บทที่ 4 :พันธะสัญญาการเป็นเงา

1515 คำ

“เงื่อนไข... อะไรคะ...” เขาไม่ตอบในทันที เพียงแค่ขยับร่างอย่างเชื่องช้า ก่อนเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน เสียงไม้เนื้อดีเสียดสีกันเบา ๆ ดังแทรกขึ้นในความเงียบงันราวกับเสียงมีดคมกรีดผ่านอากาศ ก่อนที่มือใหญ่จะหยิบบางสิ่งออกมา ฟุ่บ เสียงแผ่วเบาดังขึ้น พร้อมกับภาพถ่ายใบหนึ่งที่ถูกโยนลงบนโต๊ะตรงหน้าเธอ ภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง มีนาเผลอกลั้นหายใจ ลมหายใจติดขัดอยู่กลางอก อากาศเย็นเยียบในห้องดูเหมือนจะถูกสูบหายไปจากปอดของเธอในชั่ววินาที ผู้หญิงในภาพนั้นงดงาม... งดงามจนแทบหยุดหายใจ เธอสวมชุดเดรสสีน้ำเงินเข้ม ผมยาวสลวยเรียบแผ่ว และดวงตา... ดวงตาคู่นั้น... มีนารู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในวังวนลึกลับบางอย่าง เธอเผลอยกมือขึ้นแตะใบหน้าของตนเองโดยไม่รู้ตัว ทำไม... ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้เหมือนเธอนัก... นี่มัน... ญาติของฉันเหรอ? หรือว่าเป็น... ไม่... เป็นไปไม่ได้... มันไม่ใช่เพียงความเหมือนในรูปหน้า หากแต่คือเค้าโครงเดียวกัน แววตาเดียวกัน รอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปาก รอยยิ้มที่ทั้งอ่อนโยนและแฝงไว้ด้วยความเศร้า ราวกับภาพสะท้อนของเธอในกระจกอีกบานหนึ่ง... ทว่าต่างกันที่อีกฝ่ายดูสง่างามและมีราศี ส่วนเธอกลับเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาบ้าน ๆ คนหนึ่ง “เธอเป็นใครคะ...” เสียงแหบพร่าหลุดจากริมฝีปากโดยที่เจ้าตัวแทบไม่รู้ตัวว่าพูดออกมา “พิมพ์นารา” เซบาสเตียนเอ่ยชื่อช้า ๆ น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา ทว่ากลับแฝงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่ยากจะอธิบายได้ ขอบตาของชายหนุ่มร้อนผ่าวขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนจะดับวาบลงภายใต้เปลือกตาแข็งกร้าว ชื่อเดียวกับที่เขาเคยเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ชื่อที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้โลกของเขาหยุดหมุน และแต้มสีสันให้ชีวิตอันมืดหม่นของเขามีแสงสว่างอีกครั้ง “ฉันจะจ่ายค่ารักษาทั้งหมดของแม่เธอ” เสียงทุ้มของเขานุ่มลึกแต่เย็นชา แววตาคมเข้มจับจ้องเธอไม่วาง ดวงตาคู่นั้นมีประกายบางอย่างที่เธอไม่อาจอ่านได้ มันคือความปรารถนา หรือความเจ็บปวด... เธอไม่สามารถรู้เลย “ยาตัวใหม่ หมอที่ดีที่สุด ห้องพักที่ดีที่สุด ทุกอย่าง... จนกว่าท่านจะหายดี” ลมหายใจของมีนาขาดห้วง... นี่คือสิ่งเดียวที่เธอภาวนาอยากได้มาตลอดชีวิต “แลกกับการที่เธอ... ต้องมาเป็น ผู้หญิงคนนี้” เขาใช้นิ้วชี้แตะลงบนรูปถ่ายของพิมพ์นารา สัมผัสแผ่วเบานั้นกลับราวกับตบหน้าเธอเต็มแรง เลือดในกายพลันเย็นวาบ ร่างเล็กแข็งค้าง “คุณ... คุณหมายความว่ายังไง...” เสียงสั่นพร่าหลุดออกมาแทบไม่เป็นคำ “หมายความตามที่พูด” เขาลุกขึ้นเต็มความสูง เงาร่างสูงใหญ่ทอดทับเธอจนมิด กลิ่นหอมสะอาดของโคโลญจ์เจือไอเย็นเฉียบแผ่คลุ้ง “เธอจะไม่ใช่ มีนา อีกต่อไป เธอจะเป็น พิมพ์นารา... เธอจะอยู่ที่นี่ และจะเป็นผู้หญิงของฉัน” โลกทั้งใบของเธอเหมือนพังทลายลงในพริบตา ความสิ้นหวังถาโถมเข้ามาแทนที่ลมหายใจ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ!” เธอเผลอตวาดออกมา ทั้งที่ร่างกายสั่นเทา “คุณจะให้ฉันเป็นตัวแทนของคนตายเหรอ! คุณมัน!” “ใช่!” เสียงเข้มตวัดกลับมาทันควัน “ฉันบ้า... และเธอกำลังจะยอมรับข้อเสนอของคนบ้า เพราะเธอไม่มีทางเลือกอะไรอีกเลย นอกจากตอบตกลงเท่านั้น” เขารู้... เขารู้ดีว่าเธอไม่มีทางเลือกเลยจริง ๆ หนทางของเธอมืดบอดจนไม่เห็นแสงรำไรข้างหน้า ทุกวินาทีคือการเดิมพันกับชีวิตของแม่ หากตัดสินใจผิดเพียงเสี้ยววินาที... นั่นหมายถึงการสูญเสียที่ไม่มีวันย้อนกลับ เธอคือลูกที่ปล่อยให้แม่ตาย เพียงเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตนเองไว้ คำนี้จี้แทงกลางใจ “ฉันให้เวลาเธอตัดสินใจ... จนถึงเช้า” เสียงของเขานิ่งราวกับศาลตัดสินคำพิพากษา จนถึงเช้า... คำพูดนั้นโหดร้ายยิ่งกว่าโทษประหาร เพราะเขารู้ดี แม่ของเธอไม่มีเวลาถึงเช้า ตัวยาใหม่นั้นต้องได้รับ ตอนนี้ และ เดี๋ยวนี้! แต่เซบาสเตียน... ไม่ได้รอคำตอบของเธอ เพียงเสี้ยววินาทีหลังคำพูดนั้นจบ เขาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมากดเบอร์ภายในอย่างใจเย็น ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “มาร์โค... ยืนยันการโอนเงินไปที่โรงพยาบาล ยอดทั้งหมด... เดี๋ยวนี้” เขาวางหู ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง ความเงียบที่หนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก มีนายืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็งในที่นั้น เขา... เขาเพิ่งจ่ายเงินทั้งหมด... โดยที่เธอยังไม่ทันตอบตกลง! นี่ไม่ใช่ข้อเสนอ... แต่มันคือ การมัดมือชก ต่างหาก เขาคือคนที่กุมลมหายใจของแม่เธอไว้ในมือ ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด น้ำตาที่กลั้นไว้นานไหลพรากออกมาอย่างหมดแรง เธอไม่ได้ร้องเพราะเศร้า หากแต่เพราะความพ่ายแพ้ที่ถูกบีบจนหมดหนทาง ไม่ต่างอะไรกับหมาจนตรอกในซอกมืด รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเซบาสเตียน มันเย็นเฉียบ แต่ในแววตากลับมีแสงวูบไหวบางอย่าง... ความเจ็บปวดที่เขาพยายามซ่อน เขาเปิดลิ้นชักอีกครั้ง หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา ก่อนจะรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ พิมพ์ข้อความเพียงไม่กี่บรรทัด นั่นคือ สัญญา เขาเลื่อนกระดาษแผ่นนั้นมาตรงหน้าเธอ พร้อมปากกาหมึกซึมด้ามสีดำทองที่หนักอึ้ง ความเย็นจากโลหะแล่นผ่านปลายนิ้วของเธอราวกับไฟช็อต มีนาอ่านทุกตัวอักษรผ่านม่านน้ำตาที่พร่ามัว ข้าพเจ้า นางสาวมีนา ยินยอมที่จะอยู่ในความอุปการะของ เซบาสเตียน โฟรเรนซี่ โดยไม่มีเงื่อนไข เพื่อแลกกับการดูแลค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของ นางนวลจันทร์ ผู้เป็นมารดา คำว่า โดยไม่มีเงื่อนไข เหมือนตรวนเหล็กที่คล้องรอบคอ... เธอยืนนิ่ง ความคิดตีวนยุ่งเหยิงในหัว มีเพียงสองทางเท่านั้น จะเซ็น... หรือฉีกมันทิ้งแล้วปล่อยให้แม่ตายอย่างช้า ๆ ภาพแม่ที่นอนอยู่บนเตียงในห้องคนไข้ลอยขึ้นมาในหัว เสียงเครื่องวัดชีพจรดังถี่ มือเหี่ยวย่นของท่านยังพยายามกุมมือเธอไว้แน่นในวันก่อนที่เธอมาทำงานคืนนี้... ไม่พ้นคืนพรุ่งนี้... เสียงป้านวลยังคงก้องอยู่ในหู เธอหยิบปากกาด้ามนั้นขึ้นมา ความรู้สึกหนักอึ้งราวกับกำลังแบกรับชีวิตทั้งชีวิตของตนไว้ในมือ หยดน้ำตาเม็ดหนึ่งร่วงลงบนกระดาษ ตรงช่องว่างสำหรับลายเซ็น หมึกสีน้ำเงินแตกกระจายเป็นวงพร่า... เธอกดปลายปากกาลงไป เมื่อปลายปากกายกขึ้นจากกระดาษ เซบาสเตียนเพียงพยักหน้าช้า ๆ ราวกับทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ มีนายืนตัวแข็งราวกับหุ่น เธอเพิ่งขายตัวเอง... ให้กับชายตรงหน้าผู้ที่ต้องการให้เธอเป็นตัวแทนของคนตาย “แล้ว... หนู...” เสียงเธอสั่น ไม่รู้จะเรียกตัวเองว่าอะไรอีกต่อไป “มาร์โคจะพาเธอไป” เซบาสเตียนพูดเสียงเรียบ พลางเก็บรูปถ่ายของพิมพ์นารากลับเข้าลิ้นชักอย่างทะนุถนอม ราวกับกำลังเก็บสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต “ไปที่เพนท์เฮาส์ของฉัน คืนนี้เลย” มีนาเบิกตากว้าง “คืนนี้!? แต่ว่า... หนู... ของ ๆ หนู... ป้า...” “ของของเธอไม่จำเป็น” เขาตอบเสียงเย็น “ป้าของเธอจะได้รับแจ้งว่าเธอได้งานพิเศษ ตำแหน่งที่มีค่าตอบแทนสูง และต้องย้ายไปอยู่ทันที” “ไม่! คุณทำแบบนี้ไม่ได้! ฉันต้องไปบอกป้า! ฉันต้องไปเก็บของ!” เธอโผเข้าไปใกล้โต๊ะ เสียงสั่นเครือด้วยความตระหนก “เธออยู่ในสถานะที่จะต่อรองเหรอ... มีนา?” เขาเรียกชื่อเธอ แต่แววตาที่มองกลับมานั้น... ไม่ได้มองเธออีกต่อไป และใช่ ตอนนี้เธอไม่ใช่ มีนา อีกแล้ว หากแต่คือ พิมพ์นารา ที่เขาต้องการให้เป็น เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง มาร์โคยืนรออยู่ตรงนั้น ใบหน้าเรียบเฉยดังเดิม “ฉันต้องไปดูแม่...” เสียงเธอแผ่วเบา เป็นคำอ้อนวอนสุดท้ายที่เหลืออยู่ เซบาสเตียนจ้องมองเธออยู่นาน ก่อนเอ่ยช้า ๆ “พรุ่งนี้... ฉันจะให้คนพาไป แต่คืนนี้... เธอต้องไปกับมาร์โค” มันไม่ใช่คำอนุญาต หากแต่คือ “คำสั่ง” และในวินาทีนั้นเอง ชีวิตเดิมของเธอได้ถูกพรากไปจนหมดสิ้น เธอเดินตามมาร์โคออกจากห้องราวกับหุ่นที่ไขลานหมดแรง ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเขาอีกเลย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more