บทที่ 3 : พันธะสัญญา
1089 คำ
“แม็กซ์ จัดการเก็บกวาดตรงนี้ให้เรียบร้อย” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเรียบเย็น เซบาสเตียนออกคำสั่งโดยไม่จำเป็นต้องหันกลับมามอง ก่อนที่สายตาคมกริบจะหยุดนิ่งอยู่ยังจุดหนึ่งเพียงจุดเดียว
หญิงสาวในชุดสีน้ำเงินเข้มยืนนิ่งอยู่กลางห้อง แผ่นหลังบางสั่นเทาเล็กน้อยอย่างยากจะควบคุม ภาพตรงหน้า... ช่างเหมือนภาพในอดีตที่เขาไม่เคยลืมเลือน
พิมพ์นารา
ชื่อนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว ราวกับเสียงสะท้อนจากความทรงจำที่ไม่เคยเลือนหาย
เธอ... เหมือนผู้หญิงคนนั้นไม่มีผิด ราวกับเงาของอดีตรักที่หวนกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง
“มาร์โค”
“ครับ นาย” ร่างของลูกน้องคนสนิทปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบ
“ผู้หญิงคนนั้น” เขาพยักเพยิดไปทางหญิงสาวที่ถูกพนักงานพยุงอยู่ “ฉันต้องการประวัติทั้งหมดของเธอ ภายในสามสิบนาที”
มาร์โคไม่ถามซ้ำ ราวกับเข้าใจเจตนาของเจ้านายดี
“ครับ นาย”
อีกมุมหนึ่งของคลับ ภายในห้องพักพนักงาน
มีนานั่งซบตัวอยู่ในมุมเงียบที่สุดของห้อง หลังเหตุการณ์ที่เธอถูกลูกค้า VVIP ลวนลาม จนทางคลับต้องรีบเชิญชายคนนั้นออกและยกเลิกสถานะสมาชิกอย่างถาวร ผู้จัดการสั่งให้เธอนั่งพักให้หายตกใจก่อนกลับ แต่ยังไม่ทันจะตั้งสติ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พร้อมเสียงปลายสายที่ทำให้เธอแทบหมดแรงจะยืน
ทุกอย่างที่คิดว่ากำลังจะดีขึ้น... กลับกลายเป็นข่าวร้ายอีกครั้ง
มือเล็กกำโทรศัพท์แน่นจนสั่น เสียงของป้ายังคงดังก้องอยู่ในหัว
“มีนา! แม่แกไอเป็นเลือด!”
“หมอบอกว่าแม่แกดื้อยา ต้องใช้ยาตัวใหม่... ยานำเข้าจากต่างประเทศ!”
“แพงมาก มีนา แพงจนป้าไม่รู้จะทำยังไง!”
“หมอบอกว่าถ้าไม่ได้ยาภายในคืนนี้... แม่แกอาจจะไม่พ้นพรุ่งนี้เช้า!”
แม่... อาจจะไม่พ้นคืนพรุ่งนี้
เสียงนั้นเหมือนคำตัดสินประหารที่บดขยี้หัวใจของเธอ
“มินา... เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” เสียงของ ลิลลี่ โฮสเตสรุ่นพี่ดังขึ้นข้างหู “หน้าซีดอย่างกับกระดาษ! เมื่อกี้ฉันเห็นคุณเซบาสเตียนเข้ามาช่วยนะ น่าอิจฉาชะมัด ไม่เคยเห็นเขายุ่งกับพนักงานมาก่อนเลย”
แต่มีนาไม่ได้ยินแม้แต่คำเดียว... ในหัวของเธอมีเพียงเสียงสะอื้นของป้า และประโยคเดียวที่ดังก้อง
แม่อาจจะไม่พ้นพรุ่งนี้เช้า...
เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกเนื้อ พยายามคิดหาทางรอด แต่ทางออกมีเพียงหนึ่งเดียว หนทางที่ทำให้เธอแทบอยากร้องไห้ออกมาดัง ๆ
เธอต้องการเงินเกือบ 9 แสนบาท ภายในคืนนี้ จำนวนเงินที่ไม่มีวันหาได้ในชั่วข้ามคืน แม้จะต้องขายศักดิ์ศรีของตัวเองก็ตาม
เธอสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้าที่เหลืออยู่ทั้งหมดแล้วลุกพรวดขึ้น หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก เมื่อสายตาเหลือบเห็นชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่มุมไกลสุดของบาร์
คุณวิทย์ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ ผู้เคยยื่นข้อเสนอ “เลี้ยงดู” ให้เธอเมื่อสัปดาห์ก่อน
แค่คืนเดียว มีนา... เพื่อแม่
เธอก้าวออกจากห้องแต่งตัว ขาทั้งสองสั่นระริกอย่างยากจะควบคุม แต่ก่อนที่ปลายเท้าจะเหยียบถึงโต๊ะของเขา แขนเรียวกลับถูกคว้าไว้จากด้านหลัง
“คุณมีนา” เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นอย่างนุ่มนวลแต่แฝงอำนาจ
เธอหันกลับไป แล้วต้องชะงักเมื่อพบร่างสูงในชุดสูทดำของ มาร์โค ยืนขวางอยู่ตรงหน้า
“นาย... ต้องการพบคุณครับ”
การเดินตามมาร์โคไปยังลิฟต์ส่วนตัวของเจ้าของคลับ เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานราวชั่วชีวิต
เสียงหัวใจของเธอตีกันยุ่งเหยิงจนแทบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเอง
เขาจะไล่เธอออกหรือไม่... หรือว่าเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่
ติ๊ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นเบา ๆ ก่อนประตูเปิดออกสู่ห้องทำงานอันหรูหรา ผนังกระจกใสบานใหญ่เผยให้เห็นแสงไฟระยิบระยับของกรุงเทพฯ ในช่วงกลางคืน ดวงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า ทว่าในสายตาของเธอตอนนี้มองไม่เห็นแม้ความสวยงามของเบื้องหน้า มีเพียงควางกังวลอันแน่นอยู่เต็มอก
เซบาสเตียนนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานใหญ่ เขาไม่ได้เงยหน้ามองเธอ แสงสีขาวจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนใบหน้าคมเข้มของเขาให้ดูเย็นเยียบประหนึ่งรูปสลักหินอ่อนที่ไร้ชีวิต
มาร์โคผายมือเชิญหญิงสาวให้ก้าวเข้าไป ก่อนถอยหลังไปยืนคุมเชิงที่ประตูและปิดลงอย่างเงียบงัน
คลิก
เสียงกลอนประตูที่ลงล็อกทำให้มีนาสะดุ้งสุดตัว
ความเงียบเข้าปกคลุมห้อง เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ พยายามตั้งสติท่ามกลางแรงกดดันที่ถาโถม
“คุณ... เรียกหนูมาเหรอคะ” เสียงของเธอสั่นพร่าแทบไม่ออกเสียง
“คุณนวลจันทร์...” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นโดยที่เขายังไม่ละสายตาจากจอ
มีนาชะงักงัน ชื่อของมารดา... เขารู้ได้อย่างไร
“อาการทรุดลง เมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ต้องใช้ยานำเข้าตัวใหม่ และต้องให้ภายในคืนนี้”
เธอแทบทรุดลงกับที่กับคำพูดของเขา
“คุณ... รู้ได้ยังไง”
“คุณวิทย์” เขาพูดขัดขึ้นทันที “เขาอาจให้คุณได้ห้าหมื่น... ถ้าใจดีหน่อย หนึ่งแสน” เขาหมุนเก้าอี้กลับมาช้า ๆ สายตาคมกริบเยือกเย็นจ้องทะลุเข้ามาในดวงตาของเธอ
“แต่นั่น... ไม่พอแม้แต่ค่ามัดจำยาเข็มแรก”
มีนาน้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว ความอับอายและความสับสนตีตื้นขึ้นมาจุกแน่นในอก
“คุณต้องการอะไรจากหนู...”
เขาไม่ตอบ มีเพียงการหมุนจอคอมพิวเตอร์มาตรงหน้า
เธอก้าวเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง มองผ่านม่านน้ำตาที่พร่าเลือน บนหน้าจอ... คือใบแจ้งชำระค่ารักษา ชื่อของแม่เธอปรากฏชัด พร้อมตราประทับสีแดงตัวโต
PAID IN FULL ชำระเต็มจำนวนแล้ว
ขาของเธอแทบหมดแรง ต้องใช้มือยันขอบโต๊ะไว้ไม่ให้ทรุดลง
เขาจ่ายแล้ว?
เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ชัดถ้อยชัดคำ
“ฉันแก้ปัญหาที่เธอกำลังเผชิญให้เรียบร้อยแล้ว” เขาเงยหน้าขึ้น สบตาเธอตรง ๆ ด้วยดวงตาเย็นชาไร้อารมณ์
“แลกกับการที่เธอยอมรับ... เงื่อนไขเพียงข้อเดียวของฉัน”
- ผู้เขียน
