ซูอาเป็นเด็กใหม่ที่พึ่งย้ายเข้ามาที่โรงเรียนโซยากิ เพราะพ่อแม่เธอต้องย้ายสถานที่ทำงาน เธอก็ย้ายเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้ปกติ ซูอาเป็นคนที่เงียบๆ เก็บตัว ไม่ค่อยชอบเป็นจุดเด่น วันหนึ่งเธอกำลังจะไปซื้อน้ำให้เพื่อนเธอมีนา เธอก็เดินผ่านห้องหนังสือ แล้วเธอได้ยินเสียงผู้หญิง“อ๊า …อื้อ เร็วอีกค่ะพี่เบ๊บ…”จากในห้องนี้ เธอชะงัก แล้วมีแมววิ่งผ่านชนกล่องลังตก “ใครว่ะ ไอ้เดอาน ออกไปดูหน่อยดิ” เธอเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งเข้าไปหลบมุม “ก็ไม่มีไรนี่วะ แมวมั้ง” เดอานกำลังจะเดินกลับเข้าไป ก็ได้ยินเสียงจากในมุมที่ซูอาซ่อนอยู่ เดอานจึงเดินไปดู และพบเข้ากับซูอาที่ยืนตัวแข็งอุ้มแมวอยู่ เดอานยิ้มแบบมีเล่ห์ ”ไปสิ เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก“นางเอกรียวิ่งหนีไป

ณ บ้านเช่าหลังเล็กในต่างจังหวัด… “ซอนมี เสร็จรึยัง?” เสียงพี่สาวคนละสายเลือดของฉันตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง “แป๊บนะคะพี่ ใกล้เก็บเสร็จแล้วค่ะ!” ฉันตอบกลับทั้งที่หัวใจเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมา ยั้งตัวเองไว้แทบไม่ไหว—ชั้นอยากกรี๊ดดังๆ ด้วยความดีใจ แต่ต้องห้ามใจไว้หน่อย เดี๋ยวจะดูเว่อร์เกินไป แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ… ก็ในที่สุด ฉันกำลังจะได้เข้าเรียนใน คณะที่ฝันไว้ทั้งชีวิต และเป็นมหาวิทยาลัยที่ไม่คิดว่าจะได้เข้าเลยด้วยซ้ำ— มหาวิทยาลัยโซยากิ มหาลัยที่ดังระดับประเทศ! “พี่โมนาคะ เรียบร้อยค่ะ แล้วเราจะไปกันยังไงเหรอคะ?” ฉันสะพายกระเป๋าใบใหญ่แล้วหันไปยิ้มถามด้วยความตื่นเต้น “เดี๋ยวให้พี่ธามมารับจ้ะ” พี่โมนายิ้มมุมปาก “แล้วซอนมีก็ทำตัวดีๆ ด้วยล่ะนะ ฉันจะให้แกไปอยู่กับฉันที่บ้านเขา บ้านเขาใหญ่มาก เอาแกไปอยู่ด้วยหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก” “เอ๊ะ… แฟนพี่เหรอคะ? ทำไมไม่เห็นเล่าให้ฟังก่อนเลย” “สามีจ้ะ—อ้อ นั่นไง มาแล้ว” เสียงเครื่องยนต์ของรถราคาไม่ธรรมดาดังขึ้น รถหรูสีดำเงาวับแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านอย่างเฉียบคมไม่ผิดแม้แต่มิลลิเมตร ประตูหลังฝั่งซ้ายถูกเปิดออกโดยชายแต่งสูทสีดำอย่างสุภาพ* แล้วเขาก็ก้าวลงมา— ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้ม ผมดำสนิทยิ่งกว่าราตรี รูปร่างสูงโปร่งกำยำ สูงราวๆ 189 เซนติเมตร วัย 28… และสายตาที่เพียงเหลือบมามองก็ทำเอาฉันต้องกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว ⸻ อีกด้าน – ธาม ผมรีบขับรถมาแทบจะทันทีที่โมนาโทรเรียกให้มารับเธอที่เมืองโคโคโระ เมืองเล็กๆ แต่น่ารักดี เธอบอกว่าจะให้น้องสาวมาอยู่ที่บ้านผมด้วย— เด็กที่เพิ่งจบมัธยม และกำลังจะได้เข้าเรียนในมหาลัยที่โซยากิ ผมไม่คิดอะไรมาก… จนกระทั่งก้าวลงจากรถ เพียงสายตาที่เหลือบไปทางโมนา และ… เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเธอ ผมชะงักไปทั้งตัว ‘…?’ ทันทีที่สายตาเราประสานกัน ก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งแล่นจากปลายเท้าขึ้นมาถึงอก แรงพอที่จะทำให้ลมหายใจผมสะดุดไปหนึ่งจังหวะ เธอ… เด็กคนนี้—คือคนที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจออีก เหตุเกิดเมื่อห้าเดือนก่อน… และผมยังจำทุกอย่างได้ดี ทั้งสายตา ใบหน้า และริมฝีปากของเธอที่—ผมได้สัมผัส ผมเม้มปากแน่น เผลอจ้องเธอนานเกินไป แต่เธอก็ยังยืนมองผมด้วยแววตาเดียวกับคืนนั้น…