บทที่ 3
หลังจากคุยธุระกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเสร็จ กำไลต้องกลับไปเอาของที่บ้านเพื่อที่จะมาเฝ้าน้องชายตน เพทายจึงขับรถพาเธอมา
“บอกทางด้วย” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“ค่ะ อยู่แถว….”
“หลังเดิมใช่ไหม” เขาเอ่ยแทรก
“ใช่ค่ะ” กำไลหันไปมองใบหน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง เธอก็ยังไม่เข้าใจที่ตอนนั้นอยู่ ๆ เขาก็หายไป
“เพชร..คุณยังจำทางได้ใช่ไหม”
“.....” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรเขาแค่พยักหน้าเบา ๆ
“เออ…กำไลอยากรู้ว่าเมื่อสองปีที่แล้วจู่ ๆ ทำไมคุณถึงหายไปไม่บอกกันสักคำ”
“เรื่องส่วนตัว” เพทายตอบเพียงสั้น ๆ แต่ก็ทำให้คนฟังหน้าชาอยู่ไม่น้อย
เธอควรจะเจียมตัวไว้ซิเขาไม่ใช่เพชรคนที่เธอเคยรู้จักแล้ว
“อ่อ…ค่ะ”
เพทายขับรถมาถึงหน้าบ้านของเธอ ที่เขาจำได้ดี ตอนนี้มันทั้งมืดและเงียบสนิท
“รอสักครู่นะคะ” เธอเอ่ยบอกเขาแล้วลงจากรถไป
เพทายมองตามร่างเล็กที่เปิดประตูรั่วเดินฝ่าความมืดเข้าไป ทำให้ชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้จึงเดิน
