โอกาสรักคืนใจ

บทที่ 1

คะนึงนิจฝันถึง “ชาติก่อน” อีกครั้ง...

ในความฝันนั้น เธอเห็นภาคินทร์ ลูกชายของเธอ กำลังร้องไห้อยู่ข้างศพของตัวเธอเองที่ถูกคลุมด้วยผ้าขาว หลังจากวันที่เธอเสียชีวิตได้เกือบสองสัปดาห์ ภาคินทร์ได้รับโทรศัพท์จากตำรวจ แจ้งข่าวการเสียชีวิตของแม่ให้ทราบ เขารู้สึกเหมือนโลกแตกสลายเมื่อได้รับข่าว ภาคินทร์โทษตัวเองที่ไม่ดูแลแม่ให้ดี ครั้งก่อนที่เขานัดว่าจะมาหาแม่นั้น เพียงคืนก่อนหน้าวันนัด เขายังตั้งใจว่าจะมาหาและจะได้มีเวลาอยู่กับแม่ทั้งวันทั้งคืน แต่แล้วก็พบว่า สำนักงานใหญ่ในต่างประเทศเรียกตัวให้เขาเข้าประชุมด่วน เพราะมีปัญหาเร่งด่วนที่ต้องรีบแก้ไข เขาจึงส่งข้อความทางไลน์บอกเลื่อนนัดแม่แทน โดยไม่ทันเอะใจว่า แท้จริงแล้ว แม่ของเขาไม่ได้อ่านข้อความนั้น เนื่องจากเขารู้ดีว่าแม่ไม่ใช่คนติดโทรศัพท์มือถือ

กระทั่งเวลาล่วงเลยไปเกือบสองสัปดาห์ เพื่อนบ้านเริ่มสงสัยเพราะไม่เห็นคะนึงนิจออกจากบ้านเลย อีกทั้งตอนกลางคืนก็ไม่เคยเห็นแสงไฟส่องลอดหน้าต่างออกมา จนในที่สุด พวกเขาตัดสินใจแจ้งตำรวจให้เข้ามาตรวจสอบ จึงพบความจริงอันน่าสะเทือนใจ เธอเสียชีวิตไปแล้วจากการพลัดตกบันไดในบ้าน ศพของเธอเริ่มเน่าเปื่อย ท่ามกลางความเงียบงันที่ยาวนาน

ฝันถัดไป....เธอสวมชุดคลุมท้องสีชมพูอ่อน ก้าวเข้าสำนักงานของ “ภูวินทร์” สามีผู้เป็นเจ้าของบริษัท หลังจากเพิ่งไปดูโรงเรียนอนุบาลให้ลูกชายที่ทั้งคู่ตั้งใจจะส่งเข้าเรียนเมื่ออายุครบสามขวบ เพื่อให้ลูกได้เรียนรู้โลกนอกบ้านและมีสังคมกับเพื่อนวัยเดียวกัน

เธอแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่เห็น “จันทร์รวี” เลขานุการส่วนตัวของภูวินทร์ซึ่งควรจะอยู่หน้าห้องตามปกติ จันทร์รวีนั้นเป็นรุ่นน้องมหาวิทยาลัยและยังเป็นหลานรหัสที่เธอเองเป็นคนแนะนำเข้ามาทำงานกับสามีของเธอเมื่อเกือบสองปีก่อน หลังจากรุ่นน้องโทรมาขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง เพราะต้องลาออกจากที่ทำงานเก่า อันเนื่องจากถูกเจ้านายลวนลาม และยังถูกภรรยาของเจ้านายตามมาอาละวาดจนไม่อาจทนอยู่ต่อไปได้

คะนึงนิจผลักประตูห้องทำงานของสามีเข้าไป เสียงกระซิบกระซาบที่ลอดออกมาก่อนหน้านั้นพลันชัดเจนขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้โลกทั้งใบแทบถล่มลงมา ภูวินทร์กำลังกอดจันทร์รวีไว้แนบแน่น ริมฝีปากแนบซอกคออย่างเร่าร้อน

“กรี๊ด! พี่นิจ! พี่อย่าเข้าใจผิดนะคะ!” จันทร์รวีร้องเสียงหลงเมื่อหันมาเจอเธอที่ยืนตะลึงอยู่เกือบกลางห้อง

ภูวินทร์สะดุ้ง รีบผละออกแล้วหันมามองภรรยาด้วยแววตาตื่นตระหนก

“นิจ! มาได้ยังไง แล้วลูกล่ะ?”

น้ำตาร้อนผ่าวคลอเบ้า คะนึงนิจถามเสียงสั่น

“พี่ภูกับจันทร์...มีอะไรกันมานานแค่ไหนแล้ว ทำไมถึงทำกับนิจแบบนี้?”

เธอหันไปมองรุ่นน้องที่เคยเอ็นดูแทบจะเหมือนน้องสาวแท้ ๆ “แล้วเธอล่ะจันทร์...ทำไมถึงหักหลังพี่ได้ลงคอ”

หัวใจเธอแทบแตกสลาย คนที่เธอรักที่สุด และคนที่เธอไว้ใจที่สุด กลับทรยศซ้ำเติมอย่างไม่อายฟ้าอายดิน

คะนึงนิจวิ่งถลาออกจากห้อง ภูวินทร์รีบวิ่งตามมาติด ๆ เธอกดปุ่มลิฟต์อย่างร้อนรน แต่เมื่อเห็นว่ามันมาช้าเกินไป เธอตัดสินใจกระโจนเข้าไปในบันไดหนีไฟแทน

“นิจ! ฟังพี่ก่อน!” ภูวินทร์คว้าแขนเธอไว้ทันขณะที่เธอกำลังจะก้าวลง แต่คะนึงนิจสะบัดอย่างแรงเพื่อดิ้นหนี แขนที่ถูกกระชากออกอย่างแรงทำให้เธอเสียหลัก เท้าพลิก ร่างทั้งร่างกลิ้งตกลงบันไดอย่างรุนแรง

ความเจ็บปวดแล่นบาดกลางท้อง ร้าวไปถึงช่วงล่าง เลือดจำนวนมากไหลทะลักออกมาอย่างน่าสยดสยอง

…

คะนึงนิจผวาสะดุ้งตื่น หอบหายใจแรงเหมือนเพิ่งกลับจากความตาย

เธอไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง กลัวจะถูกมองว่าเพ้อเจ้อ หรือเสียสติ แต่เธอรู้ดีในใจว่านี่ไม่ใช่ฝันธรรมดา หากคือความทรงจำจากชาติที่แล้ว เพราะเธอ “เคยตายมาแล้ว” ครั้งหนึ่ง และนี่คือโอกาสครั้งที่สอง ที่ฟ้าส่งเธอย้อนเวลากลับมายังช่วงที่ยังสาว ก่อนที่เธอจะพลาดชักนำ “มือที่สาม” เข้ามาทำลายชีวิตแต่งงานด้วยตัวเอง

คะนึงนิจทอดสายตามองรอบห้องนอนของลูกชายวัยเกือบหนึ่งขวบซึ่งกำลังหลับสนิทข้างกายเธอ มือบางค่อย ๆ ลูบไล้ผนังด้านข้าง สัมผัสกับความเรียบลื่นเย็นสบาย ก่อนจะหลับตาลงเพื่อซึมซับบรรยากาศบ้านหลังนี้ บ้านที่เธอเฝ้านึกถึงมาตลอดกว่าสามสิบปีในชาติภพก่อน ตั้งแต่วันที่มันยังเป็นเพียงที่ดินเปล่า วันที่เริ่มถมดิน ตอกเสาเข็ม จนค่อย ๆ ก่อร่างขึ้นเป็นบ้านในฝันที่เธอกับภูวินทร์ร่วมออกแบบกับสถาปนิก ทุกอิฐทุกเสา ล้วนสอดแทรกด้วยความทรงจำอันอบอุ่นของเธอกับภูวินทร์ และเสียงหัวเราะใส ๆ ของลูกชาย จนกระทั่งเมื่อเขาอายุได้เกือบสามขวบ เธอและลูกก็จำต้องพรากจากบ้านแสนรักและอบอุ่นหลังนี้ไป

เธอเติบโตมาในครอบครัวที่เต็มไปด้วยการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างพ่อกับแม่ตลอดช่วงชีวิตของแม่ พ่อของเธอมักจะต้องโยกย้ายที่ทำงานตามคำสั่ง ส่วนแม่ของเธอเป็นแม่บ้านเต็มตัว คอยดูแลเธอตั้งแต่ลืมตาดูโลก แม่ยอมสละอาชีพการงานที่กำลังเติบโตเพื่อทุ่มเทเวลาให้กับการเลี้ยงดูเธอและน้องชาย ในขณะที่พ่อก้าวหน้าในหน้าที่การงานจนได้ตำแหน่งใหญ่โต

ทว่าทุกครั้งที่ย้ายไปทำงานในที่ใหม่ ๆ พ่อกลับมีพฤติกรรมเจ้าชู้ มีผู้หญิงอื่นอยู่แทบทุกตำบลทุกอำเภอ แม่จึงต้องคอยตามราวี คอยติดตามพ่อที่ออกไป “หาเศษหาเลย” นอกบ้านอยู่เสมอ คะนึงนิจเองก็มักจะสงสัยอยู่ลึก ๆ ว่า หากพ่อไม่ได้รักแม่แล้ว เหตุใดจึงไม่ยอมปล่อยให้แม่เป็นอิสระ ไม่ยอมปลดปล่อยหรือหย่าให้แม่ได้มีชีวิตใหม่

พ่อกลับเหมือนเด็กเกเรที่ชอบก่อเรื่องให้แม่ไม่สบายใจไม่รู้จบ จนท้ายที่สุด แม่ของเธอก็ตรอมใจเสียชีวิตเมื่อคะนึงนิจอายุเพียง 15 ปี บางทีอาจเพราะเหนื่อยเกินกว่าจะตามราวีพ่อ หรือไม่ก็เพราะหมดกำลังใจที่จะอยู่ต่อในโลกใบนี้แล้ว

เธอมักเกิดคำถามในใจอยู่เสมอเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของพ่อแม่กับสิ่งที่พ่อทำต่อแม่ ความหลายใจ ความเจ้าชู้ และการที่แม่ต้องคอยตามราวี จับผิดเรื่องชู้สาว เรื่องเมียน้อยไม่รู้จบ สิ่งเหล่านั้นทำให้คะนึงนิจทั้งเศร้าและเจ็บปวด จนตั้งมั่นกับตัวเองว่า ชีวิตของเธอจะต้องไม่ซ้ำรอยพ่อแม่ เธอจะเลือกผู้ชายที่รักเดียวใจเดียว ร่วมสร้างครอบครัวที่อบอุ่น มีพร้อมทั้งลูกชายและลูกสาว และใช้ชีวิตคู่กับสามีไปจนวันตาย

แต่ความจริงกลับไม่เป็นดังฝัน ภูวินทร์ ชายหนุ่มที่เธอคบหามาตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย หลังดูใจกันอยู่นานถึงห้าปี เธอจึงตัดสินใจแต่งงานและเริ่มต้นชีวิตคู่กับเขา เมื่อเธอตั้งครรภ์ คะนึงนิจยอมลาออกจากงานซึ่งเธอกำลังดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ เพื่อมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว ปล่อยให้สามีมีเวลาและพลังทั้งหมดไปทุ่มเทกับการสร้างธุรกิจ ที่เริ่มต้นจากบริษัทสตาร์ทอัพเล็ก ๆ ก่อนค่อย ๆ เติบโตเป็นบริษัทที่มั่นคงทีละก้าว เธอเลือกเป็น “ช้างเท้าหลัง” ที่คอยดูแลบ้านและครอบครัว เพื่อให้ภูวินทร์ไร้กังวล เธอไม่เคยจับผิด ไม่เคยระแวง และมอบความเชื่อใจให้เขาเต็มหัวใจ

ทว่ากาลเวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน ความรักที่เคยมั่นคงกลับสั่นคลอน และความไว้ใจของเธอก็ถูกทำลายจนหมดสิ้น

วันที่เธอสูญเสียลูกสาวในครรภ์ที่มีอายุครรภ์เพียงสี่เดือนเศษจากอุบัติเหตุตกบันไดเป็นวันเดียวกับที่เธอพบภาพบาดตา ภูวินทร์กำลังกอดผู้หญิงคนนั้น คนที่เธอดึงเข้ามาใกล้ชิดกับสามีของเธอเองด้วยความหวังดี บาดแผลในใจครั้งนี้ทำให้คะนึงนิจตัดสินใจหย่าขาดจากภูวินทร์ พร้อมขอสิทธิ์เลี้ยงดูลูกชายแต่เพียงผู้เดียว ด้วยความหยิ่งทะนง เธอไม่รับค่าเลี้ยงดูใด ๆ และย้ายออกจากบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นรังอุ่นของครอบครัว

โชคดีที่เธอยังมีป้า พี่สาวของแม่ คอยดูแลและให้ความช่วยเหลือมาตลอด อีกทั้งยังมีน้องชายที่เพิ่งจบการศึกษาและเริ่มทำงานได้ไม่นาน คะนึงนิจจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เธอกลับมาทำงานเต็มตัว รับทุกงานที่พอจะทำได้ ไม่ว่าจะหนักหรือเหนื่อยเพียงใด เพื่อแลกกับรายได้ที่จะเลี้ยงดูภาคินทร์ ลูกชายคนเดียวที่เป็นดั่งลมหายใจของเธอ

บ่อยครั้งที่เธอต้องทำงานจนดึกดื่น บางคืนลากยาวถึงตีสองตีสาม เพียงเพราะไม่อยากให้ลูกต้องขาดสิ่งใดในชีวิต เธออดทนทุกอย่าง ยอมเหนื่อย ยอมลำบาก เพียงเพื่อเห็นรอยยิ้มของลูกชาย

เธอหลีกเลี่ยงการมีครอบครัวใหม่ ไม่ว่าจะมีแม่สื่อแม่ชักคอยแนะนำผู้ชายดี ๆ ให้ เพื่อให้เธอกับลูกมีที่พึ่งพิงก็ตาม ในการทำงาน เธอพบเจอผู้คนมากมาย และมักมีชายหนุ่มทั้งที่แต่งงานแล้วและยังโสดเข้ามาเกี้ยวพาราสี แต่คะนึงนิจกลับปฏิเสธและปิดโอกาสในการคบหาผู้ชายคนใหม่อยู่เสมอ เพราะเธอคำนึงถึงลูกเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

เธอคิดว่า ถ้าได้พบผู้ชายที่ดีและรักลูกของเธอด้วย ก็ถือว่าเป็นโชคดี เหมือนถูกรางวัลลอตเตอรี่ แต่หากโชคร้ายไปพบคนไม่ดี ที่อาจทำร้ายลูกของเธอ ลูกก็จะตกอยู่ในอันตราย ดังเช่นข่าวที่มักเห็นอยู่บ่อย ๆ ว่าพ่อเลี้ยงทำร้ายลูกเลี้ยงจนบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิต

นอกจากนี้ หากเธอมีสามีใหม่และมีลูกคนใหม่ขึ้นมา ภาคินทร์ ลูกชายของเธอกับสามีเก่า อาจรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก และเกิดปมในใจที่ติดตัวไปตลอดชีวิต

เมื่อภาคินทร์เติบโตขึ้น เขาก็กลายเป็นชายหนุ่มที่ขยันและมุ่งมั่น เขาทำงานหนักเพื่อสร้างฐานะของตัวเอง จนบางครั้งความห่างเหินค่อย ๆ แทรกเข้ามาโดยไม่รู้ตัว ทว่าคะนึงนิจยังคงอุ่นใจเสมอ เพราะแม้ลูกจะยุ่งเพียงใด เขาก็ยังหาเวลาแวะมาเยี่ยมทุกสองถึงสามเดือน แม้ในวันที่มีครอบครัวของตัวเองแล้วก็ตาม

คะนึงนิจยังคงยืนยันที่จะอยู่ในบ้านหลังเก่า บ้านที่เธอกับลูกเติบโตมา ขณะที่ภาคินทร์จำเป็นต้องย้ายไปอยู่คอนโดใจกลางเมือง เพื่อความสะดวกของภรรยาในการทำงาน และเพื่อให้ลูกน้อยได้เรียนในโรงเรียนชื่อดัง

แม้คะนึงนิจจะจากโลกนี้ไปด้วยความโล่งใจที่ได้เห็นลูกชายเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่และกำลังสร้างครอบครัวที่อบอุ่นดังที่เธอเคยฝัน แต่ลึกลงไปในใจ เธอยังคงมีสิ่งที่ติดค้างอยู่ ความรู้สึกผิดที่ไม่อาจมอบชีวิตที่สมบูรณ์แก่ลูกได้

ภาคินทร์ต้องเติบโตโดยปราศจากการสนับสนุนจากพ่อ ขณะที่อดีตสามีของเธอกลับก้าวหน้าในเส้นทางธุรกิจ จนสร้างบริษัทเทคโนโลยีให้กลายเป็นหนึ่งในองค์กรชั้นนำของประเทศ เขาแต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนั้น และมีลูกชายอีกคนไว้สืบสกุล ชีวิตของพวกเขาเต็มไปด้วยความมั่งคั่ง ความสะดวกสบาย และรอยยิ้มที่ไม่เคยหวนกลับมาทางเธอและลูกอีกเลย

ในทางกลับกัน ภาคินทร์ ลูกชายของเธอ ต้องพยายามดิ้นรนด้วยตัวเองตั้งแต่วัยหนุ่ม เขาทำงานหนักเพื่อยืนหยัดบนลำแข้ง เพราะแม่ไม่มีสมบัติพัสถานใด ๆ จะส่งต่อ ไม่มีเส้นสาย ไม่มีทุนทรัพย์ มีเพียงความรักและแรงใจที่มอบให้เขาอย่างหมดหัวใจเท่านั้น

และนั่นเอง...คือสิ่งที่คะนึงนิจไม่เคยปล่อยวางได้ตลอดชีวิต...ความรู้สึกผิดที่ไม่อาจมอบชีวิตที่ดีกว่านี้ให้ลูกชาย ความค้างคาในใจที่ตามหลอกหลอนเธอ แม้ในยามลมหายใจสุดท้าย

ขณะนี้ ในชาติใหม่ที่เธอกลับมา ลูกชายของเธอมีอายุเกือบหนึ่งขวบ เป็นช่วงเวลาก่อนที่เธอจะชักนำผู้หญิงคนนั้นเข้ามาเป็นเลขาฯ ของภูวินทร์ คะนึงนิจครุ่นคิดหนัก หาหนทางที่จะรับมือและป้องกันไม่ให้เรื่องราวเลวร้ายซ้ำรอยดังเก่าเหมือนในอดีตชาติ