บทที่ 2

1988 Words

“นิจ พี่กลับมาแล้วจ้ะ เหนื่อยไหม ลูกเป็นยังไงบ้าง ซนมากหรือเปล่า” เสียงทุ้มของภูวินทร์ดังขึ้นทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน เขาเดินตรงเข้าไปโอบกอดคะนึงนิจและก้มลงหอมแก้มลูกชายตัวน้อยในอ้อมแขนของภรรยา คะนึงนิจขยับตัวหลบอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกเคอะเขินและห่างเหินยังไม่คลาย เพราะในใจเธอยังคงมีรอยแผลจากอดีตชาติ...ความแค้นที่เขาเคยนอกใจยังคงฝังลึก “ไม่เหนื่อยค่ะ ก็เรื่อย ๆ” เธอตอบเรียบ ๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อกับชายตรงหน้า ชีวิตที่ไม่มีเขามานานกว่าสามสิบปี ทำให้วันนี้ภูวินทร์ดูเหมือนคนแปลกหน้ามากกว่าจะเป็นสามี “มา พี่อุ้มลูกให้ดีกว่า เจ้าหมูน้อยนี่หนักไม่ใช่เล่น เดี๋ยวนิจจะปวดแขนเปล่า ๆ” ภูวินทร์เอ่ยพลางยื่นมือมาจะรับลูกจากอ้อมแขนของเธอ แต่คะนึงนิจกลับเบี่ยงตัวหลบอีกครั้ง ความรู้สึกไม่ไว้ใจและรังเกียจแล่นวูบขึ้นมาในอก เธอไม่อยากให้เขาแตะต้องลูกของเธอ...แม้เพียงนิดเดียว ภูวินทร์รู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับท่าทีของภรรยาในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เธอดูห่างเหิน เหมือนจงใจเว้นระยะห่างระหว่างกัน ทั้งยังพยายามกันเขาไม่ให้เข้าใกล้ลูกชายตัวน้อยด้วยซ้ำ แต่เขาก็พยายามปลอบใจตัวเองด้วยเหตุผลที่ฟังขึ้น คะนึงนิจอาจแค่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูกตามลำพัง ทั้งยังต้องดูแลบ้านทุกอย่างด้วยตัวเอง “นิจ พี่มีเรื่องอยากคุยหน่อย” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม พลางมองใบหน้าที่เรียบเฉยของเธอ “พี่คิดว่า...ถ้าเราจ้างพี่เลี้ยงกับแม่บ้านมาช่วย จะดีกว่านี้นะ อย่างน้อยนิจจะได้พักบ้าง ไม่ต้องเหนื่อยกับงานบ้านหรือเลี้ยงลูกตลอดเวลา” ในคราแรก คะนึงนิจแทบจะหลุดปากปฏิเสธสิ่งที่ภูวินทร์เสนอทันที ด้วยทิฐิและความเชื่อฝังใจว่าเธอควรเลี้ยงลูกด้วยมือตัวเอง ไม่ควรปล่อยให้ใครเข้ามาแตะต้องหรือก้าวก่ายหน้าที่ของแม่ เธอไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น...ไม่แม้แต่สามีที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ขณะเดียวกัน ความคิดอีกเสียงหนึ่งในใจก็เอื้อมมาดึงรั้งไว้ เตือนให้เธอหยุดคิด ตอนนี้ เธอยังเป็น “คะนึงนิจ” ผู้เป็นภรรยาของภูวินทร์ ยังไม่มีเหตุร้ายใด ๆ เกิดขึ้น ยังเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งสองคนยังรักกันดีอยู่ มีลูกน้อยเป็นดั่งสายใยผูกพัน แต่ความทรงจำจากอดีตชาติยังคงฝังแน่นในจิตใจ เธอจำได้ดีว่า...ชีวิตครั้งนั้น เธอมุ่งแต่จะเลี้ยงลูกและทำทุกอย่างด้วยตัวเอง จนละเลยผู้ชายที่เรียกว่าสามี ละเลยความอ่อนโยนที่ควรมีต่อกัน เธอเชื่อว่าแค่มีลูก ความรักของสามีภรรยาก็จะมั่นคงไปเอง แต่ความจริง...มันไม่เคยเป็นเช่นนั้น ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่พร้อมจะเปลี่ยนใจได้เสมอ เพียงแค่ได้กลิ่นใหม่ หรือเห็นแววอบอุ่นจากใครอีกคน เขาก็อาจหันหลังจากไปโดยไม่ลังเล คะนึงนิจหลุบตาลง เธอต้องดูแลหัวใจของเขาให้มากกว่าที่เคย ช่องว่างเล็ก ๆ ที่เคยทำลายชีวิตคู่ของเธอในชาติที่แล้ว เธอไม่ปรารถนาที่จะเห็นมันเกิดขึ้นอีก คะนึงนิจนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ สายตาเธอมองลูกชายในอ้อมแขนแล้วค่อยหันกลับมาสบตาภูวินทร์ “พี่ภูพูดมาก็มีเหตุผลค่ะ” เสียงของเธอแผ่วเบาและอ่อนโยน “บางทีนิจอาจจะเหนื่อยเกินไปจริง ๆ การมีคนมาช่วยบ้างก็คงจะดี” “ถ้าอย่างนั้น...พี่จะให้วิทยา เลขาฯ ของพี่เริ่มหาแม่บ้านกับพี่เลี้ยงตั้งแต่วันพรุ่งนี้นะ” ภูวินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่ม แต่แฝงด้วยความตั้งใจจะทำให้ภรรยาสบายขึ้น เขาหันกลับมามองคะนึงนิจ พลางยิ้มบาง ๆ เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “อ้อ...พี่ลืมบอกนิจไป พี่เพิ่งรับเลขาฯ ส่วนตัวคนใหม่มาทำงาน ชื่อวิทยา เพิ่งเริ่มงานเมื่อวานนี้เอง หน่วยก้านดีทีเดียว คล่องแคล่ว ขยัน แล้วก็รู้หน้าที่” เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี “พี่ว่าก็สะดวกดีเหมือนกันนะที่ได้เลขาฯ ผู้ชาย เวลาต้องออกไปพบลูกค้าข้างนอก มันคล่องตัวกว่าเยอะเลย” “ไว้วันไหนนิจแวะไปที่บริษัท พี่จะแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับ” เขาพูดอย่างอบอุ่นและจริงใจ โดยไม่รู้เลยว่า...เพียงประโยคเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ นั้น กลับสั่นสะเทือนบางสิ่งในใจของคะนึงนิจ กำแพงที่เธอสร้างไว้เพื่อปกป้องหัวใจ พังทลายลงอย่างไม่อาจห้ามได้ ไม่ใช่เพราะความหวานในน้ำเสียงของเขา... แต่เพราะคำว่า “เลขาฯ คนใหม่” ที่หลุดออกมาจากปากของภูวินทร์ ประโยคนั้นเหมือนสะกิดความทรงจำเก่าจนหัวใจของเธอไหววูบ เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสับสน เหตุการณ์ครั้งนี้แตกต่างจากอดีตชาติอย่างสิ้นเชิง ในครั้งนั้น ภูวินทร์ไม่มีเลขาฯ ส่วนตัวใหม่เลย... จนกระทั่ง เธอเอง เป็นคนแนะนำผู้หญิงคนนั้นให้เข้ามาทำงานด้วยความไว้ใจ ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความพังพินาศในชีวิตคู่ของเธอ หัวใจของคะนึงนิจเต้นแรงราวกับถูกย้ำเตือนจากโชคชะตา หรือว่า...การกลับมาเกิดใหม่ในครั้งนี้ จะทำให้เส้นทางของเหตุการณ์เปลี่ยนไปจริง ๆ? ภูวินทร์ยิ้มนิด ๆ ตอบรับกับท่าทางประหลาดใจของภรรยา ในแววตานั้นมีบางสิ่งแปรเปลี่ยน ความอ่อนโยนเจือด้วยความโหยหาอาลัยที่ไม่อาจปิดบังได้ เมื่อคะนึงนิจขอตัวพาลูกชายออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เขาเพียงพยักหน้าเงียบ ๆ แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างประหลาด เพียงครู่เดียว เขาก็ตัดสินใจเดินตามออกไปอย่างเงียบ ๆ แสงแดดยามเย็นทอดอุ่นทั่วสวน เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของลูกชายดังแผ่วพลิ้วไปตามลม เด็กน้อยก้าวเท้าเล็ก ๆ อย่างระมัดระวัง เขย่งย่องทีละนิด มือเล็กทั้งสองเกาะมือใหญ่ของหญิงสาวไว้แน่น และยิ้มปากกว้างจนน้ำลายไหลเยิ้ม ภูวินทร์ยืนนิ่งอยู่ห่าง ๆ สายตาไม่อาจละไปจากภาพตรงหน้าได้เลย ภาพแผ่นหลังของคะนึงนิจในชุดเรียบง่ายกับลูกน้อยที่เพิ่งหัดเดิน... มันคือภาพในฝันที่เขาเคยอยากเห็นมานานแสนนาน ความอิ่มเอิบในหัวใจปนกับความเจ็บปวดบางอย่างคลอเคลียอยู่ในอก น้ำตาซึมขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไม่แน่ใจว่ามันคือความซาบซึ้ง หรือความกลัวว่าจะสูญเสียช่วงเวลานี้ไปอีกครั้ง … เช้าวันนี้ อากาศร้อนน้อยกว่าทุกวัน แสงแดดสีทองสาดลอดผ่านม่านบาง เข้ามาแตะผิวโต๊ะอาหาร ทำให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้น คะนึงนิจมองสามีที่นั่งทานอาหารเช้าเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ วันนี้ภูวินทร์ดูทานได้มากกว่าทุกวัน โดยเฉพาะข้าวต้มทรงเครื่องที่เธอเพิ่งทำสด ๆ จากครัว ตามปกติแล้ว เขามักจะแค่ตักชิมสองสามคำแล้ววางช้อน แต่เช้านี้กลับต่างออกไป เขาทานจนหมดชาม แล้วยังเงยหน้าขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความอ่อนโยน “นิจ...ตักให้พี่เพิ่มอีกชามได้ไหมครับ” เธอเลิกคิ้วขึ้นนิด พลางมองเขาด้วยแววตาแปลกใจ “วันนี้พี่ภูหิวมากเหรอคะ?” ภูวินทร์ยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบเรียบ ๆ “พี่มีประชุมทั้งวัน คงไม่มีเวลาทานข้าวเที่ยงเลยกินเผื่อไว้หน่อยก็ดี” คะนึงนิจหัวเราะในลำคอเบา ๆ พลางยื่นชามข้าวต้มอีกถ้วยให้ “ปกติ พี่ภูจะไม่ชอบข้าวต้มทรงเครื่องนี่คะ” “วันนี้ ข้าวต้มอร่อยมาก” เขาตอบสั้น ๆ แต่แววตากลับอบอุ่นจนเธอต้องหลบสายตา เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน...ที่บรรยากาศรอบโต๊ะอาหารดูผ่อนคลายขึ้น แม้เพียงเล็กน้อย ภูวินทร์มองชามข้าวต้มที่ว่างเปล่าตรงหน้าอย่างเงียบงัน กลิ่นหอมของข้าวผสมขิงยังอวลอยู่ในอากาศ กลิ่นที่เขาโหยหามาโดยตลอด วันนั้น วันที่ความสัมพันธ์ยังรักใคร่กันดีอยู่ เธอก็ทำข้าวต้มให้เขาเหมือนกัน แต่เขาตักทานเพียงเล็กน้อย เขาจำได้ดี สีหน้าของเธอตอนนั้นอ่อนโยน น้ำเสียงเหมือนรู้สึกผิดว่า “ถ้าพี่ภูไม่ชอบ ก็ไม่ต้องฝืนกินก็ได้ค่ะ” ยังดังก้องอยู่ในใจเขามาจนถึงวันนี้ เขายกช้อนขึ้นช้า ๆ ราวกับต้องการจดจำรสชาติในปัจจุบันให้แน่ชัดที่สุด ข้าวต้มทรงเครื่องธรรมดาชามนี้กลับมีรสอุ่นอย่างประหลาด... อุ่นพอจะทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปวันที่เขามีความสุข “อย่างน้อยก็เริ่มต้นเช้าวันใหม่...ด้วยรอยยิ้มของนิจ” เขาพึมพำในใจ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองคะนึงนิจที่กำลังเก็บจานชามอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ ให้กับภาพตรงหน้า...ภาพที่เขาคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นอีก … เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแผ่วเบา แต่สำหรับแม่คนหนึ่งที่เพิ่งกล่อมลูกให้หลับได้ คะนึงนิจถึงกับสะดุ้ง เธอรีบเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียง ก่อนกดรับสายแทบจะทันทีด้วยเกรงว่าเสียงเรียกนั้นจะปลุกเจ้าตัวเล็กให้ตื่นขึ้นมา “ฮัลโหล...” เธอกดเสียงให้เบาที่สุด ขณะเหลียวมองลูกชายที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงข้าง ๆ วันนี้ลูกน้อยของเธอโยเยมากกว่าทุกวัน เธอไม่แน่ใจว่าเพราะฟันซี่ใหม่กำลังจะขึ้น หรือเพราะไม่สบายตัวด้วยเหตุอื่น กว่าจะกล่อมให้หลับได้ ก็เล่นเอาแทบหมดแรง ทั้งร้อง ทั้งอุ้ม ทั้งเดินวนรอบห้องอยู่เกือบชั่วโมง คะนึงนิจค่อย ๆ เดินออกจากห้องนอนลูกชาย ปิดประตูอย่างแผ่วเบา จนได้ยินเพียงเสียงคลิกเบา ๆ ของกลอนประตู เธอไม่อยากให้เสียงสนทนาของตนไปรบกวนการนอนของลูกน้อยที่เพิ่งหลับสนิท “พี่นิจ...จันทร์เองค่ะ พอจะสะดวกคุยไหมคะ” เสียงปลายสายดังขึ้นอย่างสุภาพและเกรงใจ แต่เพียงได้ยินชื่อ...หัวใจของคะนึงนิจก็ชะงักงัน เธอนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมองหน้าจอโทรศัพท์ในมือ ชื่อที่ปรากฏอยู่บนนั้น ทำให้เลือดในกายเธอเย็นเฉียบทันที “จันทร์...” ชื่อที่เธอจำได้ขึ้นใจ แม้ผ่านมากว่าสามสิบปีในชาติที่แล้ว หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็น “น้องคนสนิท” ที่เธอไว้ใจที่สุด หญิงสาวที่กลายเป็นต้นเหตุของความพังทลายในชีวิตรักของเธอ หากเมื่อครู่เธอได้เหลือบดูหน้าจอก่อนรับสาย เธอคงไม่ลังเลที่จะกดตัดสายไปโดยไม่ต้องคิด คะนึงนิจสูดลมหายใจลึก พยายามบังคับเสียงให้นิ่งที่สุด “อืม...” เธอตอบกลับสั้น ๆ อย่างข่มอารมณ์ ทั้งที่ในอกปั่นป่วนไปหมด รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฎขึ้นบนใบหน้า “จันทร์รวี” หญิงสาวที่ดูอ่อนหวาน สุภาพ น่าสงสาร จนเธอหลงให้ความช่วยเหลือด้วยความจริงใจ และในที่สุด...ผู้หญิงคนนี้ก็พรากความสุขไปจากเธอ คะนึงนิจหลับตาแน่นเพียงเสี้ยววินาที เธอจำได้ดี...โทรศัพท์ครั้งนี้ในชาติที่แล้ว “จันทร์รวี” โทรมาขอให้เธอช่วยหางานให้ทำ และเพราะเธอมีจิตใจที่เมตตาเกินไป จึงแนะนำให้เข้าทำงานกับภูวินทร์ ...จุดเริ่มต้นของหายนะในชีวิตครอบครัวของเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more