ภายในเรือสปีดโบ๊ทขนาดกลางมีแค่เขา รีนลดา และคนขับ กันแค่ 3 คน ที่กำลังนั่งเรือไปยังร้านอาหารที่เขามักจะมาทานอยู่บ่อยๆ
"พี่รู้ได้ไงว่าฉันหิว" รีนลดาถามเขามาอย่างสงสัย เพราะเธอยังไม่ทันได้บอกเขาซะหน่อย
"ฉันได้ยินเสียงท้องเธอร้อง ตอนที่เธอหลับหนะ"
รีนลดาทำหน้าตกใจ ห๊ะ นี้ท้องร้องตอนหลับเหรอน่าอายซะมัด รีนลดาถึงกับหันหน้าหนีไปทางอื่นแทน
"รู้ว่าฉันหิวแล้วทำไมไม่พากลับบ้านละ ไม่เห็นต้องมาไกลขนาดนี้เลย" รีนลดาบอกกับคนข้างๆ ที่สายตาจับจ้องไปยังแม่น้ำ
"เธอไม่ชอบเหรอ" ร่างสูงหันมาถามคนที่ก่อนหน้านี้นั้นยิ้มไม่หุบที่ได้นั่งเรือมองวิวสวยๆ
"ป่าวคะ ฉันแคสงสัย" ทำไมวันนี้เธอรู้สึกว่าเขาดูแปลกไปเหมือนมีอะไรอยากจะคุยกับเธอหรือเปล่า เพราะสายตาที่เขามองเธอมานะสิ
"เรื่องเมื่อคืน ฉันอยากจะขอโทษเธอที่ฉันวู่วามกับเธอจนเกินไป" รีนลดาถึงกับชะงัก เรียวตะเอ่ยคำขอโทษออกจากปากเขา และตอนนี้เขากำลังขอโทษเธอ
