2.หลงสวาท นางบำเรอแก้ขัด NC25+

1800 Words

ตอนที่ 2 ถอดเสื้อผ้าของเธอออกซะ “ถอดเสื้อผ้าออก” เธอหันขวับไปสบตาเขา ดวงตาของเขาเรียบนิ่งจนอ่านไม่ออกว่าเขารู้สึกอะไร “ที่นี่...เลยหรือคะ” เสียวของเธอสั่น จนตัวเองรู้สึกได้ “หรือเธอคิดว่าเราจะไปเดทกันก่อน” เธอกัดริมฝีปาก ลมหายใจติดขัด มือของเธอสั่นขณะถอดเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความหนาว...แต่เพราะความกลัว เสื้อของเธอค่อย ๆ หล่นลงไปกองอยู่ที่พื้นหัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น ความร้อนในตัวเธอถูกแย่งชิงด้วยความเย็นจากสายตาของเขา ลีโอยกมือขึ้นแล้ววางมันเบา ๆ บนคางของเธอ ก่อนที่จะบังคับให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา และเขาก็ไม่ให้เวลาเธอได้ตั้งตัว หรือแม้แต่จะตอบคำถามใด ๆ เขาผลักเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ โดยใช้แรงเพียงเล็กน้อย ทำให้ร่างกายของเธอล้มลงข้างหลัง บนผ้าปูที่นอนสีขาวที่ดูคมกริบเหมือนเขา “เธอจะต้องรับมันให้ได้…” เขาเอ่ยเสียงต่ำอย่างกดดัน พิมพ์ชนกลมหายใจติดขัด ความกลัวเริ่มกัดกิน เธอรู้ว่ามันจะเกิดมาในไม่ช้า แต่กลับไม่สามารถหนีไปได้จากสายตาของเขา มือของเขากดที่เอวของเธอ ลีโอเริ่มถอดกระโปรงของเธอออก ช้าๆ โดยไม่รีบร้อน ร่างกายของเธอสะท้านกับสัมผัสที่ไม่ต้องการแต่กลับไม่สามารถปฏิเสธได้ “ร่างกายของเธอมันยั่วยวนฉันสุด ๆ เลย คืนนี้เธอต้องทำให้ฉันมีความสุข” คำพูดของเขาเหมือนการตัดสินชะตาชีวิตของเธอ พิมพ์ชนกไม่สามารถตอบได้ เสียงหัวใจของเธอดังขึ้นจนแทบจะไม่สามารถฟังคำพูดของเขาได้อีก มือของลีโอจับข้อมือเธอเอาไว้แน่น ร่างกายของเขากดลงมาทับร่างของเธอจนพิมพ์ชนกรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้ไม่สามารถขยับได้ มันเป็นการควบคุมที่ทำให้เธอรู้สึกไร้ทางเลือก เธอไม่มีทางเลือก เพราะเขาคือคนที่เลี้ยงดูเธอ เพราะเขาคือคนที่จ่ายทุกอย่างให้เธอ และเธอก็ไม่มีอะไรเหลือให้ปฏิเสธเขา “ฉันจะทำให้เธอจำคืนนี้ไปตลอดชีวิต...” เขากระซิบเสียงกระเซ่าที่ข้างใบหู แล้วเขาก็เริ่มทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการ ไม่สนใจความเจ็บปวดที่เธอรู้สึก ไม่แคร์ว่าหัวใจของเธอจะช้ำเพียงใด เขาตรึงข้อมือเล็กไว้แน่นเหนือศีรษะ พิมพ์ชนกรู้สึกเหมือนถูกรั้งไว้กลางพายุ ร่างกายเธอเปลือยเปล่าอยู่ใต้แสงไฟสีอำพัน สั่นไหวจากแรงสั่นสะเทือนภายในที่ไม่สามารถควบคุมได้ ไม่มีคำปลอบโยน ไม่มีการจูบอ่อนโยนอย่างที่เคยอ่านในนิยาย “จำเอาไว้...เธอไม่ใช่คนรักของฉัน แค่ของเล่นชั่วคราว” เขาเอ่ยเสียงต่ำชิดริมฝีปากเธอ คำพูดนั้นราวกับเข็มแทงกลางอก แต่พิมพ์ชนกรู้ดี เธอไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกอะไร เสียงหายใจของเขาหนักและใกล้จนเธอแทบสำลัก ลีโอก้มลงจูบเธอ ไม่ใช่จูบแบบที่ใครเขาใช้แสดงความรัก แต่มันคือการจูบเพื่อย้ำว่าเขาคือเจ้าของ ริมฝีปากเขากดแน่นจนเธอหายใจไม่ทัน มือของเขารุกล้ำเข้าไปในส่วนที่เธอไม่เคยให้ใครแตะต้องมาก่อน เธอสะดุ้งสุดตัว เมื่อส่วนที่แข็งร้อนกลางกายของเขาจดจ่ออยู่ที่ปากทางรักของเธอ “ลีโอ อุ๊บ..” เสียงร้องของเธอหลุดออกมาแต่ก็ถูกเขากลบด้วยปาก ลีโอผละออกเล็กน้อย สบตาเข้าดวงตาที่สั้นระริก ใบหน้าเขาไม่มีแม้แต่ความสงสารแม้แต่นิดเดียว “หึ…ไร้เดียงสา ถูกใจจะมัด” ปึก! กึก! “อ๊ะ…อึก!” แล้วเขาก็ผลักท่อนเนื้อแข็งของตังเอง เข้าไปอย่างรวดเร็ว พิมพ์ชนกร้องออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวดราวกับถูกฉีกขาด “อ่าส์..ซี้ด พิม..แน่นมาก เธอกำลังรัดของฉัน ซี้ดด” เขาไม่หยุด เขาไม่แม้แต่จะชะลอ ร่างหนาเร่งสอบสะโพกกระทุ้งท่อนเนื้อเข้าออกรูคับแคบของเธอ โดยไม่สนว่ามันจะเป็นครั้งแรกของเธอ และเธอก็เจ็บปวดจนแทบขาดใจ “อืมมม คุณ…อ๊ะ เจ็บ..” ปักๆ ปักๆ ปักๆ เขารุนแรงเกินกว่าที่ร่างกายของหญิงสาวที่ไม่เคยผ่านมือชายใดจะรับไหว เสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะ ความหนักแน่นและไร้ความเมตตาในทุกการเคลื่อนไหวของเขาทำให้พิมพ์ชนกรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกเผาไหม้ เธอกัดริมฝีปากจนเลือดซึมเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องออกมาอีก “นี่คือสิ่งที่เธอต้องจ่าย...เพื่อเงิน” เขากระซิบเสียงเย็นชา น้ำตาของเธอซึมไหลอย่างเงียบ ๆ ลงสองข้างแก้ม “อ่าส์…ซี้ดด ครางออกมาสิ” มือหนาบีบที่ปลายคางของเธอแน่น ร่างเล็กถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ทั้งที่สะโพกหนาทั้งทฝคงตอกกระทุ้งไม่แผ่ว “อ๊ะ..เสียวหัว ซี้ด” ลีโอคำรามลั่น พร้อมจวนลำเอ็นเข้าออกไม่หยุด “ซี้ดด ตอบสนองฉันสิ ครางออกมาดัง” มือหนาเลือนลงมาบีบขย้าเต้านมของเธอทั้งสองข้าง ก่อนจะโน้มกายลงไปใช้ปากดูดดูนจุดสีชมพูอ่อนจองเธอ “อ๊ะ..ซี้ด…คุณลีโอ” ริมฝีปากเล็กเริ่มเผยออ้าหลุดเสียงครางแผ่ว จากที่เจ็บจนน้ำตาเล็ด ตอนนี้กับกระสันรู้สึกหฤหรรษ์รัญจวนแปลก ๆ “อ่าาา ตอดแรงไปแรง โอ้ววว ให้ตายเถอะ” ร่างใหญ่ครางไม่อยู่ปาก แท่งร้อนของเขาผุดเข้าออกโพรงนุ่มนิ่มที่ยืดหยุ่น แต่กับรัดตัวตนของเขาแน่นจนแทบจะปริแตก “อืม… อ๊ะ อ๊า อ๊า” ความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยสัมผัสใกล้จะเกิดขึ้น เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันทรมารมาก ๆ ทเธออยากได้ได้รับความรู้สึกนั้นเร็ว ๆ “อร๊าย ลีโอ ฉัน..ฉัน” มือเรียวจิกแน่นที่ต้นแขนใหญ่ มืออีกข้างจิกที่บ่าหนาไหวแน่น “อ๊าา ตอดแรงแบบนี้ใครจะไปทนได้ ซี้ดด” เขารู้ได้ว่าเธอใกล้จะถึงฝั่งฝัน เขาเองก็เช่นกัน ร่างใหญ่จึงเร่งจังหวะกดตอกย้ำ ๆ ลึก ๆ อยู่หลายครั้งจนในที่สุด ลีโอคำรามออกมาเสียงดังลั่น ส่วนพิมพ์ชนก หวีดร้องออกมาเสียงที่งคู่ตัวกระตุกอย่างรุนแรง น้ำขาวขุ่นของเขาถูกปลดปล่อยภายในโพรงรักเธอทุกหยาดหยด ลีโอหายใจแรงอยู่สักพัก เขาก็ถอนตัวออกอย่างไม่สนใจ เธอสะอื้นเบา ๆ ในความเงียบ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแดงและร่องรอยของการครอบครอง เขายืนขึ้น หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดเหงื่อของตัวเองอย่างไม่ไยดี “ห้องนี้เธอใช้พักได้คืนนี้ พรุ่งนี้จะมีคนเอาเสื้อผ้ากับบัตรเครดิตมาให้” จากนั้นลีโอ เดินไปที่ประตู หยุดยืนนิ่งก่อนจะหันมองอีกครั้ง “จำไว้ พิมพ์ชนก เธอเป็นของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ” เสียงประตูปิดดัง “ปัง!” พิมพ์ชนกนอนนิ่ง น้ำตาเปื้อนหมอน ความรู้สึกว่างเปล่ากัดกินเธอจากข้างใน เธอได้แต่ถามตัวเองในใจ “นี่หรือคือราคาที่ฉันต้องจ่าย...เพื่อจะมีชีวิตอยู่” แสงไฟบนเพดานยังคงเปิดอยู่ แต่ร่างกายของเธอนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง พิมพ์ชนกไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ตั้งแต่เสียงประตูปิดลง เธอไม่แม้แต่จะเอื้อมไปดึงผ้าห่ม ไม่แม้แต่จะห่มกายเปลือยเปล่าของตัวเอง เพราะมันเจ็บ เจ็บทั้งกาย และยิ่งเจ็บกว่าในใจ เสียงเครื่องปรับอากาศเบา ๆ คล้ายเสียงกระซิบ เธอนอนฟังเสียงตัวเองหายใจแบบขาด ๆ หาย ๆ น้ำตายังไม่หยุดไหล และเธอก็ไม่ได้เช็ดมันออก ในหัวมีแต่คำพูดของเขา “เธอเป็นของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ” คำพูดนั้นติดอยู่ในอก กัดกินเธออย่างช้า ๆ เหมือนสนิมเกาะหัวใจ แต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูด เธอนับเงินเขามาแล้ว ข้อนี้เธอต้องนับให้ได้ เธอได้แต่คิดในใจ เธอขยับตัวเบา ๆ ร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว ร่องรอยของเขายังอยู่เต็มไปหมด ไม่ใช่แค่รอยที่ร่างกาย แต่เป็นรอยที่เขาทิ้งไว้ในวิญญาณ เธอลุกขึ้นอย่างช้า ๆ หันไปมองร่องรอยและคราบเลือดบนที่นอน ขาของเธอแทบทรุดเมื่อสัมผัสพื้นเย็น ร่างบางเดินไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำให้ไหลลงอ่าง หวังว่าไออุ่นของมันจะลบคราบของเขาออกไปจากตัว แต่น้ำอุ่นกลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกหนาวเหน็บ เหมือนทุกหยดเป็นเข็มเล็ก ๆ จิ้มร่างกาย ไม่ใช่เพราะอุณหภูมิ แต่เพราะความรู้สึกผิดที่แทรกซึม ที่ต้องขายศักดิ์ศรีกินเช่นนี้ เธอมองเงาของตัวเองในกระจก ดวงตาบวมช้ำ แววตาหม่นเศร้า “ฉันขายตัว...จริง ๆ…” ไม่ว่าเธอจะใช้เหตุผลใดมาปลอบใจ ว่ามันคือทางรอด ว่ามันคือการแลกเพื่ออนาคต ความจริงก็คือเธอไม่ได้ต่างจากผู้หญิงในซอยแคบ ๆ ที่ใครก็ซื้อได้ แค่แพงกว่า หลังอาบน้ำ เธอเดินออกมาพร้อมเสื้อคลุมของโรงแรม นั่งลงที่ขอบเตียง มองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหมอน เสียงเคาะประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง พิมพ์ชนกสะดุ้ง หัวใจเต้นรัวอย่างไร้สาเหตุเธอรีบกระชับเสื้อคลุมแน่น แล้วเดินไปเปิดประตูช้า ๆ เป็นพนักงานโรงแรมในชุดยูนิฟอร์มเรียบร้อย เขายื่นกล่องของบางอย่างให้เธอ “คุณลีโอฝากมาให้ครับ มีเสื้อผ้า เครื่องสำอาง โทรศัพท์ใหม่ บัตรเครดิต แล้วก็กุญแจคอนโดครับ” “ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวเสียงแผ่ว พนักงานยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เธอถือกล่องของขวัญจากคนที่เพิ่งพรากทุกอย่างไป เธอวางกล่องลงบนโต๊ะ เปิดดูอย่างช้า ๆ ของทุกอย่างถูกจัดวางอย่างหรูหรา เหมือนซื้อใจเธอด้วยราคาแพง “นี่สินะ ค่าตัวของฉัน” เธอหัวเราะเบา ๆ อย่างสมเพชตัวเอง เธอไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย แม้จะได้ในสิ่งที่ผู้หญิงหลายคนฝันถึง คอนโดหรู เงินเดือน เสื้อผ้าแบรนด์เนม แต่สิ่งที่แลกมา มันหนักเกินกว่าจะภูมิใจ เธอทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่ด้วยความเจ็บ แต่เพราะไม่รู้จะลุกไปทำอะไร “ต่อจากนี้ฉันคือของเขา จนกว่าเขาจะเบื่อ” เธอท่องประโยคนี้ซ้ำ ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more