10 บุญคุณที่ต้องชดใช้
991 คำ
เช้าวันใหม่พริกหวานค่อยๆ รู้สึกตัว เธอขยับตัวเล็กน้อยและต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแปลบที่แล่นไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะช่วงล่าง แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์อันเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เธอรู้สึกถึงวงแขนแกร่งที่โอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง ความอบอุ่นจากแผงอกของเขาที่แนบชิดกับแผ่นหลังของเธอทำให้รู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด เธอนอนนิ่งๆ ฟังเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของฟรานเชสโกที่ยังคงหลับสนิทอยู่ข้างๆ
นี่เป็นเช้าวันแรกที่เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาคนเดียว... และมันก็เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างเหลือเชื่อ
พริกหวานค่อยๆ พลิกตัวกลับไปอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัว เธอมองสำรวจใบหน้าของเขาในยามหลับ... สันกรามคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักลึกที่เมื่อคืนเพิ่งมอบจูบอันแสนหวานและดูดดื่มให้เธอ ขนตายาวเป็นแพของเขาทำให้ใบหน้าที่เคยดูดุดันกลับดูอ่อนโยนลงอย่างไม่น่าเชื่อ... ผู้ชายคนนี้... ทำให้หัวใจเธอสั่นไหวได้จริงๆ
เธอเผลอยกมือขึ้นไปสัมผัสแก้มสากของเขาเบาๆ แต่แล้ว...
ครืดดด... ครืดดด...
เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงสั่นขึ้นมา ทำลายความเงียบสงบในยามเช้า พริกหวานชักมือกลับอย่างรวดเร็ว กลัวว่าเสียงนั้นจะปลุกให้เขาตื่น เธอรีบเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มาดูหน้าจอ
ชื่อที่ปรากฏขึ้นมาทำให้รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเธอหายวับไปในทันที... 'แม่'
หัวใจของเธอกระตุกวูบ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา ทั้งโกรธ น้อยใจ และสับสน หลังจากวันที่แม่ตัดสายทิ้งอย่างเลือดเย็น ท่านก็ไม่เคยติดต่อมาอีกเลย แล้วทำไมจู่ๆ ถึงโทรมาในตอนนี้?
พริกหวานกดตัดสายทิ้งทันที เธอไม่อยากคุย ไม่อยากได้ยินเสียงของผู้หญิงที่ขายเธอเพื่อล้างหนี้พนัน แต่ไม่ถึงสิบวินาที โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง เป็นเบอร์เดิม
เธอเหลือบมองฟรานเชสโกที่เริ่มขมวดคิ้วเหมือนจะรู้สึกตัวเพราะเสียงรบกวน พริกหวานจึงตัดสินใจลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบที่สุด คว้าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขาที่พาดอยู่บนเก้าอี้มาสวมลวกๆ แล้วเดินหนีออกมาที่ระเบียงด้านนอกเพื่อรับสาย
"มีอะไร" เธอเปิดฉากด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและห่างเหิน
"พริกหวาน! ทำไมรับสายช้านัก! แกรู้ไหมว่าฉันเดือดร้อนแค่ไหน!" เสียงแหลมสูงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดดังสวนกลับมาทันที
พริกหวานแค่นเสียงหัวเราะ "เดือดร้อน? เดือดร้อนเรื่องอะไรอีกล่ะคะ? เรื่องเงินไม่พอใช้ หรือว่าไปติดหนี้บ่อนไหนมาอีก"
"แก! กล้าพูดกับฉันแบบนี้เหรอ!"
"ทำไมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อมันคือเรื่องจริง" พริกหวานสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ "วันที่แม่ขายหนูให้เขา แม่บอกเองไม่ใช่เหรอว่าเราไม่ได้เป็นแม่ลูกกันแล้ว แล้วตอนนี้โทรมาทำไมคะ"
"ก็... ก็ฉันจำเป็นจริงๆ!" เสียงของแม่เธออ่อนลง แต่ยังแฝงไปด้วยความเห็นแก่ตัว "ฉันต้องการเงิน... ห้าแสน... ด่วนเลยนะ"
พริกหวานนิ่งไป "ห้าแสน? จะเอาไปทำอะไรเยอะแยะ"
"แกไม่ต้องรู้หรอกน่า! รู้แค่ว่าฉันจำเป็นต้องใช้! แกไปขอท่านฟรานเชสโกให้ฉันสิ! แค่ห้าแสน ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอกน่า! แกก็ปรนนิบัติเขาให้ดีๆ หน่อยสิ เขาจะได้ตามใจแก"
คำพูดของแม่เหมือนน้ำกรดที่สาดเข้ามาในใจของพริกหวาน "นี่แม่เห็นหนูเป็นอะไร? เป็นโสเภณีที่คอยสูบเงินจากผู้ชายเหรอ!"
"อ้าว! ก็แล้วมันไม่จริงรึไง! แกนอนกับเขาแล้วไม่ใช่เหรอ! แค่ขอเงินแค่นี้ทำเป็นเล่นตัว!" เสียงของแม่กลับมาเกรี้ยวกราดอีกครั้ง "อย่าลืมนะว่าฉันเป็นแม่แก! ฉันเลี้ยงแกมานะ! บุญคุณน่ะเคยสำนึกบ้างไหม! ถ้าไม่ได้ฉันแกจะมีวันนี้เหรอ! หน้าที่ของลูกก็คือต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ไม่ใช่รึไง!"
"เลี้ยงดูเหรอคะแม่!" พริกหวานตะคอกกลับไปทั้งน้ำตา "การเลี้ยงดูของแม่คือการทุบตีหนูเวลาเมาใช่ไหม? คือการเอาเงินเก็บของหนูไปเล่นพนันใช่ไหม? คือการขู่เอาเงินจากหนูโดยอ้างบุญคุณทุกครั้งใช่ไหม? และสุดท้าย... ก็คือการขายหนูเพื่อเอาตัวรอดใช่ไหม! บุญคุณแบบนี้... หนูไม่ต้องการ!"
"อีนังลูกเนรคุณ! แก...!"
พริกหวานไม่รอให้แม่เธอได้ด่าทอไปมากกว่านี้ เธอกดตัดสายทิ้งทันที มือของเธอกำโทรศัพท์แน่นจนสั่นเทา น้ำตาแห่งความเจ็บปวดและความโกรธแค้นไหลทะลักออกมาไม่หยุด
เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นระเบียงอย่างหมดแรง กอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ทำไม... ทำไมแม่ถึงทำกับเธอได้ขนาดนี้... ทำไมถึงไม่เคยรักเธอเลย...
"ร้องไห้ทำไม"
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้พริกหวานสะดุ้งสุดตัว เธอรีบปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ แล้วหันกลับไปมอง
ฟรานเชสโกยืนพิงกรอบประตูระเบียง กอดอกมองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขาอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบสะโพกสอบไว้หมิ่นเหม่ ผมของเขายังเปียกหมาดๆ แสดงว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
"เปล่าค่ะ... ไม่มีอะไร" เธอโกหกเสียงสั่น
เขาเดินเข้ามาหาเธอช้าๆ แล้วย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเธอ ใช้ปลายนิ้วเชยคางเธอขึ้น บังคับให้สบตา "ฉันได้ยินทั้งหมด"
พริกหวานเบิกตากว้าง... เขาได้ยิน... เขาได้ยินเรื่องทั้งหมด
"แม่เธอ... ต้องการเงินอีกแล้วสินะ" เขาพูดเสียงเรียบ แต่แววตากลับฉายแววเย็นชาอย่างน่ากลัว
- ผู้เขียน
