[EXTRA] X-Metallica ตื๊อรักนายหน้านิ่ง

ทุกคนเชื่อเรื่องรักแรกพบไหม? ไม่เป็นไรค่ะไม่ต้องตอบก็ได้ เพราะฉันไม่อยากรู้เท่าไหร่หรอก แต่แค่จะบอกว่า...ฉันน่ะเชื่อเต็ม ๆ ทำไมนะเหรอ...? ก็เพราะว่าฉันมีรักแรกพบจริง ๆ น่ะสิ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพิ้งค์ ‘พิ้งค์’ ที่แปลว่า สีชมพู (PINK) นั่นแหละ ฉันแอบชอบผู้ชายอยู่คนหนึ่งค่ะ เอาจริงไม่ถึงกับแอบหรอก เพราะฉันน่ะโจ่งแจ้งสุด ๆ ทำทุกอย่างให้เขารู้ไปเลยว่าฉันน่ะชอบเขามาก คนที่ฉันชอบเขาชื่อว่า ‘เอ็กซ์คิว’ ค่ะ อายุมากกว่าฉันหนึ่งปี เรียนคณะมนุษยศาสตร์ หล่อ รวย เก่ง แถมยังเป็นหนึ่งในแก๊งหนุ่มฮอตประจำมหาวิทยาลัยอีกด้วย แก๊งหนุ่มฮอตที่ว่า คือแก๊ง EXTRA ค่ะ และถึงแม้เขาจะชอบทำหน้านิ่ง ๆ ดุ ๆ ไม่สบอารมณ์กับใครสักคนเลยก็ตาม แต่สำหรับฉันน่ะ ฉันคิดว่าทุกอย่างที่เป็นเขามันโคตรจะดูดีและเพอร์เฟกต์สุด ๆ ไปเลย อ้อ ถ้าจะถามว่าฉันไปชอบเขาได้ยังไงนะเหรอ เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังค่ะ คิคิ หนึ่งปีก่อน “พิ้งค์ เอาแกงเขียวหวานไปให้บ้านนั้นหน่อยลูก” แม่เอ่ยใช้ฉันทันทีที่เห็นหน้าฉัน ทั้ง ๆ ที่ฉันเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและเพิ่งเดินลงมาจากห้องหลังจากกลับมาจากโรงเรียน ครอบครัวฉันเพิ่งย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ได้เพียงแค่อาทิตย์เดียว ซึ่งเป็นหมู่บ้านจัดสรรใจกลางมหานครที่ถือว่าสภาพแวดล้อมดีสุด ๆ ไปเลย ครอบครัวฉันเป็นคนจังหวัดชลบุรี พ่อทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมที่พัทยา ส่วนแม่เป็นเซฟขนมและเบเกอรี่ ที่เราย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะแม่กำลังจะเปิดร้านเบเกอรี่ใหม่ และอีกอย่างคือพวกท่านตั้งใจจะให้ฉันเรียนมหา’ลัยในกรุงเทพฯ ด้วย ก็เลยย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวร แม่จะได้ดูแลร้านขนมได้อย่างสะดวก ส่วนพ่อก็ย้ายมาดูแลโรงแรมที่สาขากรุงเทพฯ เป็นหลัก ตอนนี้ฉันมาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านของบ้านข้าง ๆ แล้ว ฉันจำได้ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้เป็นคุณลุงกันคุณป้าที่ใจดีและรวยมาก ๆ อยู่กันสองคน มีลูกชายหนึ่งคน แต่ตอนนี้เรียนอยู่มหา’ลัยปี 1 ฉันยังไม่เคยเจอเขาหรอก เพราะเขาอยู่หอพัก แล้วก็ไม่เคยเห็นกลับมาบ้านเลยสักครั้ง “ป้าไหมอยู่บ้านไหมคะ?” ฉันตะโกนเรียก ‘ป้าไหม’ ซึ่งเป็นคุณป้าเจ้าของบ้านที่ฉันเคยแวะมาทักทายครั้งหนึ่งตอนย้ายมาอยู่ที่นี่แรก ๆ “มีใครอยู่ไหมคะ?” ฉันตะโกนเรียกซ้ำอีกครั้งเมื่อไม่มีเสียงตอบรับ แต่ก็ยังเงียบอยู่ หรือว่าจะไม่มีใครอยู่นะ? ฉันชะเง้อหน้ามองเข้าไปในบ้านแต่ก็ไม่มีวี่แววของใครเลย “มาหาใคร?” ขณะที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง และมันก็ทำให้ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ “ว้ายยยย/เฮ้ยยยย!!!” ฉันตกใจมากและด้วยสัญชาตญาณที่สั่งให้ต้องหันหน้าไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง ทำให้ฉันรีบหันไปอย่างรวดเร็ว จึงทำให้แกงเขียวหวานที่กำลังถืออยู่ในมือหกเลอะใส่เสื้อเขา “ขะ..ขอโทษค่ะ” ฉันรีบเอ่ยขอโทษเขาทันทีที่เห็นว่าเสื้อสีขาวของเขาเต็มไปด้วยน้ำสีเขียวจากแกงเขียวหวานด้วยฝีมือของฉันเอง “จิ๊!” เขาทำเสียงไม่พอใจใส่ฉัน ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาทันที เขาเป็นคนที่สูงมาก และที่สำคัญเขาหล่อมากด้วย เบ้าหน้าพระราชทานที่แท้ทรู หน้านิ่ง ๆ บวกกับสายตาดุ ๆ เหมือนไม่ค่อยพอใจที่ฉันทำแกงเขียวหวานหกใส่ มันโคตรจะดูดีเลย อ๊ายยยย “หล่อจัง~” เขาหล่อมากจนฉันเผลอพูดออกไปแบบไม่รู้ตัว “จะยืนตะลึงตรงนี้อีกนานไหม!” ฉันมัวแต่ยืนตะลึงงันให้กับคนตรงหน้าที่โคตรจะดีส์ จนเขาต้องเอ่ยพูดขึ้นด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูรำคาญให้ฉันไม่น้อย “อะ..เอ่อ” “หลบไป” เขาผลักฉันออกห่างเพราะฉันยืนขวางประตูรั้วเล็กบ้านของเขาอยู่ ก่อนจะเปิดประตูและเดินเข้าไป “พี่อยู่บ้านนี้เหรอ?” เขาชะงักฝีเท้าทันทีที่ฉันถามขึ้น แล้วค่อย ๆ หันหน้ามามองฉันด้วยใบหน้าเรียบนิ่งและสายตาเหวี่ยง ๆ ที่ดูยังไงก็รู้ว่ารำคาญให้ฉันไม่ใช่น้อย “......” “พี่เป็นลูกป้าไหมกับลุงจอมพลเหรอ?” ฉันถามเขาอีกรอบเมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบสักที เพราะฉันคิดว่าเขาน่าจะเป็นลูกชายของสองคนนั้นแน่ ๆ และเขาก็ใส่ชุดนักศึกษาด้วย “ใช่ ทำไม?” เขาตอบและเลิกคิ้วถามกลับ “หนูชื่อพิ้งค์นะ เป็นเพื่อนบ้านพี่เอง” ฉันแนะนำตัวพร้อมคลี่ยิ้มหวานส่งให้เขา อยากให้เขารู้จักฉัน แม้ว่าเขาจะไม่อยากรู้จักก็ตาม “ฉันถาม?” เขาพูดเสียงยียวนพร้อมกับชี้นิ้วไปทางตัวเอง “แล้วพี่ชื่ออะไรอะ?” “จำเป็นต้องบอกด้วยเหรอ” เขาตอบมาด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย ดูไม่ค่อยอยากเสวนากับฉันสักเท่าไหร่ “ก็หนูอยากรู้อะ” “ไม่จำเป็นต้องรู้” เขาพูดแล้วหันหลังทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่จังหวะนั้นประตูบ้านก็เปิดออกมาพอดี “อ้าวเอ็กซ์คิว กลับมาบ้านเหรอลูก?” ป้าไหมถามขึ้นเมื่อเห็นเขา เขาชื่อ ‘เอ็กซ์คิว’ งั้นเหรอ หึ ๆ “......” เขาไม่ตอบอะไร แค่พยักหน้าให้ป้าไหมไป “พิ้งค์มาหาป้าเหรอลูก?” ป้าไหมที่พอคุยกับเขาเสร็จก็มองเลยมาเห็นฉันที่ยืนหน้าสลอนอยู่ข้างหลัง “ค่ะ แม่ให้เอาแกงเขียวหวานมาให้ แต่หนู...” ฉันตอบป้าไหม ก่อนจะชี้นิ้วไปที่เขา “หนูทำมันหกใส่พี่เอ็กซ์คิวค่ะ” เขาที่พอได้ยินฉันพูดชื่อก็หันขวับมามองฉันทันที ฉันจึงยิ้มแบบผู้ชนะส่งให้เขาไป ฮ่า ๆ อยากไม่ยอมบอกชื่อกับฉันเอง ดีนะที่ฉันได้ยินป้าไหมเรียกชื่อเขาพอดี พอเขาเห็นฉันยิ้มแบบนั้นให้ไปก็ทำสีหน้าไม่พอใจสุด ๆ สะบัดหน้าหนีแล้วหันไปหาป้าไหม “ไม่เป็นไรลูก ป้าฝากขอบใจแม่หนูด้วยนะ” ป้าไหมพูดกับฉันแบบไม่ถือสา ป้าไหมเป็นคนใจดี แล้วก็สวยมาก ๆ แถมยังใจกว้างดุจแม่น้ำด้วย “ได้ค่ะ” ฉันตอบป้าไหมไป ก่อนจะเหล่ตามองเขา “ผมไปอาบน้ำก่อนนะ” เขาเอ่ยขึ้นบอกป้าไหมแล้วเดินเข้าบ้านไป หน้านิ่งจริง ๆ เลยผู้ชายคนนี้ กลับมาบ้านทั้งทีไม่เห็นจะทำหน้าดีใจเลย หรือปกติหน้าเป็นแบบนี้อยู่แล้วนะ? หน้านิ่งแต่โคตรมีเสน่ห์เลยอ่ะ >< “เข้ามานั่งเล่นในบ้านป้าก่อนไหมหนูพิ้งค์” ป้าไหมเอ่ยชวนฉันขึ้น “ไม่ดีกว่าค่ะ หนูมีการบ้านต้องทำอีกเยอะเลยค่ะ” ฉันตอบป้าไหมไปแบบเสียดายเล็กน้อย ที่จริงฉันก็อยากอยู่หรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าฉันมีการบ้านมหาศาลที่ต้องทำบวกกับต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหา’ ลัยด้วย ชีวิตเด็ก ม.6 ช่างน่าสงสารจริง ๆ เรียนก็หนัก การบ้านก็เยอะ แล้วไหนจะต้องเตรียมสอบเข้ามหา’ ลัยอีก ฮืออออ “อ้าว งั้นเหรอจ๊ะ งั้นไว้วันหลังบอกพ่อกับแม่หนูให้มากินข้าวที่บ้านป้าด้วยนะ” “ได้ค่ะ งั้นหนูกลับก่อนนะคะ” ฉันตอบป้าไหมไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยลาขอกลับบ้าน “จ้า” ป้าไหมยิ้มหวานตอบให้ฉัน ฉันเดินออกมาจากประตูบ้านนั้นแล้ว แต่ไม่วายที่จะชะเง้อหน้าขึ้นไปมองชั้นบนที่เปิดหน้าต่างทิ้งไว้ ฉันคิดว่าห้องนั้นน่าจะเป็นห้องนอนของพี่เขาแน่ ๆ แต่ชะเง้อไปก็ไม่เห็นวี่แววอะไรอยู่ดี จึงตัดสินใจเดินเข้าบ้านตัวเอง “ทำไมไปนานจังพิ้งค์?” แม่เอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นฉันเดินเข้ามาในครัว ฉันจึงยื่นถ้วยเปล่าที่เคยมีแกงเขียวหวานส่งคืนให้แม่ “หนูทำแกงเขียวหวานหกใส่ลูกชายป้าไหมอ่ะ” ฉันสารภาพกับแม่ไป “ตายจริงยัยพิ้งค์ ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้ลูก!” แม่ดูตกใจมาก แล้วก็ทำเสียงดุให้ฉัน “ก็อยู่ ๆ เขาก็โผล่มาข้างหลัง พิ้งค์ตกใจเลยเผลอทำหกใส่” ฉันตอบแม่ไปตอบความจริง “เรานี่มันจริง ๆ เลยนะ!” แม่ทำหน้าเอือมระอาปนปลงตกให้ฉัน “แล้วขอโทษพี่เขาไปหรือยัง?” “ขอโทษแล้วค่ะ” “ดีแล้ว วันหลังก็อย่าซุ่มซ่ามให้มันมากนะลูก” “จ้า งั้นหนูขึ้นห้องไปทำการบ้านแล้วนะ” “ไป ๆ” แม่โบกมือเป็นเชิงไล่ฉัน “อ้อ ป้าไหมฝากขอบคุณแม่ด้วยนะ แล้วก็ฝากบอกว่าวันหลังให้ไปกินข้าวด้วยแหละ” ฉันหันกลับไปตะโกนบอกแม่ขณะกำลังเดินขึ้นบันได “จ้า” แม่ขานตอบฉัน พอฉันขึ้นห้องมา ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านที่สูงพะเนิน ขณะทำก็มักมีใบหน้าของคนที่ฉันเพิ่งเจออย่าง ‘พี่เอ็กซ์คิว’ พี่ชายข้างบ้านที่โผล่เข้ามารบกวนในหัวเป็นระยะ ๆ ทำเอาสมาธิของฉันกระเจิงไปหมด ฉันยอมรับเลยนะว่าฉันโคตรถูกใจพี่เขาเลย คนอะไรโคตรหล่อ โคตรน่าดึงดูด ใบหน้านิ่ง ๆ สายตาดุ ๆ ที่มองยังไงก็ดูโคตรมีเสน่ห์เลย ฉันไม่เคยเจอใครแบบพี่เขามาก่อน ไม่เคยสนใจใครแบบนี้มาก่อนด้วย เอาจริงฉันชอบผู้ชายที่ดูมีเสน่ห์อ่ะ ไม่จำเป็นต้องหล่อก็ได้ แต่เผอิญพี่เขาหล่อแถมมีเสน่ห์สุด ๆ มันไม่ยากเลยที่ฉันจะสนใจเขา เอาจริง ๆ ฉันเชื่อว่ามันคือรักแรกพบนะ เพราะวินาทีแรกที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา หัวใจของฉันมันก็กระตุกวูบ ก่อนจะเต้นรัวแรงคล้ายกลองศึก เหมือนจะกระเด็นออกมาจากอก และฉันก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาคือคนที่ฉันตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ...ผู้ชายที่ชื่อว่า ‘เอ็กซ์คิว’