บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

11 ความจริงที่โหดร้าย

แววตาของฟรานเชสโกเย็นเยียบจนน่ากลัวเมื่อเขามองลึกเข้าไปในดวงตาที่แดงก่ำของพริกหวาน คำพูดของเขาที่ว่า "ฉันได้ยินทั้งหมด" ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกจับแก้ผ้าต่อหน้าเขาอีกครั้ง ทั้งอับอาย ทั้งเจ็บปวด

"ติดหนี้พนันฉัน... ก็เอาลูกสาวตัวเองมาขายเพื่อล้างหนี้" เขาพูดเสียงลอดไรฟัน ความโกรธฉายชัดอยู่ในน้ำเสียงนั้น "แล้วถ้าวันนั้นเธอไม่ได้มาหาฉันล่ะ... ถ้าแม่เธอติดหนี้นายบ่อนคนอื่นที่มันเลวกว่าฉัน... เธอคิดว่าสภาพเธอจะเป็นยังไง พริกหวาน"

คำถามของเขาเหมือนค้อนที่ทุบลงกลางใจพริกหวาน เธอส่ายหน้าช้าๆ น้ำตาไหลออกมาอีกระลอก "ฉันไม่รู้... ฮือ... ฉันไม่รู้..."

"คนแบบนี้... เธอเรียกว่า 'แม่' ได้เต็มปากเหรอ" เขาถามต่ออย่างไม่ปรานี "คนที่พร้อมจะผลักลูกสาวตัวเองลงนรกได้ทุกเมื่อเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง"

ฟรานเชสโกใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากแก้มของเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสที่อ่อนโยนขัดกับน้ำเสียงที่แข็งกร้าวของเขาอย่างสิ้นเชิง "เธอยังโชคดีที่มาเจอฉัน... ถ้าเธอไปอยู่กับคนอื่น... เธออาจจะไม่ได้มีชีวิตสบายๆ นั่งเรียนออนไลน์ หรือได้มาต่อปากต่อคำกับฉันแบบนี้หรอกนะ"

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะดึงร่างเธอให้ลุกขึ้นตาม จากนั้นก็จูงมือเธอให้กลับเข้ามาในห้องนอนที่อบอุ่น เขาพาเธอไปนั่งที่ปลายเตียง แล้วตัวเองก็นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ จับมือเธอไว้ทั้งสองข้าง

"ฉันมีเรื่อง... ที่ต้องบอกเธอ" เขามองหน้าเธออย่างจริงจัง "เธออาจจะเกลียดฉันมากขึ้น... แต่เธอควรจะต้องรู้ความจริง"

พริกหวานมองเขาอย่างไม่เข้าใจ "ความจริง... เรื่องอะไรคะ"

เขาถอนหายใจยาว "เรื่องแม่ของเธอ... มันไม่ใช่แค่เรื่องหนี้พนันกับฉันหรอกนะ"

"..."

"ก่อนหน้าที่แม่เธอจะมาที่คาสิโนของฉัน... ฉันเคยเห็นพฤติกรรมของนางมาก่อนแล้ว" เขากล่าว "คนของฉันรายงานว่าเห็นแม่ของเธอ... เอารูปถ่ายของเธอไปเสนอขายให้กับพวกเศรษฐีตัณหากลับหลายคน เพื่อแลกกับเงินเล็กๆ น้อยๆ เอามาเล่นพนัน"

พริกหวานตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป "ไม่... ไม่จริง... คุณโกหกใช่ไหม"

"ฉันไม่มีเหตุผลต้องโกหกเธอ" เขายืนยันเสียงหนักแน่น "เขาบอกกับคนพวกนั้นว่าลูกสาวยังซิง สวยเหมือนในรูป แล้วก็รับเงินมัดจำจากพวกเขามา... แต่ก็ไม่เคยส่งตัวเธอไปให้ใครจริงๆ สักที เพราะนางเอาเงินไปเล่นจนหมดก่อน แล้วก็หนีไปเรื่อยๆ... ทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า"

โลกทั้งใบของพริกหวานกำลังหมุนคว้าง เธอรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาให้ได้กับสิ่งที่ได้ยิน "หมายความว่า... แม่..."

"ใช่... แม่เธอไม่ได้รักเธอเลย" ฟรานเชสโกพูดตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายนั้น "เค้าเห็นเธอเป็นแค่สินค้า ที่มีราคา... เป็นเครื่องมือทำเงินของเขามาตลอด การที่ติดหนี้ฉันก้อนโตจนต้องเอาตัวเธอมาแลกจริงๆ มันก็แค่เรื่องของเวลาเท่านั้น"

น้ำตาของพริกหวานเหือดแห้งไปแล้ว ความเสียใจเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกชาไปทั้งร่าง... เหมือนหัวใจมันหยุดเต้นไปแล้ว... ความจริงที่ฟรานเชสโกบอก มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าการถูกทอดทิ้งเสียอีก มันคือการตระหนักว่า... เธอไม่เคยเป็นที่รักของแม่เลยแม้แต่วันเดียว

"ทำไม... ทำไมคุณถึงบอกฉัน..." เธอถามเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ

"เพราะฉันไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดกับความหวังลมๆ แล้งๆ อีก" เขาก้มลง จูบที่หลังมือของเธอเบาๆ "และเพราะฉัน..."

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังชั่งใจกับคำพูดของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง แววตาที่เคยมองเธอเป็นเหยื่อ... บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งและจริงจัง

"...เพราะฉันตัดสินใจแล้ว... ว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน" เขากล่าวอย่างหนักแน่น "และฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายผู้หญิงของฉันได้อีก... แม้แต่คนที่ให้กำเนิดเธอมาก็ตาม"

พริกหวานมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำหมึกคู่นั้น... ในยามที่เธอแตกสลายและไม่เหลือใคร... ผู้ชายที่เธอเคยหวาดกลัวและเกลียดชังที่สุด กลับเป็นคนเดียวที่ยื่นมือเข้ามา... เป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเธอ

เธอโผเข้ากอดเขาแน่น ซบหน้าร้องไห้กับแผงอกกว้างของเขาอย่างสุดจะกลั้น แต่ครั้งนี้... มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจเพียงอย่างเดียว... แต่มันคือน้ำตาแห่งการปลดปล่อย... และการเริ่มต้นใหม่

ฟรานเชสโกกอดเธอตอบแน่น ลูบแผ่นหลังของเธอเบาๆ เพื่อปลอบประโลม... ปล่อยให้เธอได้ร้องไห้ออกมาจนพอใจ