แล้วรีบไปประจำที่นั่งคนขับ “วันนี้ไปไหนดีครับคุณหนู” “มหาวิทยาลัย N” เธอตอบ “ได้ครับ” ชายชาติกดแผนที่แล้วขับไปตามจีพีเอส ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ รถก็ขับมาถึงมหาวิทยาลัย N อย่างที่นาตาชาตั้งใจ เธอมองไปด้านหน้าและเห็นป้ายของคณะตั้งอยู่ด้านหน้า “คณะวิศวะ” เธอพูดต่อระหว่างที่ชายชาติเลี้ยวรถเข้าไปด้านใน “ได้ครับ” ชายชาติค่อย ๆ ขับไปตามป้ายบอกทาง แล้วเขาก็หาที่จอดรถได้บริเวณนั้นพอดี “จอดตรงนี้แหละ ฉันขอดูอะไรหน่อย” นาตาชาเอ่ยพร้อมกับทอดสายตาไปที่ตึกวิศวกรรมที่อยู่ไม่ห่างมากนัก เธอนั่งนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้นเกือบ 2 ชั่วโมง ไม่นานเหล่าบรรดานักศึกษาก็ค่อย ๆ เดินลงมาที่ด้านหน้าจนแน่นขนัดไปหมด นาตาชาอาศัยจังหวะนี้เองเปิดประตูรถออกไป “คุณหนู” ชายชาติหันไปหานาตาชา “เดี๋ยวฉันมา” เธอเอ่ยแล้วปิดประตูรถทันที วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์พร้อมกับรองเท้าผ้าใบ เป็นชุดลำลองสบาย ๆ ที่นาน ๆ ครั้งจะเห็นเธอสวมใส่สักที หญิงสาวสวมแว่นกันแดดเดินผ่านเด็ก ๆ มหาลัยไปด้วยสีหน้าเรียบ ๆ เรือนร่างสมส่วนประกอบกับรูปหน้าไร้ที่ติ แม้ว่านาตาชาจะอายุ 25 ปีแล้ว แต่ด้วยเครื่องหน้าที่โดดเด่นและรูปร่างที่สมส่วนทำให้เธอดูเด็กกว่าอายุมากนัก “เฮ้ย! ดูเจ้คนนั้นดิ” หนุ่ม เพื่อนของเบญจากระทุ้งสีข้างของเบญจาอย่างแรง “หืม ไหน” เบญจามองตามปลายนิ้วของเพื่อนที่ชี้ไป เขาถึงกับอ้าปากค้าง “อ้าว เฮ้ย! จะไปไหน” หนุ่มตะโกนเรียกเพื่อน “นาตาชา...” เบญจาร้องเรียกหญิงสาวด้วยความดีใจ “ไงเด็กน้อย” เธอเอามือล้วงกระเป๋ามองดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง “ทำไมกลับมาไม่บอกผมก่อนล่ะ” หนุ่มวิศวะ รูปร่างสูงโปร่ง แต่งกายสะอาดถามกลับหญิงสาวตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น “ฮึ! บอกแล้วจะทันเห็นเหรอว่าเธอตั้งใจเรียนรึเปล่า” นาตาชาถอดแว่นตาดำที่ปกปิดใบหน้าของเธอเอาไว้ แล้วจ้องมองเด็กหนุ่มอีกครั้ง “ผมตั้งใจเรียนนะครับ นาตาชาก็เห็น” “ใช่เลย สมแล้วที่ฉันตั้งใจจ่ายค่าเทอมให้” นาตาชาพูดกระทบพลางยิ้มกว้างอย่างใจดี “เอ่อ...สวัสดีครับ” หนุ่มที่วิ่งตามเบญจามาทำท่าทำทางไม่ถูก เขามองนาตาชาด้วยความประหลาดใจ “สวัสดีจ้ะ” นาตาชาทักทาย “เอ่อ...ใครวะ?” หนุ่มกระซิบถามเพื่อนตัวเอง “อ้อ...แม่บุญธรรมฉันเอง” เบญจาตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ แต่คำตอบนั้นทำให้หนุ่มแทบไม่อยากจะเชื่อ “แม่!! บุญธรรมเหรอ?” หนุ่มถามย้ำอีกครั้งพร้อมมองสลับไปมาระหว่างนาตาชาและเบญจา “จ้ะ ฉันเป็นแม่ของเบญจาเอง เธอคือหนุ่มใช่มั้ย?” นาตาชาถามกลับ “คะ ครับผม” หนุ่มรีบยกมือไหว้ด้วยความตกใจ “ดีใจที่ได้เจอนะ เลิกเรียนแล้วใช่ไหม ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวแม่เลี้ยงเอง” นาตาชายิ้ม พลางกอดแขนลูกชายและเพื่อนลูกชาย ก่อนลากไปยังรถที่จอดอยู่ “คุณหนู” ชายชาติรีบลงมาจากรถเพื่อเปิดประตูให้นาตาชาและสองหนุ่มเข้าไปในรถ “นี่ลูกชายฉัน เบญจา กับหนุ่มเพื่อนเขาเอง วันนี้พาไปร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดหน่อยนะ” นาตาชาบอกคนขับรถ “ครับคุณหนู” ชายชาติแม้จะไม่ค่อยรู้อะไร แต่การทำตามคำสั่งของนาตาชาน่าจะเป็นสิ่งที่ควรทำมากที่สุดตอนนี้ เขารีบเปิดประตูให้ทั้งสามคนเข้าไปด้านใน ก่อนจะเคลื่อนรถนำทั้งสามไปที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางเมือง “เอาล่ะเด็ก ๆ วันนี้อยากกินอะไรดี” นาตาชาเอ่ยถามเมื่อเดินเข้าไปในห้างแล้ว “ผมอยากกินชาบูครับ กินแบบบุฟเฟต์” เบญจาเสนอ เพราะทั้งเขาและหนุ่มเองก็กินบุฟเฟต์กันนาน ๆ ครั้งเหมือนกัน “โอเคงั้นไปกินบุฟเฟต์กัน” นาตาชาควงแขนสองหนุ่มเดินเข้าร้านชาบูชื่อดัง ก่อนจะตระเวนพาทั้งสองหนุ่มเข้าออกร้านต่าง ๆ เพื่อซื้อเสื้อผ้าและอุปกรณ์ไอทีต่าง ๆ ให้จนหนำใจ ถึงแม้ว่าเจ้าลูกชายบอกว่าไม่เอา แต่เธอก็ไม่ยอม และจัดการซื้อทั้งหมดให้ทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more