Panaka-naka ang pagsulyap sa akin ni Iñaki. But he never uttered a word. Sa bawat singhot ko ay tila tumutulak sa kanya na mas bilisan pa ang pagpapatakbo. He would occasionally cuss whenever we had to stop.
Panay ang pakikipag-update ko sa nangyayari sa anak ko. At sa bawat indikasyon na maaaring ikamatay ni Pocholo ang sakit ay para akong mababaliw.
The trip started to feel like eternity. Para akong pinaparusahan. Kaya nang nakita ang mga pamilyar na gusali makalipas ang ilang oras na biyahe ay nakahinga ako nang maluwag.
But not for long.
Pagkatigil ng sasakyan ay agad-agad akong lumabas. Ang takot ay mas naging matindi sa bawat hinga ko. Pinapaypay ng hangin ang mga luha ko habang tumatakbo papasok sa ospital, walang pakialam sa mga napapatingin.
“P-Pocholo Ramir Fortalejo,” I tol
