Araba, ağır adımlarla ilerledikten sonra nihayet geniş, karanlık bir hangarın önünde durdu. Simya, oturduğu koltukta kasvetli bir sessizlikle çevresine bakındı. İçinde büyüyen korku, tüm bedenini sarmıştı. Yusuf, direksiyonu bırakıp ona döndü.
“Geldik,” dedi sakin ama bir o kadar da kararlı bir sesle.
Simya, dudaklarını araladı, ama hiçbir şey söyleyemedi. Titreyen elleriyle kapıyı açtı, ayakları yere değdiğinde soğuk beton zemini hissetti. Ağır adımlarla hangarın devasa kapısına doğru yürüdü. Kapı aralık kalmıştı ve içeriden loş bir ışık sızıyordu.
Kapıdan içeri adımını attığında, gözleri önce ortadaki masaya, sonra masanın çevresindekilere takıldı. Sağ tarafta tanımadığı, genç ama keskin bakışlara sahip bir adam duruyordu. Onun hemen yanında ise İbrahim... Yüzündeki yorgun ifade
