เพื่อนพ่อผมขอนะครับ
“นั่นตะวันใช่ไหม”
หัวคิ้วของหนุ่มใหญ่วัยสามสิบแปดปีชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย ตาจ้องมองหนุ่มน้อยหน้าใส ก่อนจะหันมาถาม ‘ราเชนทร์’ ผู้เป็นเจ้าของบ้าน เมื่อเหลือบไปเห็นหนุ่มหล่อซึ่งเป็นลูกชายของราเชนทร์ กำลังขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดที่โรงจอดรถ
“อะไรกัน... นี่มึงจำหลานชายไม่ได้หรือไงไอ้เมฆ...นี่แหละเจ้าตะวันลูกชายกู”
ราเชนทร์กล่าวกับ ‘เมฆ’ ซึ่งเป็นเพื่อนรัก ทั้งสองคนสนิทกันมาก คบหากันมานานหลายปี
“โห... โตเร็วมากเลยว่ะ”
เมฆนึกย้อนไปเมื่อห้าปีก่อน
ตอนนั้นตะวันยังตัวไม่สูงใหญ่ขนาดนี้
“ตะวัน... จำได้ไหมนี่ใคร”
ราเชนทร์ร้องเรียกลูกชายที่กำลังเดินตรงเข้ามาใกล้เทอร์เรซที่เขากับเพื่อนรักกำลังนั่งคุยกัน
“จำได้สิครับ... สวัสดีครับอาเมฆ”
ชายหนุ่มยิ้ม เดินเข้ามายกมือไหว้ทักทาย ก่อนจะทรุดกายลงนั่งใกล้นายราเชนทร์ผู้เป็นบิดา
ตะวันไม่เคยลืมเพื่อนของพ่อคนนี้
จะเพราะอะไรเส
