“เมี๊ยววววว!!! (แปล: เร็วเข้าโว้ยยย!!!)”
คีรินในร่างแมวดำ เกาะติดยูนะแน่นราวกับลูกแมวที่กลัวโดนทิ้ง!!!
ยูนะอุ้มเขาไว้แนบอก ก่อนจะรีบเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นไปอย่างรวดเร็ว
…
ให้ตายเถอะ…
นี่มันวันบ้าอะไรวะ!!!?
ตอนแรกเขาก็แค่ตั้งใจมากินข้าวเย็นดีๆ …
แต่ดันเจอ ‘ศัตรูตัวฉกาจ’ เข้าให้ซะได้!!!
พอพ้นออกมาจากร้าน ยูนะก็เดินมาหยุดอยู่ตรงม้านั่งใกล้ๆ ร้านสะดวกซื้อ
เธอถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะก้มลงมองแมวดำในอ้อมแขน
“โอเค~ ตอนนี้พ้นจากร้านแล้ว…”
“เมี๊ยววว… (แปล: ฟู่~~ รอดแล้วโว้ยยย…)”
คีรินตัวอ่อนปวกเปียกไปกับอ้อมแขนของยูนะ เหมือนแมวที่เพิ่งผ่านความเป็นความตายมา
ยูนะมองเขาด้วยสายตาจับผิด ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“ไหน..บอกฉันมาหน่อยสิ~ ว่านายกลัวอะไรขนาดนั้น?”
“!!!”
พรึ่บ!
คีรินสะดุ้งเฮือก ก่อนจะกระชับอุ้งเท้าเกาะเสื้อเธอแน่นขึ้นไปอีก!!!
“เมี๊ยววววว!!! (แปล: ฉันไม่ได้กลัวเว้ย!!!)
