ผับนี้เจ้าที่หื่น

คำเตือน ***เนื้อหาในนิยายมีการบรรยายถึงฉากร่วมเพศ ความรุนแรง คำหยาบคาย เหมาะสำหรับนักอ่านอายุ 20 ปีขึ้นไป*** นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงโดยจินตนาการของผู้เขียน ตัวละคร สถานที่และเหตุการณ์ในนิยายล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้นมาทั้งสิ้น ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนาลบหลู่หรือดูหมิ่นผู้ใด หากผิดพลาดประการใดผู้เขียนขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ********** ผับนี้เจ้าที่หื่น © สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๕๘ ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก เลียนแบบ ดัดแปลงหรือเผยแพร่ด้วยวิธีการอื่นใดโดยมิได้รับอนุญาต ติดต่อนักเขียน Facebook เพจ Writer ใจดินสอ / เดือนสิบสอง ********** คำโปรย หลังจากนำน้ำเมาไปแก้บนวันนั้น ผีเจ้าที่ขี้เมาก็คอยตามติดเธอไม่ยอมห่าง ค่ำคืนไหนหากเขาไม่ได้ลิ้มรสน้ำเมาสุดร้อนแรง ค่ำคืนถัดไปเธอต้องแก้บนด้วยน้ำเมาให้เขาเป็นสองเท่าสามเท่าหรือจนกว่าเขาจะพอใจ ********** เคร้ง! เสียงกระถางธูปขนาดเล็กคว่ำลงกับพื้นศาลเจ้าที่เมื่อมือเล็กของใครบางคนสัมผัสมันเข้า เศษดินเศษเถ้ากระจัดกระจายไปทั่วศาลขณะเดียวกันรูปปั้นต่าง ๆ ก็ล้มระเนระนาดไปด้วย ปลายเท้าเล็กของผู้เป็นต้นเหตุเขย่งอยู่เหยง ๆ มือน้อย ๆ ก็ควานหาของในศาลเจ้าที่ต่อโดยไม่สนใจว่าข้าวของภายในศาลจะเป็นอย่างไร “ไออุ่นลูก อย่าไปเล่นไหนไกลนะ” เสียงหวานของผู้เป็นแม่ซึ่งกำลังคุยกับช่างจัดสวนหย่อมตะโกนบอกลูกสาวตัวน้อยวัยห้าขวบที่มักจะเดินมาเล่นบริเวณหน้าศาลเจ้าที่ทุกครั้งที่มาที่นี่ “ค่า น้องไอจาเล่นบ้านตุ๊กตารอคูมแม่อยู่ตรงนี้ค่า” เสียงหวานของเด็กสาวตัวน้อยตะโกนกลับขณะปลายเท้าเล็กเขย่งอยู่ที่เดิม “สูงจังเลย น้องไอจาเอาตุ๊กตาในนั้น” เสียงหวานพูดกับตัวเองเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรูปปั้นขนาดเล็กในศาลเจ้าที่ ดูเหมือนเด็กสาวตัวน้อยจะไม่ละความพยายาม เธอยังกระโดดเหยง ๆ อยู่ที่เดิม “เด็กคนนี้มาทีไรศาลเราพังทุกที” เสียงหวานเย็นยะเยือกของผีบ้านสาวนามว่าไพลินผู้เป็นบริวารของผีเจ้าที่บ่นอุบขณะกำลังเก็บข้าวของออกจากศาลไปนั่งที่อื่นชั่วคราว ข้างผับแห่งนี้มีศาลเจ้าที่เก่าแก่ประจำผับตั้งอยู่ เจ้าของผับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศาลเจ้าที่แห่งนี้เริ่มตั้งขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าตอนที่รุ่นตายายซื้อที่ดินผืนนี้มาก็มีศาลตั้งอยู่ก่อนแล้ว เคยมีคนพยายามรื้อถอนศาลแห่งนี้และพยายามย้ายไปที่อื่นก็มีเหตุให้ย้ายกลับมาตั้งไว้ที่เดิม ปัจจุบันศาลเจ้าที่แห่งนี้กลายเป็นที่มาของข่าวลือว่าผับนี้เจ้าที่เฮี้ยน ทว่าแขกที่มาใช้บริการผับแห่งนี้กลับไม่เคยมีใครโดนผีหลอกนอกเสียจากว่าผู้ที่คิดร้ายหรือคิดก่อเรื่องในผับนี้เท่านั้นที่จะเจอดีเข้า จากนั้นมาเจ้าของศาลจึงหาเครื่องเซ่นไหว้และดูแลศาลเจ้าแห่งนี้เป็นอย่างดี หลายปีผ่านไปผับแห่งนี้ก็เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ จากเมื่อก่อนเป็นเพียงร้านเหล้าธรรมดาทุกวันนี้ก็กลายมาเป็นผับหรู เป็นที่รู้จักของผู้คนและมีลูกค้ามากมายมาใช้บริการ “อึ๊บ!” คนตัวเล็กยังไม่ละความพยายามที่จะเอาของในศาลเจ้าที่ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งยื่นมือเข้าไปในศาล ข้าวของด้านในก็ล้มกลิ้งเข้าไปลึกทุกที “เหนื่อยจังเลย” คนตัวเล็กบ่นอุบพร้อมกับถอนหายใจออกมา “บ้านตุ๊กตามีน้ำกินด้วยนี่นา น้องไอขอกินหน่อยน้า เดี๋ยวน้องไอเอาน้ำมาคืนให้” เสียงหวานเอ่ยพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นอีกนิดแล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มสีใสที่ตั้งอยู่บนแท่นวางเครื่องเซ่นข้างศาลขึ้นมา “เวรแล้ว! นั่นมันเหล้า!” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกของดวงวิญญาณแกร่งประจำศาลเจ้าที่เอ่ยด้วยความตกใจ มือใหญ่ก็เตรียมขนข้าวของย้ายไปนั่งที่อื่นชั่วคราวเพราะถูกใครบางคนรบกวนจนทำสมาธิต่อไม่ได้ “ลิน มึงออกไปดูอย่าให้เด็กนั่นดื่มเหล้าเชียวนะ” เจ้าที่อาวุโสสั่งบริวารสาวขณะมองออกไปยังนอกศาลเพื่อดูเหตุการณ์ เด็กคนนี้เป็นลูกสาวเจ้าของผับแห่งนี้เขาเองจึงมีหน้าที่ปกป้องดูแลเธอด้วย “ท่านเหมันต์ก็ ลินไม่กล้าหรอกค่ะ เด็กเล็กส่วนใหญ่มองเห็นวิญญาณ ลินอาคมไม่แกร่งพอถ้าเกิดเด็กนั่นเห็นเข้าจะทำยังไงล่ะคะ” บริวารสาวรีบแย้ง “แม่งเอ๊ย! แม่มันก็ไม่มาดูลูก พาลูกมาวันไหนก็ปล่อยให้มาพังศาลกูเนี่ย!” เจ้าที่ประจำศาลบ่นด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหายวับออกจากศาลไปปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าคนตัวเล็ก วูบ~ “เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าหัดดื่มเหล้า มันไม่ดี” เสียงทุ้มเอ่ยกับเด็กสาวตัวน้อยขณะมือใหญ่ปัดแก้วเครื่องดื่มที่มือเล็กทำท่าจะกระดกจนหล่นลงพื้น ตุบ! “แง้!” ทันทีที่แก้วเครื่องดื่มตกลงพื้น เสียงร้องจ้าของเด็กสาวตัวน้อยก็ดังระงมไปทั่วบริเวณลานจอดรถ เจ้าที่แกร่งเห็นแบบนั้นถึงกับกุมขมับพร้อมกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เขาไม่ชอบเด็กโดยเฉพาะเด็กที่ร้องงอแงแบบนี้ มันน่ารำคาญ! “แง้! คูมลุงทำน้ำน้องไอหกทำไม” ทว่ายังไม่ทันที่เจ้าที่แกร่งจะหายวับออกจากบริเวณนั้นไป เท้าใหญ่สองข้างก็ต้องชะงักกึกเมื่อประโยคปนเสียงร้องไห้ของคนตัวเล็กที่ยืนแผดเสียงจ้าอยู่นั้นทำให้หัวใจแกร่งกระตุกวูบ “เวรแล้วสิ มองเห็นกูอีก” ฝ่ามือใหญ่ตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ ไปหนึ่งทีเมื่อได้ยินแบบนั้น “แม่มันก็หายหัวไปไหนอีกล่ะ” ดวงตาคมกริบมองไปยังสวนหย่อมที่กำลังจัดอยู่ก็ไม่เห็นว่ามีใครอยู่แล้ว “แง้!” “เงียบก่อนได้ไหม!” เสียงทุ้มตวาดลั่นขณะยืนเท้าเอวมองเด็กน้อยขี้แยเบื้องหน้า “ถ้าหยุดร้องจะพาไปกินขนม” “อึก! น้องไอไม่เชื่อหรอก คูมลุงจะหลอกเด็กไปขายใช้ม้า” น้ำเสียงปนสะอื้นเถียงกลับขณะปาดน้ำตาตัวเองออกจากแก้มป่อง คนที่ยืนมองอยู่ถึงกับงงว่าจู่ ๆ เธอก็หยุดร้องเองเสียแล้ว “ฉลาดดีนี่” เสียงทุ้มว่า “น้องไอหิวน้ำ” เสียงหวานปนสะอื้นเอ่ยต่อ “มาบอกฉันทำไม เมื่อกี้ยังหาว่าฉันจะหลอกเด็กไปขายอยู่เลย” “น้องไอจากินน้ำ” คนงอแงยังไม่หยุดพูด “ไปหาแม่เธอสิ อยู่หลังผับโน่นมั้ง” “คูมลุงเอาน้ำน้องไอคืนมาน้า คูมลงทำหกทำไม” อ่า… ให้ตายสิ! “เออ ๆ งั้นก็นั่งรออยู่นี่อย่าเดินไปไหนเข้าใจไหม” เสียงทุ้มออกคำสั่งเมื่อไม่มีทางเลือก “เดี๋ยวไปซื้อให้” ว่าจบก็เดินออกจากบริเวณนี้ไปเมื่อปรากฏกายให้ผู้คนภายนอกได้เห็นอย่างคนเป็น “คูมลุงเอาขนมมาด้วยน้า” เสียงหวานตะโกนตามหลังเจ้าที่แกร่งที่เดินดุ่ม ๆ ไปเบื้องหน้าก่อนจะนั่งเล่นรออยู่ใกล้ ๆ ศาลตามที่คนตัวใหญ่บอก ไม่นานนักเจ้าที่แกร่งก็เดินกลับมาพร้อมกับน้ำดื่มเย็น ๆ และขนมของเด็กอีกถุงใหญ่ ทว่าคนตัวเล็กที่เขาบอกให้รออยู่ตรงนี้กลับหายไปเสียแล้ว “หาเด็กคนนั้นอยู่เหรอคะท่านเหมันต์” บริวารสาวที่นั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้ใหญ่หลังศาลเจ้าที่เอ่ยถามผู้อาวุโสกว่า ดวงตาคู่สวยมองไปยังมือของผู้เป็นนายที่ถือถุงพลาสติกใบโตติดมือกลับมาด้วย “แม่มันมาพากลับไปแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามบริวารเมื่อไม่เห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้อยู่แถวนี้แล้ว “ค่ะ ว่าแต่ท่านเหมันต์ลงทุนไปซื้อขนมมาเลยเหรอคะ” “อือ มันงอแงกูไม่ชอบเวลามันร้องไห้” “ตอนนี้กลับบ้านไปกับแม่แล้วมั้งคะ ท่านเหมันต์ไปทำสมาธิต่อเถอะลินทำความสะอาดศาลแล้ว” ดวงวิญญาณสาวบอกผู้อาวุโสก่อนจะกระโดดลงจากกิ่งไม้ใหญ่มารับถุงขนมที่ดวงวิญญาณแกร่งยื่นให้เธอ “เดี๋ยวลินเอาไปเก็บไว้ให้นะคะ พรุ่งนี้เด็กคนนั้นน่าจะมาอีกเพราะสวนหย่อมยังจัดไม่เสร็จ” บริวารสาวบอกเจ้าที่อาวุโสก่อนจะหายวับกลับเข้าศาลไป “มาบอกว่าคนอื่นหลอกตัวเอง หึ ตัวเองน่ะสิหลอกคนอื่นให้ไปซื้อของแล้วก็ไม่ยอมรอ” เสียงทุ้มบ่นอุบเมื่อเข้าไปนั่งประจำแท่นบำเพ็ญเพียรในศาล ดวงตาคมกริบทอดมองไปยังลานกว้างหน้าศาลเจ้าที่เบื้องหน้าก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ เพื่อเข้าสู่สมาธิ * * * * * * * * * *