ปรารถนาเมียเช่ามาเฟีย

บทนำ ( สัญญานะคะหลังจากที่คุณทำหน้าที่ตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณจะกลับมาขอฉันแต่งงาน ) ใบหน้าน้อยฉีกยิ้มหวานในแววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความสุขพร้อมกับความหวังที่รอคนรักกลับมา "โถ่เว้ย!!! ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้วะ" ท่ามกลางทะเลแสนกว้างใหญ่ในยามค่ำคืนมีเพียงเรือสปีดโบ๊ทอยู่เพียงลำเดียวในท้องทะเลแสนกว้าง เสียงทุ้มตะเบ็งลั่นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับน้ำตาของเขาที่ไหลรินจนอาจแก้ม หมอณธีกลับบ้านแต่ยังไม่ถึงบ้านเขาตรงไปหาคนที่ตนเองรักแต่กลับได้รับข่าวร้ายว่าเธอนั้นถูกรถชนและต้องไปรักษาตัวที่อื่นโดยที่ญาติของคนรักเขานั้นปิดบัง ในขณะที่สายตาของเขานั้นจับจ้องไปยังดวงดาวพร้อมกับขวดเหล้าที่กระดกดื่มไม่ยอมหยุด ความตั้งใจของเขานั้นกลับมาหาคนรักและจะขอเธอแต่งงานแต่อยู่ๆ ความหวังและความฝันพังทลายลงไม่เป็นท่า สายตาเหม่อลอยของเขานั้นได้เพียงแต่มองท้องฟ้าจนกระทั่งเห็นแสงไฟของเรือลำอื่นขับพุ่งตรงมายังตัวเอง "เป็นอะไรทำไมถึงไม่กลับบ้าน นี่ถ้าลูกน้องไม่บอกป๊าก็ไม่รู้ว่าแกกลับมา" "ป๊าสนใจผมด้วยเหรอครับ" ผู้เป็นพ่อนั้นกระโดดข้ามมาจากเรือสปีดโบ๊ทตนเอง เพื่อเข้ามาหาลูกชายในเรือสปีดโบ๊ทอีกคันที่ลูกชายตัวเองอยู่ "พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงและที่ผ่านมาฉันส่งเสียแกไปเรียนให้ทุกอย่างนี่เหรอเรียกว่าไม่สนใจ" "หึ! สนใจกับให้เงินมันต่างกันครับ ผมไม่ได้ต้องการเงินผมต้องการความรัก ความรักจากป๊า! ป๊าเคยให้ผมไหมไม่เคยใช่ไหม ป๊าให้แต่น้องไง ป๊าให้แต่ไอ้ธามไทไง!อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ผมรู้ทุกอย่างผมเข้าใจความรู้สึกของผมดี ผมไม่อยากพูดด้วยซ้ำแต่วันนี้ผมอยากระบายให้มันออกมาให้หมดผมไม่อยากไปแล้ว" ใบหน้าหนาแสดงความเจ็บปวดหลั่งไหลออกมาเป็นน้ำตา เขาคุกเข่าลงต่อหน้าผู้เป็นพ่อตนเองพูดความในใจที่เขาไม่เคยคิดจะพูดมันออกมาเลย แต่ด้วยความเมาและความเจ็บปวดมากจนมันล้นออกมา "แกเมาอย่ามาพร่ำเพ้อกลับบ้าน! รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนมานั่งกินเหล้าอยู่บนเรือและกลางทะเลแบบนี้ถ้าตกน้ำไปจะทำยังไง แกเป็นถึงหมอทำตัวแบบนี้เหรอ?" "แล้วผมอยากเป็นไหม! ผมไม่ได้อยากเป็นหมอ" "ถ้าแกคิดได้แค่นั้นก็พูดไป" ธารามผู้เป็นพ่อนั้นเริ่มหงุดหงิดใส่ลูกชายคนโตเพราะพูดไม่รู้เรื่อง เขาจึงเดินตรงมายังที่ขับเรือและพาลูกชายกลับเข้าฝั่งพร้อมกับลูกน้องที่ขับเรืออีกคันตามมา "กลับบ้านมาควรที่จะไปหาหม่ามี๊ ควรที่จะกลับไปหาน้องหาพ่อแต่กลับมานั่งพร่ำเพ้อหาผู้หญิง" "ถ้าป๊าไม่ส่งให้ผมไปเรียนจนเป็นหมอ ผมก็คงไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดแบบนี้หรอก ป๊ารู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นที่ป๊าหมายถึง..." "ผัวะ!" เขาไม่ได้ตบหน้าลูกชายด้วยอารมณ์โกรธแต่เขาตบหน้าลูกชายเพื่อเรียกสติเพราะลูกชายของเขานั้นจะตะเบ็งเสียงใส่หน้าและโต้เถียงโดยไม่ฟังอะไร มือหนาจับเข้ายังแก้มของตนเองที่ถูกพ่อตบและค่อยๆ เอียงหน้าหันมามองด้วยแววตาคู่นั้น "ได้สติหรือยังหมอณธี แกได้สติหรือยังแกโตแล้วเรียนจบแล้วเป็นหมอแล้วยังคิดไม่ได้อีกเหรอ ยังทำตัวเหมือนเด็กที่อกหักแล้วดื่มเหล้า คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีหรือไง ทำไมไม่ดูน้องแกมันอกหักมันยังไปกินบิงซูไอศกรีมเลย" "สุดท้ายป๊าก็ยังไม่เลิกยอลูกชายคนโปรดของป๊าเนาะ" "แกเมามากแล้วณธี! กลับบ้านเพราะถ้าแกไม่เมาแกไม่เคยพูดแบบนี้กับฉัน" "ก็ใช่ไง!เพราะผมเมาผมถึงกล้าพูดไง! แล้วป๊าอย่าหวังที่จะจับผมแต่งงานกับผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นเพราะผมไม่มีวัน" "แต่แกต้องแต่ง และแกต้องแต่งงานกับหนูยี่หวาเพียงคนเดียวเท่านั้น ฉันจะจัดงานแต่งให้แกโดยเร็วที่สุด ธนดลพาเจ้านายของแกกลับบ้าน" ธารามเดินหันหลังให้กับลูกชายคนโตและเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทของลูกชายให้พาลูกชายของเขานั้นกลับบ้านตามเขามา "อย่ามายุ่งกับกู" ณธีจ้องมองหน้าธนดลลูกน้องของตนเองพร้อมกับเดินหลีกออกมาอย่างโซซัดโซเซ "นาย" "มึงไม่ต้องพากูกลับบ้าน แต่มึงพากูไปที่ร้านเหล้ากูยังไม่อยากกลับบ้านในสภาพนี้ กูยังไม่อยากกลับไปให้หม่ามี๊เห็นกูแบบนี้" ไม่ใช่ว่าผู้เป็นพ่อไม่ได้ยินเขาได้ยินทุกอย่างที่ลูกชายตนเองกำลังบอกลูกน้องให้พาไปที่ร้านเหล้า ผู้เป็นพ่อได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาพยายามระงับสติอารมณ์ของตนเองเอาไว้เพราะเขานั้นเป็นคนใจร้อนมากที่สำคัญลูกชายคนโตของเขาไม่เคยเถียงหรือต่อว่าให้เขาแบบนี้เลย "แล้วแกจะรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำไปก็เพื่อแก" เมื่อเห็นลูกชายของเขารั้นไม่กลับบ้านกับตนเองแถมยังให้ลูกน้องคนสนิทพาไปต่อที่ร้านเหล้าอีก "จัดการโทรหาหนูยี่หวาให้ไปดูแลเจ้าณธี" เขาหันไปด้านซ้ายเพื่อสั่งลูกน้องคนสนิทตนเอง "ได้ครับนาย" ตัดมาทางด้านณธี ณ.ร้านเหล้าแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากชายหาดริมทะเลของพัทยาใต้ ร้านนั้นกว้างและใหญ่มากผู้คนมากมายพร้อมทั้งที่จัดเตรียมรับแขกวีไอพีอยู่ชั้นบน "นายครับ" "เอาผู้หญิงพวกนี้ออกไปฉันไม่ต้องการ" เขาหันหน้าหนีหญิงสาวทั้งสองคนที่มาบริการชงเหล้าพร้อมทั้งบอกลูกน้องคนสนิทให้พาเธอทั้งสองคนออกไปเพราะต้องการอยู่คนเดียว "พวกเธอทั้งสองคนออกไปได้แล้ว" ธนดลพยักหน้าให้กับหญิงสาวทั้งสองคนออกไปจากตรงนี้และเขาหันกลับไปมองผู้หญิงอีกคนที่กำลังเดินตรงเข้ามา "คุณหนู" ธนดลลูกน้องคนสนิทของหมอณธีกำลังเอ่ยขึ้น แต่หญิงสาวที่เดินเข้ามานั้นทำท่าทีไม่ให้เสียงดังและส่ายหน้าไปมาก่อนที่เธอจะพยักหน้าให้กับธนดลให้ออกไป "ฉันบอกว่าไม่ต้อง...." เมื่อได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นเขารีบหันไปมองด้วยความหงุดหงิดเตรียมที่จะว่า แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นผู้หญิงตรงหน้าของเขา ร่างบางเดินตรงเข้าหาเขาช้าๆ พร้อมกับฉีกยิ้มให้ "เธอเป็นใคร" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเอ่ยถามด้วยความสงสัยที่อยู่ๆ ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหาตนเอง เธอคงไม่ใช่พีอาร์หรือสาวบริการในร้านนี้อย่างแน่นอนเพราะเธอดูสวยสง่าเหมือนกับลูกคุณหนู "อยากดื่มอยากเมาก็เต็มที่นะคะ ฉันมีหน้าที่มาดูแลคุณ" "เธอเป็นใคร...ใครให้เธอมาดูแลฉัน ป๊าเหรอ" ใบหน้าน้อยยิ้มและพยักหน้าให้กับคนตรงหน้า "ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอออกไปได้แล้วเพราะฉันไม่ต้องการ! และฉันไม่ต้องการเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนนอกจากแฟนของฉัน" "ฉันสามารถรับฟังคุณได้นะคะ อยากพูดอยากระบายอะไรฉันรับฟังคุณได้ค่ะและฉันจะไม่ขอให้คุณกลับบ้าน แต่จะดูแลคุณจนกว่าคุณจะเลิกดื่ม" สายตาของเขาเริ่มพร่ามัวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มหนัก "นี่ค่ะ" ยี่หวาไม่ห้ามให้เขาดื่มแถมทั้งเธอยังรินเหล้าใส่แก้วบริการให้กับเขาอย่างดี เมื่อเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงคนตรงหน้าของเธอนั้นเริ่มคอพับและไม่สามารถดื่มต่อไหว ยี่หวาเธอจึงพยักหน้าให้กับธนดลลูกน้องคนสนิทของเขามาช่วยประคอง "ไม่ต้องมายุ่งกับกูมึงเป็นลูกน้องป๊า มึงก็ไปหาป๊าเถอะ" ร่างหนาลุกขึ้นจากโซฟาแค่ยืนยังไม่ตรงแต่พุ่งตัวหายี่หวาพร้อมทั้งมือกอดคอของยี่หวาไว้ "โอเค คุณไปเปิดห้องคืนนี้ให้เขาพักที่นี่แหละเดี๋ยวยี่หวาดูแลเอง" ธนดลพยักหน้าให้กับยี่หวาและเปิดห้องวีไอพีให้เจ้านายตนเอง เขาไม่ได้เข้าไปด้วยเพราะต้องรีบโทรศัพท์บอกกับธาราม "ทำไมคุณถึงตัวหนักขนาดนี้เนี่ย" ร่างบางเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กที่ต้องแบกผู้ชายร่างใหญ่ทั้งสูงเข้ามาในห้อง เมื่อเธอถึงเตียงเธอพยายามที่จะให้คนตัวโตนั้นนอนลงไปคนเดียวแต่ก็พลาดท่าเพราะมือหนาโอบกอดเธอไว้ "ว้าย~" ตัวเล็กพลาดล้มลงทับหน้าอกของคนตัวโตและสายตาของเธอจับจ้องมองใบหน้าหล่อในระยะใกล้ชิด "คุณณธีคะ...ปล่อยยี่หวาก่อน" มือหนาทั้งสองข้างนั้นโอบกอดเอวบางไม่ยอมปล่อย เขาลืมตาตื่นขึ้นมาจับจ้องมองยังบนใบหน้าน้อยและยิ้มสายตาของเขาหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ "ผมรักคุณนะและผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปเหมือนกับที่ผ่านมา ยอมผมเถอะลลิตา" "มะอื้มมม" ร่างบางพยายามที่จะปฏิเสธเพราะเขานั้นกำลังเข้าใจผิดว่าเธอคือคนรักแต่ในขณะที่เธอกำลังอ้าปากพูด ปากหนานั้นพุ่งจูบเธอทันที ไอปากร้อนผ่าวเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฟุ้ง เขาพุ่งจูบและดูดดื่มริมฝีปากน้อย "อื้มมม ~คุณณธี~อ๊าส์"