สามีทั้งสองของจอมขวัญ

บทนำ   “ดีครับ น้องจอมหันซ้ายอีกนิดครับ” “โอเค สวยมากเลยครับ รูปสุดท้ายแล้วครับ” “วันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณน้องจอมมากเลย ไว้พี่จะส่งรูปให้ดูนะ” “ค่ะ งั้นจอมขอตัวกลับก่อนนะคะ” พูดจบจอมขวัญขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับบ้านไปพักผ่อน   “เหนื่อยเป็นบ้าเลยวันนี้ นังจินนี่แกเคลียร์ตารางงานให้ฉันแล้วใช่ไหม ฉันงดรับงานสามเดือนนะ”เมื่อขึ้นมาบนรถเรียบร้อยเธอเอ่ยบอกกับผู้จัดการสาวสองที่ดูแลเธอมาตลอดหลายปี “เรียบร้อยแล้วย่ะ ว่าแต่แกจะพักไปทำอะไรตั้งสามเดือน” “ก็เริ่มด้วยอาทิตย์หน้ากลับไปงานแต่งงานของน้ำฟ้าที่ใต้ ส่วนเวลาที่เหลือน่าจะไปนอนเล่นอยู่ตามโรงแรมริมชายหาด ถ่ายรูปริมสระว่ายน้ำ พักผ่อนตามอัธยาศัยฉันสิ” “เป็นคุณจอมขวัญนี่สบายจริงๆ ว่าแต่กลับไปงานแต่งนี่ แกพร้อมเจอแม่แกแล้วเหรอ” “ฉันไม่เคยพร้อมเจอตั้งแต่ตัดขาดกันแล้ว แต่จะไม่ไปงานแต่งยัยน้ำฟ้าก็ไม่ได้ น้องมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องระหว่างฉันกับแม่” “แกก็ระวังๆอย่าไปปะทะกับแม่แกเยอะก็แล้วกัน” “จะพยายามเลี่ยงๆก็แล้วกัน” “ไม่คุยแล้วของีบแป๊บ”   ฉันชื่อ จอมขวัญ เตชะเจริญสกุล อายุ25ปี มีอาชีพเป็นนางร้าย ใช่ค่ะ ฉันเป็นนางร้ายเบอร์ต้นของประเทศ หากพูดถึงนางร้าย ไม่มีใครไม่อยากเอาหนามทุเรียนตบหน้าจอมขวัญคนนี้ และหากใครคิดว่านางร้ายจะร้ายแค่ในจอแต่เป็นนางเอกนอกจอ บอกเลยว่าคุณคิดผิดค่ะ เพราะจอมขวัญคนนี้ร้ายทั้งในจอและนอกจอ ในจอทีวีที่ว่าร้ายยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของนอกจอ ทุกคนในวงการต่างรู้ชื่อเสียงที่ร่ำลือกันถึงความร้ายของจอมขวัญคนนี้ แต่ที่ยังโด่งดังและมีงานเข้ามาอย่างถล่มทลายขนาดนี้ เป็นเพราะความมุ่งมั่น ตั้งใจ เต็มที่กับทุกงานและเธอมีความรับผิดชอบเป็นอย่างสูง   Rrrrrrrrrrrr “ว่าไงน้ำฟ้า”เธอกรอกเสียงทักทายปลายสายอย่างอารมณ์ดี สงสัยจะโทรมาตามแล้วเป็นแน่ “พี่จอมจะมางานแต่งน้ำฟ้าหรือเปล่า น้องงอนจริงๆนะถ้าพี่จอมไม่มา” “ไปสิ นี่พี่กำลังขึ้นเครื่องอยู่รับรองไปทันส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอแน่นอน” “จริงนะพี่จอม” “จริงสิยะ พี่ก็อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นเหมือนกันนะ ว่าจะหล่อขนาดไหนกันถึงพิชิตใจยัยน้ำฟ้าคนนี้ได้” “หล่อมากกก พี่จอมรีบมาดูเลย” “ย่ะ” หลังจากวางสาย เธอจึงรีบเดินไปขึ้นเครื่องบิน มุ่งหน้าไปสู่จังหวัดภูเก็ตทันที “น้องจอมขวัญใช่ไหมคะ”จอมขวัญมาถึงโรงแรมที่เป็นสถานที่จัดงานแต่ง เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเรียกให้เธอต้องหยุดเดิน แล้วหักลับไปมอง ในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปยังงานแต่งของน้ำฟ้า “ใช่จริงๆด้วย พี่ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ” “ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอน้องที่นี่” “ได้ค่ะ แต่แค่รูปเดียวนะคะจอมรีบไปงานแต่งต่อ”เธอเอ่ยบอกหญิงสาวสามคนที่มาขอถ่ายรูป “ได้ค่ะ”   ผ่านไปสิบนาที นางร้ายสาวสวยก็ยังไม่หลุดออกมาจากพวกเธอทั้งสามนาง ที่ยังคงรุมถ่ายรูปเธออยู่ ฉันบอกว่ารูปเดียว แต่นี่พวกเธอเล่นสลับกันถ่าย โดยที่ไม่ได้สนใจดูหน้าเธอสักนิด ว่าเธอกำลังรีบ ขนาดบอกไปแล้วนะว่าจะไปงานแต่งต่อ สงสัยเธอคงต้องแผลงฤทธิ์นางร้ายซะแล้ว “โทษนะคะ หยุดถ่ายได้แล้ว พวกคุณฟังภาษาไทยไม่ออกรึไงคะ ว่าฉันรีบ เกรงใจคนอื่นนะรู้จักไหมคะ ดาราก็คนนะ มีธุระต้องทเหมือนกัน ไม่ได้ว่างมายืนให้พวกคุณถ่ายรูปเล่นตลอดเวลา” “ขอตัวค่ะ”พูดจบจอมขวัญสะบัดตัวเดินเข้าไปในงานแต่งทันที ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองใบหน้าอึ้งของคนทั้งสามที่มองมายังเธอ “ร้ายยิ่งกว่าในจออีก ขอถ่ายรูปแค่นี้ก็หยิ่ง” แม้จะได้ยินคำนินทานั้นจนอยากจะหันไปฉอดกลับขนาดไหน เธอก็ต้องอดทนเอาไว้เพราะหากเธอยังยืนทะเลาะอยู่ตรงนี้เธอคงไม่ได้เข้าไปงานแต่งเป็นแน่ “พี่จอม”น้ำฟ้าที่เห็นหญิงสาวเดินเข้ามา รีบเดินเข้ามาสวมกอดเธออย่างไว “คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งนานสวยขึ้นนะเนี่ย”จอมขวัญกอดเจ้าสาวคนสวยด้วยความคิดถึง เธอกับน้ำฟ้าสนิทกันมาก จนกระทั่งเธอไปเป็นดารา ก็ไม่มีเวลามาหาลูกพี่ลูกน้องคนนี้บ่อยนัก “เป็นเจ้าสาวของผมก็ต้องสวยอยู่แล้วครับ” เจ้าบ่าวหนุ่มหล่อเดินเข้ามาโอบไหล่เจ้าสาวเอาไว้ในระหว่างที่หันมาคุยกับจอมขวัญด้วยรอยยิ้ม “เจ้าบ่าวหล่อนะเนี่ย มิน่าถึงมัดใจยัยน้ำฟ้าได้” “แน่นอนค่ะ ว่าแต่พี่จอมเหอะ มางานแต่งฟ้ากล้าสวยกว่าฟ้าได้ยังไงกัน” “ทำไงได้พี่มันสวยตั้งแต่ยังไม่เกิด แกก็ต้องทำใจนะยัยเจ้าสาว” “ฮ่าๆๆ ฟ้ายอมแพ้แล้ว” “ไปค่ะเข้าไปในงานกัน” ทั้งสามพากันเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงสายตาหลายคู่จ้องมองมาที่นางร้ายหน้าสวยอย่างไม่วางตา ไม่เว้นแม้แต่สายตานิ่งขรึมคู่หนึ่งที่จ้องมองมายังร่างของเธอเช่นเดียวกัน “นี่ฟ้า เจ้าบ่าวแกหล่อขนาดนี้มีน้องชายอีกสักคนให้พี่จีบมั้ย”เธอแซวเจ้าบ่าวของหลานสาวแบบทีเล่นทีจริง “น้องชายไม่มีหรอกครับ มีแต่พี่ชายนอกสายเลือดอยู่สองคนพี่จอมสนใจมั้ยครับ” “พี่จะเก็บเอาไปคิดละกัน เพราะตอนนี้พี่สนใจของกินมากกว่าหิวจนไส้จะขาดแล้ว” จอมขวัญเดินเลี่ยงมาตักอาหารก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ทานไปได้แค่ไม่กี่คำเธอก็ต้องหยุดกินเพราะบุคคลที่เดินขามานั่งข้างๆเธอ “แม่ มีธุระไรกับจอม ถ้าไม่มีจอมต้องขอให้แม่ลุกขึ้นด้วยนะ จอมจะกินข้าวไม่อยากทะเลาะด้วย”เธอปรายตามองคนที่เข้ามานั่งร่วมโต๊ะก่อนจะเอ่ยปากบอกออกไป “จอมแกมีเงินให้แม่ยืมสักห้าล้านมั้ย”ไม่เจอกันเป็นปีๆคำแรก ที่คุยกันก็เป็นเรื่องเงินเลยสินะ ไม่คิดจะถามถึงสารทุกข์สุกดิบเธอเลยรึไง “นี่แม่ไปเข้าบ่อนที่ไหนมาอีกละ ถึงได้เป็นหนี้เยอะขนาดนี้” “บ่อนที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน แกแค่เอาเงินมาให้ฉันก็พอไม่ต้องมาด่าฉัน” “จอมไม่ให้”เธอวางช้อนลงบนจานอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง “อีลูกเนรคุณ ฉันเบ่งแกออกมานะ เงินแค่นี้มันยังไม่พอกับบุญคุณที่ฉันเกิดแกมาเลยนะอีลูกเวร”เมื่อไม่ได้ดั่งใจผู้เป็นมารดาจึงทวงบุญคุณในฐานะผู้ที่ให้กำเนิด “ถ้าจอมแหวกท้องแม่ออกมาเองได้ จอมไม่ขอให้แม่เบ่งออกมาหรอกนะ” “แล้วอีกอย่างนะ ถ้าแม่จะตีค่าบุญคุณเป็นเงิน จอมว่าบุญคุณของแม่มันแพงมากเกินกว่าที่จอมจะจ่ายให้ได้แล้วล่ะ เพราะที่จอมจ่ายหนี้ให้แม่ไปมันก็หลายสิบล้านแล้ว” “แล้วยังไง อีกแค่ห้าล้านมันจะเป็นไรไป โอนมาให้ฉันเลยนะนังลูกอกตัญญู” “จอมไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกนะ แต่ต่อให้จอมมีจอมก็ไม่ให้แม่ แม่ก่อหนี้เองแม่ก็จ่ายเอาเองสิอย่ามายุ่งกับจอม ถ้าแม่จ่ายไม่ไหวแม่ก็เอาตัวแม่ไปใช้แรงทำงานหาเงินขัดดอกเขา เหมือนที่แม่เคยขายจอมให้ไอ้เสี่ยบ้ากามนั้นเพื่อใช้หนี้ไง”และนี้ก็คือสาเหตุที่เธอยอมเป็นลูกเนรคุณ เมื่อแม่เธอไม่มีเงินมาใช้หนี้การพนัน เลยคิดที่จะเอาเธอไปขายใช้หนี โชคยังดีที่เธอรู้ทัน เธอได้ยินแม่เธอโทรไปให้ไอ้เสี่ยนั่นมาจับตัวเธอไป เธอจึงตัดสินใจหนีเข้ากรุงเทพ ยอมไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าต้องโดนแม่เอาไปขายใช้หนี้ “อย่าคิดว่าแกไปโด่งดังเป็นดาราแล้วฉันจะเอาแกไปขายใช้หนี้ไม่ได้นะ ถ้าแกไม่ให้เงินฉันแกก็เตรียมตัวใช้หนี้ได้เลย” “แม่ไม่ได้ยินหรือไงว่าจอมจะไม่ใช้หนี้ให้แม่อีกแล้ว แม่อย่ามายุ่งกับจอมอีก”พูดจบเธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินหนีมารดาออกไป หากเพียงแต่เธอจะหันหลังไปมองมารดาสักนิด เธอจะได้เห็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจอยู่บนใบหน้าของมารดา “แกไม่ให้เงินฉันเองนะ อย่ามาด่าว่าฉันใจร้ายทีหลังก็แล้วกัน” จอมขวัญที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำต้องกรีดร้องอยู่ในลำคอ เมื่อมีมือคู่หนึ่งรวบตัวเธอไว้พร้อมกับผ้าที่มียาสลบมาปิดจมูกเธอ สิ่งสุดท้ายที่เธอรับรู้คือหน้ามารดากับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ “ฉันขายลูกสาวให้คุณแล้ว หนี้ทั้งหมดที่ฉันติดอยู่ถือว่าหายกันแล้วนะ”รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหล่า ก่อนจะอุ้มร่างของหญิงสาวเข้าสู่อ้อมแขนแล้วเดินจากไป