แน่จริง มึงก็เอาดิ

CHAPTER 01 "มึงจะเอายังไง? " "มึงก็บอกมาดิว่ามึงจะเอายังไง? " "เอาส้นสูงฟาดหน้ามึงหน่อยดีมั้ย? " "เหรอ? งั้นกูเอาตีนอุดปากมึงหน่อยก็คงจะดี? " "เฮ้ย.. ไอ้เพทาย ไอ้น้ำหวาน ใจเย็นดิวะมึงจะทะเลาะกันทำไม" "ก็หมามันเสือกมากวนกูก่อน ไอ้หมาเพทาย"ฉันจ้องหน้า 'หมา' ที่ยืนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง "หึ.. ปากแม่งน่าขยี้ว่ะไอ้หมา 'น้ำหวาน' อย่างมึงไม่น่าเกิดมาชื่อน้ำหวานควรเกิดมาชื่อ 'น้ำกาม' มากกว่า" ปั่ก!! "เฮ้ย! ไอ้หวาน! " "เหี้ย!!! " "สัส! "สงสัยกันใช่มั้ยทำไม่ทุกคนถึงสบถคำหยาบออกมาอย่างตกใจ? ก็เพราะหลังจากที่ไอ้เพทายพูดคำว่า 'น้ำกาม' จบ ฉันก็ถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองออกมาเเล้วยกไปฟาดหน้ามันอย่างไม่ออมเเรง "มึงอยากโดนมากใช่มั้ย?! " ทำไม? มึงหัวเสีย? ทีตอนปากหมากับกูละไม่คิด! "กูไม่กลัว! มึงปากหมากับกูก่อน! อย่ามาเสือกกับกู! " "มึงวอนโดนเอา! มาก" พรึ่บ!! "เฮ้ย! พวกมึงใจเย็นดิ อย่าทะเลาะกัน"ไอ้ที่ห้ามฉันคนเเรกชื่อไอ้เดย์เป็นเพื่อนในกลุ่ม "อย่าทะเลาะกันดิ พูดกันดีๆ "ไอ้นี่ชื่อไอ้ชิน "นั้นดิ! เจอกันทีไรทะเลาะกันทุกทีเลย"ส่วนผู้หญิงคนนี้ชื่อเปรี้ยวเป็นผู้หญิงคนที่สองของกลุ่มเรา กลุ่มฉันมีทั้งหมดห้าคน คือฉัน เดย์ ชิน เปรี้ยว เเละไอ้เหี้ยเพทายที่ตอนนี้ถูกฉันตัดความเป็นเพื่อนออกไปจนหมด เพราะมันกับฉันไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้อีก แต่เพราะอยู่กลุ่มเดียวกันเลยเลี่ยงกันยาก มันเลยทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้บ่อย อย่างตอนนี้ที่ทุกคนตกใจเพราะไอ้เพทายมันพุ่งเข้ามาบีบเเขนฉันเเล้วก็บีบเเก้มฉันไว้เเน่น เเววตาฉายเเววความโมโหสุดขีด "มึงก็วอนโดนเอาเหมือนกัน!!! "อย่าคิดว่าข่มเเล้วฉันจะกลัว บอกเลยว่าไม่มีทาง!!! ฉันยื่นมือไปจิกผมมันมาเเล้วก็ทึ้งเต็มเเรง ส่วนมันก็บีบเเก้มฉันเเรงขึ้นกว่าเดิม "ไม่มึงก็กู! ที่ต้องตายกันไปข้าง!! "หึ.. มันพูดถูก ไม่มันก็กูต้องตายกันไปข้าง ย้อนไปสองชั่วโมงก่อน "โทษทีมึงที่มาช้า รถติด"ฉันน้ำหวานค่ะ อายุ 22 ปี เรียนอยู่ปีสามสาขาการท่องเที่ยว วันนี้เพื่อนๆ นัดออกมาทำรายงานกลุ่มกันที่คอนโดของชินเพื่อนในกลุ่มฉันเอง เพื่อนนัดมาทำงานหนึ่งทุ่มเเต่ฉันดันมาเลทเพราะน้องสาวไม่สบายฉันเลยพาน้องไปคลินิกก่อนจะโผล่มาอีกทีเกือบสามทุ่มเพื่อนก็ทำรายงานไปพลางๆ แล้ว "ไม่เป็นไรมึง ไม่ซีๆ " "หึ.. โคตรเอาเปรียบ"ประโยคเเรกเป็นของไอ้เปรี้ยว เเต่ประโยคที่สองเป็นของหมาคนหนึ่งที่อยู่กลุ่มเดียวกันกับฉัน ทั้งที่อยากจะเเยกมันออกไปแทบขาดแต่เพราะเพื่อนขอร้องเลยต้องจำใจ "เสือก! " "อย่าทะเลาะกันดิว่ะ มาถึงก็เอาเลยนะพวกมึงอะมานี้เลยไอ้หวานมานั่งทำตรงนี้"ไอ้ชินเป็นคนเเยกฉันออกมาจากไอ้เหี้ยนั้น มันจับฉันที่มองไอ้ 'หมาเพทาย' อย่างเอาเรื่องพาลากมานั่งตรงโน้ตบุ๊คที่มีหน้ารายงานเปิดอยู่ "จัดหน้าไป เนื้อหากูเรียงไว้ครบเเล้ว" "อื้ม"ไม่ได้อยากจะสนใจมันมากเหมือนกันเลยหันมาโฟกัสกับรายงานที่ต้องทำต่อ แต่รู้อะไรมั้ย? คนเราเวลาเกลียดกันเเค่นั่งมองหน้ากันเฉยๆ ก็ฟัดกันได้ ฉันมองหน้าไอ้เพทายที่ตอนนี้มองหน้าฉันอย่างกวนตีน "หึ..."มันเเสระยิ้มใส่ อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่ามันกำลังไซโคให้ฉันหมดความอดทนเเล้วลุกขึ้นไปฟาดมันก่อนแน่นอนว่าฉันทำแน่ เเต่ตอนนี้รายงานสำคัญกว่าฉันถึงละสายตากลับมาจ้องหน้าคอมอีกครั้ง "อ่ะ.. น้ำโค้กมึงทำไปกินไป"เปรี้ยวยื่นกระป๋องน้ำโค้กมาให้ฉัน ฉันรับมาพร้อมขอบคุณมันไป "ขอบใจมึง"แต่เพราะทุกการกระทำของฉันดันไปอยู่ในสายตาของมัน มันถึงเเว้งมาหาเรื่องทันที "คนเรานี้ก็แปลก มาทำงานช้าเเล้วยังเสือกทำตัวชิวไม่รีบทำงานทั้งที่เพื่อนเหนื่อยมาก่อนตั้งเกือบสองชั่วโมง"เห็นมั้ย? มันหาเรื่องฉันอีกแล้ว "ไม่เอาน่าเพทาย ไอ้หวานมันก็ทำอยู่เนี่ย" "ทำเหี้ยไร กูเห็นนั่งเเดกโค้กชิวๆ ตามประสาคนไม่มีจิตสำนึก"มันพูดกับไอ้เดย์แต่สายตาจับจ้องมาที่ฉัน สายตากวนตีนที่หาเรื่องฉันทุกวัน! แดกดันกันทุกเวลา "ทำไม? มึงอิจฉาที่กูได้สิทธิพิเศษ? จะขาดใจตายละสิที่กูเหนือกว่า"มันมองหน้าฉันตาเเข็งกร้าว อยากหาเรื่องมาฉันก็เเค่โต้กลับ ไม่ใช่ไม่รู้สึกผิดแต่ฉันไลน์ไปบอกเพื่อนเเล้วขอโทษเรียบร้อยเเล้วด้วย คนอื่นอ่ะเขาไม่ว่าอะไรหรอกมีเเต่มันที่เดือดร้อนอยู่คนเดียว "อิจฉาเหี้ยไร อย่างมึงมีอะไรให้น่าอิจฉาผู้หญิงอย่างมึงเนี่ยนะ.. เเค่กูมองหน้ามึงกูก็ขยะเเขยง"เหอะ! ขยะแขยงงั้นเหรอ? กูอยากจะขำ! แล้วกูขอให้มันมองหน้าตอนไหน? กูขอเหรอ! มึงก็มองของมึงเอง!! "เหอะ! ผู้ชายอย่างมึงกูไม่อยากหายใจร่วมกันด้วยซ้ำ แค่กูต้องทนเห็นหน้ามึงทุกวันกูก็สะอิดสะเอียนเเทบตาย! "เดือด? มันเดือดว่ะ ตอนหาเรื่องกูไม่คิด พอเจอกูสวนกลับกับรู้สึกโกรธ ถามว่ากลัวมั้ย? ไม่ว่ะ.. ถ้ากูกลัวกูคงอยู่จนถึงทุกวันนี้ไม่ได้! "ปากดี" ผลั่ก! มันโยนโน้ตบุ๊กขึ้นไปบนโซฟา ปัง! แล้วก็โยนโต๊ะตัวเล็กที่วางโน้ตบุ๊กไว้ก่อนหน้านี้ลงพื้นจนโต๊ะร้าว "ไอ้เพทาย! "เสียงเพื่อนร้องเสียงดังไม่สามารถดับความกรุ่นร้อนในใจฉันที่มันลุกโชนขึ้นมาได้ คิดว่าขู่เเบบนี้ฉันจะกลัว? ฝัน! ฉันลุกขึ้นยืน แล้วก็เเสระยิ้มร้ายต่อหน้ามันอย่างไม่เกรงกลัว "เป็นไรวะ? ทนไม่ได้จนถึงขั้นอาละวาด มึงกร่าง? คิดว่ากูกลัว"พูดจบฉันก็เดินไปยืนตรงหน้ามันใกล้ขึ้นกว่าเดิมประกาศให้มันรู้ไปเลยว่าฉันไม่รู้สึกกลัวมันเลยสักนิด "หึ.."มันเเสระยิ้มโต้กลับมา ขยับเข้ามาใกล้ฉันสองก้าว ฉันกับมันยืนจ้องตากันอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน ในเเววตามันมีคำว่าเกลียดฉันเเพร่กระจายอยู่เเละในเเววตาฉันก็มีคำว่าเกลียดมันเเพร่กระจายอยู่เหมือนกัน "แต่งตัวเเรดผู้ชายขนาดนี้มึงคิดว่ากูเชื่อเหรอว่ามึงพาน้องไปหาหมอ อย่าน่า.. มึงมันก็เอาตัวเข้าเเลกเดินอ่อยผู้ชายก่อนที่จะมาทำงานส่วนรวมก็เเค่นั้น" เหอะ! กูแต่งตัวเเบบนี้เเล้วทำไม? "กูใส่เสื้อสายเดี่ยว กางเกงยีนกูก็ว่าปกตินะ พึ่งรู้เอาวันนี้เเหละว่ามันดันไปหนักหัวหมาอย่ามึง! " "มึงอยากนักใช่มั้ย! ห๊า!! "พอมันเถียงไม่ได้มันก็จะเริ่มทำร้ายร่างกายด้วยการฉุดกระชากแขนฉันเเล้วก็บีบไว้เต็มเเรง "ทำไม! ถ้ากูอยากแล้วมึงเสือกอะไรด้วย" ซ่า... น้ำโค้กในกระป๋องที่ฉันถือไว้ถูกยกขึ้นมาราดใส่หัวมันจนหมด "น้ำหวาน! "มันตวาดฉันอย่างเดือดพล่าน "ก็กูเห็นมึงเดือด กูก็เลยช่วยรดน้ำให้มึงเย็นลง"กูออกจะใจดี สละน้ำโค้กที่อยากกินไปรดบนหัวมึงให้มึงใจเย็นลง กูผิดหรอว่ะ? "เฮ้ย!! ไอ้เพทายเกินไปแล้วมึงปล่อยผู้หญิง"ชินที่เข้ามาห้ามไอ้เพทายถูกมันผลักออกไปจนล้มลงพื้น สาเหตุที่ไอ้ชินเข้ามาห้ามเพราะมันกระชากคอเสื้อฉันไว้เเล้วก็กำไว้เเน่น มืออีกข้างก็ยึดท้ายทอยฉันไว้ เเรงกดเเละเเรงดันมีมากโขจนฉันรู้สึกร้าวไปทั้งหัว เเต่ก็กัดฟันข่มความเจ็บปวดไว้ข้างใน ฉันปล่อยผมไงเเล้วฉันก็ผมยาวพอถูกมันยึดท้ายทอยไว้เเบบนี้เลยรู้สึกแสบ "ถ้ามึงไม่ใช่ผู้หญิงกูต่อยมึงปากแตกไปแล้ว" "เอาดิ ต่อยกูเลย! เอาดิ! "จะมาสนใจเรื่องเพศทำไมในเมื่อตอนนี้ความเป็นเพื่อนก็ถูกตัดขาดจนไม่เหลืออะไรเเล้ว "มึงอย่ากร่าง" "กูไม่ได้กร่าง ฮึก! "น้ำตาเเทบเล็ด! มันดึงผมฉันจนหน้าแหงนขึ้น ไม่.. นี้ยังไม่สุดเเรง ถ้ามันอยากทำให้ฉันเจ็บปวดต้องเเรงกว่านี้ "ดึงอีกดิ เอาอีก! ทำแม่งที่มึงพอใจอะ! " "น้ำหวานพอ! เพทายพอ!! " "อย่ามายุ่งกับกู! "เพทายถูกไอ้เดย์กระชากออกไป มันดิ้นตัวออกมาเเล้วหันมาจ้องฉันอย่างเอาเรื่อง นึกว่าเจ็บใจอยู่คนเดียวเหรอวะ กูก็เจ็บใจไม่ต่าง! "พวกมึงส่งรายงานมาในเมล์แล้วกันนะเดี๋ยวกูจัดหน้าเสร็จกูจะส่งมาให้"ฉันจัดผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ก้มไปหยิบกระเป๋าสะพายมาสะพายไว้ ตอนนี้เวลานี้ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ถ้ายังฝืนอยู่เดี๋ยวเหตุการณ์แบบเมื่อกี้ก็เกิดขึ้นอีก "เอ่อๆ มึงกลับไปก่อนเลยเดี๋ยวกูส่งให้"เปรี้ยวลูบต้นเเขนฉันเเล้วก็ตบเบาๆ สองทีเเปลความหมายว่ามันเป็นห่วง ฉันหันไปพยักหน้ากับมันตั้งใจจะเดินออกจากห้องนี้ไป แต่ไอ้หมาบ้ามันดันไม่หยุดไง ฉันเดินมาใส่รองเท้ายังไม่ทันเสร็จดีมันก็ตามมาหาเรื่องอีก "คราวนี้มึงจะไปหาผัวที่ไหนอีกล่ะ"เป็นประโยคเดิมๆ ที่มันคอยกรอกหูฉันทุกวันตั้งเเต่ที่มันกับฉันตัดความเป็นเพื่อนกันมา "กูจะหาผัวที่ไหนมันก็เรื่องของกู มึงอะระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะไม่เเน่คนรอบๆ ตัวมึงอาจจะหลงกูอีกก็ได้" "มึงมันผู้หญิงแพศยา" แม่ง! โคตรเจ็บ ด่าได้บาดลึกมาก "ถ้ากูแพศยามึงก็เลวทราม ไอ้เหี้ยเพทาย" "มึงจะเอาใช่มั้ย!? "เเล้วฉันกับมันก็เริ่มกลับมาทะเลาะกันใหม่อีกครั้ง ปัจจุบัน "ไม่มึงก็กู! ที่ต้องตายกันไปข้าง!! "หึ.. มันพูดถูก ไม่มันก็กูต้องตายกันไปข้าง "มึงมันแพศยา สกปรกโสมม"เเม่ง! เก่งเเต่ด่าในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง! "แล้วไงกูแพศยาเเล้วทำไม กูจะมีผัวกี่คนมันก็เรื่องของกูมึงเสือกอะไรด้วย อ้อ! หรือมึงอยากมาเป็นผัวอีกคนของกูล่ะ? "ฉันทึ้งผมมันแรงกว่าเดิม "มีมึงเป็นเมียกูยอมเอากับหมาขี้เรื้อนดีกว่า" เกินไปแล้วนะ วันนี้มันพูดจาหมาไม่เเดกกับฉันมากเกินไปแล้ว เพียะ!! ฉันผลักมันออกแล้วก็ยกมือขึ้นไปฟาดตรงเเก้มมันอย่างเต็มเเรงจนไอ้เพทายมีเลือดกบปากออกมา ไม่เสียเเรงที่เหวี่ยงไปเต็มเเรง! ผลงานน่าพอใจ! "พวกมึงหยุดได้เเล้ว โอ๊ยยย ทำไงดีมึง! "เสียงไอ้เปรี้ยวร้องห้ามไม่ได้เข้าโสตหูฉันกับเพทายเลยแม้เเต่น้อย มันหันหน้ากลับมาจ้องฉันอย่างเอาเรื่องเเลบลิ้นเลียเลือดตรงมุมปากพร้อมเเค่นเสียงหัวเราะในคอเหมือนเป็นเรื่องตลก วันนี้ฉันทำให้มันมีเลือดถึงสองที่ไง จุดที่หนึ่งหน้าเเก้ม เพราะถูกฉันฟาดด้วยรองเท้า จุดที่สองมุมปาก เพราะถูกฉันตบ เหอะ.. โคตรรู้สึกดีที่เห็นคนอย่างมันเจ็บ! "มึงมานี่เลย! " "ปล่อยกู!! "แขนฉันถูกมันกระชากแล้วจับเหวี่ยงให้แผ่นหลังกระเเทกประตูห้องเเล้วมีมันตามเข้ามากดตัวฉันไว้อีกที "กูบอกให้ปล่อย! " "ปล่อยอะไรวะ? ปล่อย? "มันกระซิบด้วยคำพูดทุเรศๆ ที่ฉันอยากจะกรี๊ดให้มันหูเเตกไปเลย "ไปปล่อยใส่เมียมึงนู้นไป! ไอ้เลว" "แม่ง! ปากดีนักว่ะ" "ไอ้เพทาย! " "มึงเจอกู!! " "อะ อื๊ออ!! " "เฮ้ย!!! "เปรี้ยว "ไอ้สัดเพทาย! "เดย์ "ไอ้ฉิบหาย! "ชิน "อื๊ออออ!!!!! "เเละฉัน! มันกระเเทกริมฝีปากมันลงมากับริมฝีปากฉันอย่างเเรงจนฟันกระทบกัน ฉันรู้สึกชาวาบไปทั้งปากทั้งที่มันฉวยโอกาสด้วยการจูบฉัน! แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเหมือนโดนจูบเเต่กลับรู้สึกเหมือนโดนของแข็งกระเเทกเข้าใส่มากกว่า "อื๊อ!! "ถ้าคิดว่าฉันจะปล่อยให้มันจูบง่ายๆ คงคิดผิด ฉันระดมทุบมันทั้งหลัง หยิกและข่วนมันทุกที่ที่ฉันคว้ามาได้ เเต่ไอ้เพทายมันก็เอาคืนด้วยการกดจูบลงมาเเน่นๆ เเละขบเม้มริมฝีปากฉันเเรงๆ จูบย้ำๆ เน้นๆ ด้วยความป่าเถื่อน "อื๊อ! " พอฉันกัดปากมัน มันก็กัดปากฉันกลับ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั้งปาก ฉันยังคงฟัดกับมันเพื่อดึงมันออกมาเเต่ผู้ชายย่อมเเรงเยอะกว่ามันระดมจูบฉันอย่างบ้าคลั่ง จูบเหมือนจะกลืนกินฉันเข้าไปทั้งปากจูบเหมือนจงใจจะพรากลมหายใจของฉันไป ตั้งใจจะให้ฉันตายด้วยจูบที่หยาบคายนั้น ฉัน! หายใจไม่ออก! "แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"ลมหายใจฉันกระโชกแรงมากเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ฉัน.. เกือบขาดใจตายกับจูบเลวๆ ของมัน เราสองคนจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่องต่างฝ่ายต่างหายใจเเรงเพราะสูญพลังงานจากจูบเดือดพล่านเมื่อกี้ มุมปากของมันมีเลือด มุมปากของฉันก็มีเลือดฉันกับมันต่างคนต่างทำร้ายกันเอง แผดเผ่าซึ่งกันเเละกัน ยิ่งใครเจ็บมากกว่ากันอีกฝ่ายจะยิ่งรู้สึกดี ยิ่งใครทรมานอีกฝ่ายจะยิ่งพอใจ "ไอ้สัส! "และวันนี้ฉันก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบ! "รสจูบเเม่งห่วยเเตก"คิดว่าฉันหัวร้อนมั้ยที่ถูกมันดูถูกจูบของฉันเเบบนั้น "มึงมันหน้าตัวเมีย! "ฉันตะกุยตะกายจะข่วนหน้ามัน เเต่ก็ถูกมันจับมือไปกดไว้ "ไม่รู้มันไปหลงมึงได้ยังไง โง่ฉิบหาย" "ไอ้เหี้ยเพทาย!!!! "ฉันตะโกนด่ามันเสียงดังลั่น ฉันเเค้นมันมาก อยากจะร้องไห้เเต่กลับร้องไห้ไม่ออก คงเพราะฉันมีนิสัยชอบเอาชนะฉันถึงไม่ร้องกับอะไรง่ายๆ ต่อให้สิ่งที่มันทำจะทุเรศกับฉันเเค่ไหนฉันก็จะไม่มีทางยอมแพ้มันไปง่ายๆ ไม่มีทาง! "ฮ่าๆๆๆ กูเเม่งสะใจ! "หัวเราะไปสิ หัวเราะไปเลยสักวันกูจะล่อให้มึงหัวเราะไม่ออกเลยคอยดู!