Chapter 11 เลิกทำงานซะ
1083 คำ
ไม่ใช่แค่อรนลินที่ตื่น แขกผู้เชิญตัวเองนอนบนโซฟาไม้ก็ตื่นแล้วและกำลังนั่งเสยผมลวกๆ เห็นหน้าคมเข้มอีกครั้ง ความกลัวจะถูกเขาบังคับขืนใจลดไปไม่น้อย ถึงเธอจะไม่เข้าใจนักว่าทำไมผู้บริหารที่ดูรวยล้นทรงอิทธิพลอย่างปฏิพัทธ์ถึงมาบังคับขอนอนในห้องเช่าเล็กๆ
เขาแสดงให้เห็นแล้วว่าไม่คิดจะวุ่นวายกับเธอ ตอนนี้กายแข็งแกร่งสวมแค่กางเกงสแลกตัวเมื่อคืน ท่อนบนโชว์มัดกล้ามสวยที่เธอไม่กล้ามอง ส่วนเสื้อเชิ้ตเกี่ยวอยู่กับขารางม่านหน้าต่าง
“เจ้าของห้องเช่าค่ะ”
เสียงโวยวายโหวกเหวกอันคุ้นหูดังต่อเนื่องนั้นเป็นการด่าทอหยาบคาย ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าใคร เ**กอบเจ้าของห้องเช่าสามสี่ห้องในชั้นนี้ซึ่งหนึ่งในนั้นคือห้องของเธอ
“กูรู้นะว่าพวกมึงอยู่ในห้อง คิดจะเบี้ยวค่าเช่าเดือนนี้กูอีกแล้วเหรอ เปิดสิวะ อีพวกหน้าด้าน อยู่กันตั้งหลายคน มัวแต่กกกันรึไงถึงไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่าย”
อรนลินหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งเพื่อหยิบเงินมาจ่ายค่าเช่า พอออกมาเสียงเคาะประตูด้านหน้าก็มาพร้อมกับเสียงบ่น เธอรีบเดินผ่านเขาไปเปิดประตู แง้มออกนิดเดียว แค่มีช่องพอยื่นเงินให้เ**กอบ ซึ่งก็รีบคว้าไปนับ หากไม่วายหันไปตะโกนด่าอีกห้อง
“ดูตัวอย่างห้องอื่นมั่ง ถึงวันก็ต้องจ่ายไม่ใช่ผลัดแล้วผลัดอีกอีพวกเวร”
เธอได้แต่ยิ้มแหย “ครบนะจ๊ะ”
“ครบๆ ขอบใจมาก ต้องแบบนี้สิถึงจะอยู่ด้วยกันนาน”
เพียงเท่านั้นเธอรีบดันประตูปิด แทบจะเดินขาขวิดกัน รับรู้ว่าตลอดเวลานั้นปฏิพัทธ์มองตามตลอด
“เช่าเท่าไหร่”
“สามพันห้าค่ะ”
“แพง ห้องนิดเดียว”
“ทำไงได้ล่ะคะ แพงก็ต้องเช่า”
เธอตอบพลางเดินเข้าครัว หยิบปลั๊กกาน้ำร้อนขึ้นเสียบไฟ หันมามองสภาพชวนใจเต้นไม่เป็นจังหวะนั่น คิดจะถามว่าเขาจะกลับหรือยัง ปฏิพัทธ์เอ่ยมาก่อน
“มีกาแฟไหม ขอกาแฟสักแก้ว”
“มีแค่ทรีอินวันค่ะ”
“ได้”
“รอน้ำร้อนแป๊บนะคะ อุ่นชงให้”
เจ้านายสุดหล่อหน้าดุของเธอคงไม่ตั้งใจถอดเสื้อโชว์กล้ามหรอก ในห้องร้อน หน้าทีวีมีพัดลมก็จริงแต่คงลดความอบอ้าวในห้องไม่ได้มาก เธอหันไปเปิดประตูหลังเพื่อรับความเย็นชื้น ลองคิดดีๆ แล้ว คนระดับเขาคงมีสาวสวยระดับดารานางแบบล้อมหน้าล้อมหลัง จะมาสนใจไล่ปล้ำกอดปล้ำจูบสาวเสิร์ฟอย่างพวกเธอทำไม
อรนลินมัวคิดเรื่อยเปื่อยกระทั่งได้ยินเสียงกาต้มน้ำใบเล็กส่งเสียงเตือนว่าน้ำร้อนแล้ว
คนรอกลับไม่แค่นั่งรอ เขาสวมเสื้อ ติดกระดุมไปแล้วส่วนหนึ่ง เหลือเม็ดสองบน เดินเข้ามาในครัวเล็ก ท่าทางเรื่อยๆ เนิบๆ แต่เธอกลับรู้สึกถึงรังสีผู้ล่าจนร้อนๆ หลังคอ
“วันนี้ทำงานหรือเปล่า”
เข้าเข้ามายืนใกล้มาก อรนลินเผลอกลั้นหายใจ แปลก... เขาไม่ได้อาบน้ำเมื่อคืนแต่ตัวไม่เหม็น กรุ่นกลิ่นเบาบางของน้ำหอมผสมบุหรี่ปะทะจมูก มันกลับให้ความรู้สึกถึงความเป็นชายและความหรูหรามีระดับ ผิดกับเธอที่ถ้าไม่แต่งหน้าก็แค่เด็กกะโปโล
“ทำค่ะ” เธอกดน้ำใส่แก้ว ย้ำชัดถ้อยชัดคำ “ทำแค่งานตัวแบบ”
ปฏิพัทธ์หัวเราะในลำคอเบาๆ รับแก้วที่มีควันลอยอ้อยอิ่งและกรุ่นกลิ่นกาแฟหอม ทอดสายตามองหน้าตาอิดโรยจากการนอนไม่พอของสาวน้อยด้วยความเอ็นดู
“ไม่ลองเปลี่ยน ได้เงินมากกว่าเดิม ถ้ารู้จักเก็บแป๊บๆ ซื้อบ้านได้ ไม่ต้องเช่า”
“อยากมีเงินซื้อบ้านเหมือนกันค่ะ แต่ไม่อยากทำ... งานลึกๆ พวกนั้น”
พอคุยยาวๆ ความกดดันและความกลัวคงลดลง ท่าทางของสาวน้อยลดความระแวดระวังลง อีกทั้งยังตอบคำถามโดยไม่อิดออด
ปฏิพัทธ์ยกแก้วขึ้นดื่ม เขายืนตรงช่องประตูหลังพอดี ลมยามเช้าหอบเอาไอเย็นมาด้วยช่วยให้สดชื่น
“ทำไปเรื่อยๆ สักวันก็ต้องทำมากกว่าเป็นแบบ”
“ไม่เอาหรอกค่ะ”
เธอส่ายหน้าดิก รวบแขนกอดอก สีหน้าปฏิเสธอย่างแรง เขากระตุกมุมปาก ยกกาแฟขึ้นดื่มจนหมดแก้วก็วางมันลงบนเคาน์เตอร์ หันมามองหน้าขาวใส
“สีเทา มันคือส่วนผสมของสีขาวกับสีดำ”
สีขาวสะอาด สว่าง สักวันก็ต้องถูกสีดำครอบกลืน ในที่สุดก็จะกลายเป็นสีเทา ไม่ก็เปลี่ยนเป็นสีดำไปทั้งหมด
ปฏิพัทธ์ไม่ได้ตั้งใจจะขู่ มันคือความจริงในสังคมที่เขาพบเจออยู่ทุกวัน บางคนยอมที่จะถูกกลืนด้วยความเต็มใจด้วยซ้ำไป วงหน้ากระจ่างเผือดซีดจางสีเลือดทันตา เห็นได้ชัดว่าสาวน้อยไม่ใช่คนเซ่อซ่าไม่รู้อะไรซะเลย เขามองเห็นความหวาดหวั่นในดวงตากลมใส ใจกระด้างคลอนไหว หากเลือกเมินมัน สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเงินปึกหนึ่งออกมายื่นให้
“ขอบใจสำหรับกาแฟกับที่นอน”
เธออึกอัก เขาจับมือเล็กมาแบและวางเงินลงไป รวบนิ้วเธอให้กำไว้
“เมื่อคืนเธอยังไม่ได้ค่าโอที จริงไหม”
ปฏิพัทธ์หันหลังออกจากห้องเช่าของสาวน้อย ดึงบุหรี่มาใส่ปาก เอ่ยทิ้งท้ายอีกประโยค ก่อนเดินกลับออกไปทางเดิมที่เข้ามาเมื่อคืนโดยไม่หันกลับมามองเจ้าของร่างบาง
“ถ้าไม่อยากเป็นอย่างคนอื่น เลิกทำงานที่นั่นซะ”
เขายอมรับว่าสนใจอรนลิน เธอทำให้เขามองเห็นชีวิตตัวเองในอดีต ความขัดสน ความลำบาก การดิ้นรนต่อสู้เอาชีวิตรอดในเมืองใหญ่ แต่เขาไม่ควรสนใจเธอมากไปกว่านี้ งานของเขา ชีวิตเขา ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในความสนใจก็เพื่อระบายอารมณ์ใคร่เท่านั้น
อรนลินอ่อนต่อโลกเกินกว่าจะมาอยู่ในเส้นทางเดียวกัน ถ้าเธอฉลาดพอ คงรู้ว่าจะทำยังไงต่อไป
หน้าหล่อเหลาเข้มคมแต่ดุดันจ้องมองตรงมาจากโซฟา เจ้าของร่างระหงเพียงเลิกคิ้วสูงขณะดันประตูคอนโดปิด ดึงผ้าที่คล้องคอมามาเช็ดมือ เช็ดแขน
“วันนี้มาเช้า”
“เราไปไหนมา”
- ผู้เขียน
