มีนาตัวแข็งทื่อ เหงื่อเย็นไหลซึมเต็มแผ่นหลัง ความตายอยู่ใกล้แค่ปลายจมูก แต่ในเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นความตายนั้น สติของเธอกลับตื่นตัวถึงขีดสุด
เธอเหลือบตามองกระเป๋ากางเกงด้านหลัง โทรศัพท์มือถือที่เธอกดโทรออกหาเบอร์ของเซบาสเตียนและซ่อนไว้ยังคงทำงานอยู่ สัญญาณไฟสีเขียวเล็กๆ ลอดออกมาจางๆ ท่ามกลางความมืด
เซบาสเตียนกำลังฟังอยู่ และพ่อ เจ้าสัวอนันต์ก็ต้องกำลังฟังอยู่
สายตาของเธอเหลือบเห็นเงาตะคุ่มที่เคลื่อนไหววูบวาบอยู่บนคานเหล็กด้านบน มัจจุราชสีดำกำลังรอจังหวะ แต่เธอยังส่งสัญญาณไม่ได้ เธอต้องให้ภาคินสารภาพความจริงทั้งหมดออกมาก่อน
ถ้าเธอต้องตาย เธอจะไม่ตายฟรี เธอต้องลากคอฆาตกรออกมาให้ทุกคนได้เห็นธาตุแท้!
มีนาสูดหายใจลึก จ้องตาภาคินกลับอย่างไม่ลดละ แววตาที่เคยหวาดกลัวเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวและดูแคลน
“เอาสิ” เธอยิ้มเยาะมุมปาก
“ยิงเลย ยิงให้เหมือนหมาลอบกัด แบบที่แกถนัด!”
ภาคินชะงัก คิ้วเข้มขมว
