โปรดหวงรัก

บทนำ เขารู้สึกดีๆ กับผู้หญิงตรงหน้ามากเชียวละ แม้ไม่สวยหยาดเยิ้มระดับดาราอย่างสาวคนพี่ที่ตนเคยหลงใหลได้ปลื้มอยู่พักหนึ่ง แต่มองแล้วสบายตาสบายใจ โดยเฉพาะรอยบุ๋มข้างแก้มเวลายิ้มนั่นกับแววตาเปล่งประกายสดใส เสียงหัวเราะไร้การปรุงแต่งยามฟังเขาโม้เรื่องวงการบันเทิง น่ารักอย่าบอกใคร อยากนั่งคุยแบบนี้กับเธอทั้งวัน “ดูสิ คุยเพลินจนแม่กับพี่เพียงไปไหนแล้ว” พัทธมนมองซ้ายมองขวาหามารดากับพี่สาว “คงอยู่ในบ้านกับแม่อะแหละ” ปวรปรัชญ์ตอบ “บ้านโปรดร่มรื่นเหมือนกันนะเนี่ย” กวาดตารอบศาลาเรือนไทยริมน้ำท่ามกลางแมกไม้หลากชนิด มือเล็กเกี่ยวผมปลิวลมทัดหู ทอดสายตามองสายน้ำไหลเอื่อยเฉื่อยพลางสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด “ชอบก็มาบ่อยๆ สิ” เธอยิ้มระคนเขินอาย เบือนหน้าหลบสายตาเย้าแหย่กึ่งเชิญชวน “เรามีหมาพันธุ์ไส้กรอกด้วยตัวหนึ่ง อยากเจอไหม” เขาเริ่มขุดหลุมพรางล่อนักศึกษาสัตวแพทย์สาวชั้นปีที่หนึ่ง “จริงเหรอ” เสียงหวานถามอย่างกระตือรือร้น ตกหลุมเรียบร้อย ร่างสูงลุกขึ้นยืนผิวปาก เพียงไม่นานก็ตามด้วยเสียงเล็บขูดขีดพื้น เจ้าสุนัขตัวยาวขาสั้นกระโจนหาอย่างรู้งาน เขาย่อตัวรับ อุ้มมาให้คนน่ารักดูใกล้ๆ แล้วตีเนียนนั่งลงข้างกันชนิดหัวไหล่ชนหัวไหล่ ต้นขาแทบจะเกยกันอยู่รอมร่อ “ลูบหัวได้ไหม ดุหรือเปล่า” เธอถามซื่อๆ ลืมสนใจว่าเขาประชิดตัวขนาดไหน “ดุนะ เขาจะหวงตัวหน่อยๆ แต่โปรดอยู่ด้วยไม่เป็นไรหรอก ลองเรียกไส้กรอกสิ” “ไส้กรอก...” หญิงสาวผูกมิตร เจ้าหมายื่นหน้าหา สูดจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นผู้มาใหม่ “เป็นเพื่อนกันละนะ” เธอลูบหัวด้วยความเอ็นดู “ลองอุ้มไหม” “เอาสิ” ขณะกำลังจะส่งให้ ไส้กรอกผู้มีความเป็นตัวของตัวเองสูงเลือกกระโดดใส่พัทธมนเอง จนคนไม่ทันตั้งตัวผงะเล็กน้อยแต่ค้อมตัวรับไว้ได้ พานให้เสื้อคอแหลมกระดุมหน้าถ่วงรั้งเผยเนินอกอิ่มรำไร และดูเหมือนว่าสุนัขเจ้าปัญหายังไม่สาแก่ใจจึงซุกหน้าดอมดมต่อ ไม่เกรงใจตาวาวโรจน์ของผู้เป็นนาย “มานี่เลย หมาทะลึ่ง” ปวรปรัชญ์มีรอยสีชมพูอ่อนแตะแต้มตรงโหนกแก้ม พยายามขืนสายตาหนีภูเขาสองลูก เอื้อมมือมาคว้าตัวยุ่งคืน “ไม่เป็นไร เขาแค่อยากทำความรู้จัก” เธอพูดอย่างผ่อนคลาย ปล่อยให้ไส้กรอกดมจนพอใจโดยไม่รู้ว่าจากมุมนี้โนมเนื้ออวบอิ่มได้ออกมาเผยโฉมให้ใครบางคนยลเต็มตา “เหอะ ได้ใหม่แล้วลืมเก่า” เขาแสร้งบ่นพึมพำกลบความวูบวาบบริเวณท้องน้อย สำนึกส่วนดีต่อสู้กับปีศาจราคะอย่างหนัก นี่แหละหนา แอปเปิลจะอร่อยก็ต่อเมื่อถูกห้ามเด็ดกิน “โปรดไม่ค่อยมีเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเท่าไร” โยนหินถามทางรุกต่อก่อนที่อะไรๆ จะลุกขึ้นมาชี้หน้าเธอ “ไม่ค่อยได้ไปเรียนเหรอ” “อือ ติดงาน เรียนไม่ทันเพื่อน อาศัยแปะชื่อไว้กับงานกลุ่มพอให้ได้คะแนนเก็บบ้าง บางคนเห็นเป็นดาราเขาก็สงสารยอมให้อยู่กลุ่มด้วย แต่บางคนก็หมั่นไส้ ไม่ลงแรงช่วย จะเอาแต่คะแนน” เขาเล่าขำๆ “โถ พูดจาน่าสงสารซะ” “ก็จริงนี่นา วันไหนไปเรียน โปรดแวะไปหาพัดที่คณะได้ไหม” คณะนิเทศศาสตร์ของเขาห่างจากคณะเธอไม่มาก อยู่ในระยะเดินได้ “หือ มาหาทำไม” “กินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย โปรดไม่ชอบกินข้าวคนเดียว” เสียงทุ้มอ้อนหนัก “มะ...ไม่กลัวคนเห็นหรือไง” เผลอตะกุกตะกัก ดาราอย่างเขาเนี่ยนะอยากให้เธอนั่งเป็นเพื่อน “เห็นก็เห็นสิ ไม่มีใครจำได้หรอกถ้าไม่เซ็ตผม” ดาราหนุ่มเฉลยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็ได้ ว่างจะไปด้วย” “สัญญา?” ปวรปรัชญ์ยกนิ้วก้อยขึ้นมามัดมือชก ทว่าหญิงสาวไม่ทันรับปากแม่บ้านก็เดินมาตามให้ไปหามารดาเสียก่อน “ไปได้แล้ว ไม่เบี้ยวหรอกน่า” มือเล็กรุนแผ่นหลังเร่ง ดีที่เขาหันหลังไม่งั้นคงได้เห็นรอยยิ้มกว้างบนแก้มบุ๋มๆ แดงปลั่งนี่พอดี ......................... และเขาก็มาตามสัญญาจริงๆ มาในวันฝนลงหนักมืดฟ้ามัวดินพร้อมข้อความสั้นๆ ว่า ‘มินิคูเปอร์สีดำ’ พัทธมนหรี่ตามองผ่านม่านสายฝนพบราชรถที่ว่าจอดใต้ร่มไม้ข้างอาคารจึงออกวิ่งฝ่าฝนไปเปิดประตูขึ้นรถ “ไง โปรดมาเรียนฝนตกเลย” เขาทักก่อนเอี้ยวตัวหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่ที่เบาะหลังให้ “พัดกำลังรอให้ฝนซาจะได้ไปเรียกแท็กซี่” เธอรับมาเช็ดหน้าเช็ดตา “คนรถล่ะ” “ไปขับให้แม่กับพี่เพียง” “อ้อ โปรดไปส่งก็ได้ แต่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนก่อน” “ก็ได้ โปรดจะกินไรล่ะ” “พัดเลือกเลย” “อาหารญี่ปุ่นในห้างดีไหม ง่ายดี” “ตกลงครับ” ใช้เวลาไม่นานรถคันเล็กราคาไม่น้อยอภินันทนาการจากคุณหญิงย่าก็จอดสนิทในลานจอดรถห้าง ดาราหนุ่มในชุดนักศึกษาอ้อมมาเปิดประตูให้แล้วถือวิสาสะคว้าข้อมือเธอก้าวฉับๆ เข้าร้านโดยไม่เกรงกลัวสายตาใคร พอได้โต๊ะนั่งก็กางเมนูสั่งเอาๆ จนหญิงสาวต้องออกปากปราม “พอก่อนๆ” ปริมาณอาหารที่เขาสั่งกินได้ตั้งห้าหกคน “หิวอะ พัดสั่งไรเพิ่มไหม” คนตัวโตลูบท้อง เธอส่ายหน้า “โอเค เอาเท่านี้ก่อนครับ” เขาพับเมนูส่งคืนพนักงาน “หิวมาจากไหน ไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหรอ” “ไม่ได้กินอะ” “อ้าว ทำไมไม่กิน” “มัวแต่ไปตามงานกับอาจารย์ ซีร็อกซ์ชีตเรียนนั่นนู่นนี่จนหมดเวลา” “น่าสงสารอีกแล้ว งั้นกินเยอะๆ เลย” เธออมยิ้ม คีบปลาหมึกชุบแป้งทอดที่เพิ่งมาเสิร์ฟใส่จานให้เขา “อื้อ พัดก็กินด้วยสิ สั่งแต่สลัดจะอิ่มอะไร” คนพูดเคี้ยวตุ้ยๆ “มื้อเย็นไม่อยากกินเยอะ กลัวอ้วน” ชายหนุ่มทำหน้าไม่เห็นด้วย “ผู้หญิงนี่น้า กลัวแฟนไม่รักหรือไง” ยังคีบอาหารเข้าปากด้วยท่าทางเรื่อยๆ ผิดกับใจเต้นกระหน่ำลุ้นระทึกกับหินก้อนล่าสุดที่เพิ่งโยนถามทางไป “เปล่า ก็ถ้าน้ำหนักขึ้นก็ใส่เสื้อผ้าไม่สวยสิ” โธ่ แม่คนซื่อ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากรู้สักหน่อย อันที่จริงเธอใส่ชุดไหนก็ดูน่ารักหมดแหละ “อ้อ ก็นึกว่าแฟนจะว่าไรงี้” “มีก็ดีสิ” พัทธมนเอามือเท้าคาง ทำสีหน้าชวนฝัน ดีกับผีดิ ปวรปรัชญ์เกือบพลั้งปากแต่ยังสำรวมอาการเดินเกมต่อได้ “เพิ่งเทอมแรก จะรีบมีไปไหน” “ต้องมีตอนเฟรชชีสิ สดใสซาบซ่าดีออก” โถ แม่คุณ อยากสดใสซาบซ่านมาหาเขานี่ “กินๆ เธอกินอย่างกับแมวดม” เขาคีบสเต๊กเนื้อวากิวกระทะร้อนให้ “อื้อ อร่อยดี” ดาราหนุ่มจึงคีบให้อีกคำ ขุนให้อวบๆ จะได้กลืนกินทั้งตัวอย่างเต็มปากเต็มคำ ลอบคิดดังๆ ในหัว หลังรับประทานอาหารเสร็จเขาก็เหยียบคันเร่งพาพัทธมนมาส่งถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ แม้ผู้โดยสารจะใจหายใจคว่ำกับทักษะการขับรถที่เรียกว่า ‘เร็วกว่านี้ก็นรก’ อยู่ตลอดทาง “ขอบคุณที่มาส่ง” หญิงสาวถอนหายใจโล่งอก ในที่สุดก็ถึงสักที “ถ้าไม่มีรถกลับอีก โทร.หาโปรดนะ” “มะเป็น...” “ไม่ต้องเกรงใจ” เขายกมือห้าม ไม่ได้เกรงใจแต่กลัวตายก่อนวัยอันควรต่างหาก คนน้ำท่วมปากส่งยิ้มยืดเจื่อน กลัวเขาเสียน้ำใจ “ฝากสวัสดีน้าวารีด้วย โปรดไม่กวนละ” คนตัวเล็กพยักหน้า โบกมือลาแล้วเปิดประตูลงจากรถโดยมีดวงตาสีสนิมคู่หนึ่งเฝ้ามองจนลับตา ฝนหยุดตกแล้ว อากาศปลอดโปร่ง ต้นรักแตกหน่ออ่อน