ตอนที่7(ความสัมพันธ์ของเรา)
2090 คำ
หลายวันต่อมา
โรงเรียน นานาชาตินารีศึกษา….
19:30น.
“เห้อ!มืดอีกจนได้”ฉันว่าอย่างเหนื่อยใจกับตัวเองที่เผลอซ้อมรำจนหนักและลืมเวลากลับบ้านอีกแล้ว ดูนาฬิกาอีกทีก็ทุ่มหนึ่งแล้ว ฉันเดินลงมาจากตึกของชมรมนาฏศิลป์เดินมาตามทางที่ค่อนข้างมืดเหมือนเช่นทุกวัน ใช่วันนี้ไม่ใช่วันแรกที่ฉันกลับบ้านมืดแต่มันติดๆกันมาหลายวันแล้วแต่ฉันก็ไม่กลัวเหมือนครั้งแรกแล้วล่ะเพราะฉันมีเพื่อนคอยเดินด้วยแล้วไงล่ะ^_^
“อบเชย^_^”เสียงละมุนเอ่ยทักทายฉันมาจากประตูรั้วหน้าโรงเรียนที่มีลุงยามนั่งสัปหงกอยู่ ไบรท์โบกมือทักทายฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างจนตาปิดเหมือนทุกวัน ฉันก็โบกมือทักทายไบรท์กลับอย่างดีใจเช่นกัน
“รอนานรึเปล่าอ่ะ…พอดีเราลืมตั้งเวลาปลุกอีกแล้ว”ฉันว่าพลางย่นจมูกใส่ไบรท์ เขาก็ยิ้มให้ฉันและส่ายศีรษะไปมา
“ไม่เลย…นานเท่าไหร่เราก็รอเธอได้^_^”
“จริงเหรอ….งั้นพรุ่งนี้เราจะเลิกสักสามทุ่มเลย”
“งื้อเธออ่ะ…อย่าแกล้งทำให้เราทรมานหัวใจดิ^_^”ไบรท์ว่าพลางเอามือไปตบหน้าอกตัวเองเบาๆฉันก็หัวเราะกับท่าทางของไบรท์และเราสองคนก็เดินออกมาจากหน้าโรงเรียนของฉันเดินไปตามทางถนนที่เราเจอกันครั้งแรกตลอดเส้นทางไบรท์จะหันมามองหน้าฉันและยิ้มให้ฉันเป็นระยะๆ ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาเร็วมากเราสนิทกันมากขึ้นฉันไม่ค่อยกลัวเขาแล้วและก็เปิดใจมองเขาใหม่ด้วย เขาไม่ใช่เด็กนักเลงที่จะมีเรื่องชกต่อยไปทั่วแต่คนพวกนั้นมารังแกเพื่อนของเขาและรีดไถเงินเด็กโรงเรียนเขา เขาเลยยอมไม่ได้ ไบรท์เลยต้องปกป้องเพื่อนๆของเขา ฉันเลยขอโทษไบรท์ไปเพราะเคยมองเขาผิดที่จริงไบรท์ก็จัดว่าเป็นคนที่นิสัยดีคนหนึ่งเลยล่ะ เป็นคนเฟรนลี่รักเพื่อน และนึกถึงเรื่องของคนอื่นก่อนตัวเองเสมอเวลาแค่ไม่กี่วันทำให้ฉันรู้จักเขามากขึ้นเหมือนคนเคยรู้จักกันมาก่อนเลยล่ะ เขาจะมายืนคอยฉันที่หน้าประตูรั้วของโรงเรียนเวลาเดิมทุกวันบางทีก็มาก่อนฟ้ามืดเสียด้วยซ้ำ เพื่อรอเดินกลับเป็นเพื่อนฉันทุกวันไปส่งฉันที่หน้าปากซอยเพื่อคอยรถแท็กซี่ที่ป้านันติดต่อไว้ให้คันประจำมารับฉันกลับบ้าน ที่จริงไบรท์อยากจะนั่งรถไปส่งฉันด้วยซ้ำแต่ติดที่ว่าเขาไม่มีเงินเลยซึ่งฉันเคยเอ่ยบอกว่าจะออกให้แต่ไบรท์ก็ไม่ยอม
“วันมะรืนงานโรงเรียนของเธอแล้วใช่ป่ะ?”
“ใช่เขาเปิดให้โรงเรียนอื่นเข้ามาได้ด้วยนะ^_^”
“ปกติเราไม่เคยไปเลย….ถ้าเราไปเราคงได้เจอเธอตั้งนานแล้วสินะ^_^”ไบรท์ว่า ฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เธอหิวรึเปล่า?”
“นิดหน่อย”
“แล้วเธอล่ะ?”ฉันถามไบรท์กลับไปบ้างเพราะดูเขาซูบผอมลงอย่างรวดเร็วมาก ช่วงนี้ใบหน้าของไบรท์ไม่มีรอยฟกช้ำแล้วเพราะเขาไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครแล้วทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดขึ้น ใบหน้าขาวใสไร้ที่ติผิวขาวละเอียดไม่เหมือนคนจนทั่วไปเลยผิดกับเสื้อผ้าที่เขาใส่มันจะออกมอมแมมรองเท้านักเรียนชายสีดำก็ขาดตรงนิ้วโป้งเท้าแล้ว จนฉันแอบเห็นถุงน่องสีขาวโผล่ออกมา ฉันไม่ได้รังเกียจหรือสมเพชเขาเลยนะออกจะสงสารเขาเสียด้วยซ้ำไปแต่ไม่ว่าฉันจะยื่นมือช่วยเขายังไงเขาก็ไม่เคยรับเลยสักครั้ง
“ก็….”
อออดดดด
“หิวใช่ไหมล่ะท้องร้องดังมาก^_^”ฉันว่าอย่างขบขันที่ได้ยินเสียงท้องของไบรท์ร้องดังมาก เขาก็ยิ้มแหยๆให้ฉันพลางเอามือไปลูบที่ท้องของตัวเอง
“ไม่มีเงินอีกแล้วใช่ไหม?”
“มีสิ”ไบรท์ตอบฉันมาอย่างรวดเร็วแต่สายตาของเขาลอกแลกไม่กล้าสบตาฉัน ฉันเลยรู้ทันทีว่าเขาโกหกฉัน
“แต่เราหิว…และวันนี้เราก็ลืมหยิบเงินมาด้วย”ฉันว่าเสียงอ่อน ที่จริงไม่ได้ลืมเองแต่จงใจ^_^หยิบมาแค่หนึ่งร้อยบาท^_^
“จะจริงเหรอ?”ไบรท์เบิกตาโตมองหน้าฉันอย่างตกใจ สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันฉายแววห่วงใยขึ้นมา ฉันก็ยิ้มให้เขาและมองหาร้านอาหารก็ไปเจอเข้ากับร้านก๋วยเตี๋ยวที่ขายกลางคืนอยู่หนึ่ง ร้านที่มีคนนั่งทานก๋วยเตี๋ยวอยู่หลายคนฉันยิ้มออกมาและชี้นิ้วไปที่ร้านนั้นให้ไบรท์ดู
“เราอยากทานก๋วยเตี๋ยว^_^”
“เธออยากกินเหรอ?”
“อืม^_^”ฉันพยักหน้าให้ไบรท์และไบรท์ก็ทำหน้าแหยๆให้ฉันพลางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองเพื่อหาเงิน อีกแล้วเขาทำแบบนี้อีกแล้ว ทำไมชีวิตของเขาน่าสงสารจัง
พรึบ
“อ่ะ!”ฉันร้องออกมาอย่างตกใจแววตาลุกวาวหลังจากที่ฉันปล่อยเงินแบงค์ร้อยหนึ่งใบล่วงลงสู่พื้นโดยที่ไบรท์ไม่ได้ทันสังเกตเห็นว่าฉันเป็นคนปล่อยเงิน
“เป็นอะไรอบเชย…อะไรกัดเธอรึเปล่า?”
“ยุงกัดเหรอ?”ท่าทางร้อนรนใจและเป็นห่วงของไบรท์ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกผิดแปลกๆเลย
“เปล่าไม่มีอะไรกัดเราเลย?”ฉันว่าเสียงอ่อย ไบรท์จึงมองหน้าฉันอย่างสงสัยแต่ก็ยังไม่คลายความเป็นห่วงฉันลงอยู่ดี
“แต่เราเจอเงิน^_^”ฉันว่าเสียงดีใจพลางชี้นิ้วไปที่เงินแบงค์ร้อยที่วางอยู่ที่พื้นของถนน ไบรท์เองก็หันไปมองตามนิ้วของฉันและเราทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากันและอมยิ้มขึ้นมา
พรึบ ตึกๆๆๆ
ฉันรีบวิ่งไปเก็บเงินขึ้นมาจากพื้นและใช้มือปัดเศษขี้ดินให้ออกไปจากเงินและชูให้ไบรท์ดู
“ตั้งหนึ่งร้อยแหนะ^_^”
“แต่บางทีอาจมีเจ้าของ?”ไบรท์หุบยิ้มลง ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเขาและมองหน้าเขา บางทีเขาก็ดีเกินไปจริงๆน่ะเนี่ย มันเป็นเงินของฉันแต่ถ้าฉันบอกเขาไป เขาก็ไม่รับมันอยู่ดี เพราะฉันแอบได้ยินส้มๆเล่าให้ฟังว่าไฟบอกว่าไบรท์น่าสงสารมากวันๆหนึ่งแทบจะไม่ได้ทานข้าวที่บ้านเลยนอกจากได้ทานที่โรงเรียนเพราะที่โรงเรียนของไบรท์มีสวัสดิการทานข้าวกลางวันฟรีที่จริงเขาเรียกเก็บตอนจ่ายค่าเทอมน่ะ ไบรท์ก็เลยได้ทานข้าวที่โรงเรียนแค่มื้อเดียว คือเวลาพักเที่ยง
“อย่าคิดมากเลย…”ฉันเอ่ยบอกไบรท์ไป
“บางทีเขาอาจจะกำลังหาเงินร้อยนี้ของเขาอยู่ก็ได้”ไบรท์เอ่ยบอกฉันด้วยสีหน้าเศร้าสลด
“ไบรท์”ฉันเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนใจ ทำไมเขาคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้นะเดี๋ยวฉันก็หลุดพูดความจริงจนได้หรอก!เพราะฉันโกหกไม่เป็นด้วยอ่ะ ตอนนี้ใจยังเต้นรัวเพราะกลัวความลับจะแตกเลยเนี่ย!
“เขาอาจจะตั้งใจเอาเงินนี้ไปซื้อข้าว…แต่พอไปถึงกลับไม่มีเงินกินข้าว…เขาต้องลำบากมากแน่ๆ”
“แต่ตอนนี้เราก็หิวมากเลยนะ”ฉันพยายามเบี่ยงเบน ไบรท์จึงเลิกพูดและหันมามองหน้าฉันด้วยแววตาสั่นไหวในแววตาคู่นั้นฉันมองออกว่าเขาแคร์ฉันมากแค่ไหน เวลาแค่ไม่กี่วันทำให้ฉันรู้สึกดีๆกับเขามากขึ้นจริงๆ และที่สำคัญหัวใจเต้นแรงหน้าแดงทุกทีเวลาที่สบตาคู่สวยคู่นี้ของเขา เวลาที่เขามองหน้าฉันมันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งและดีใจทุกครั้งที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่รอยยิ้มที่มีความสุขของเขามันทำให้ฉันมีความสุขตามไปด้วย ความเหงาของฉันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็คิดถึงแต่เรื่องของเขาแล้ว
“เธอหิวมากเลยเหรอ?”
“ใช่…และกลิ่นหอมๆของน้ำซุบนั่นทำให้เรารู้สึกปวดท้องขึ้นมาเลยน่ะไบรท์”ฉันว่าเสียงอ่อนพลางยื่นมือมาจับหน้าท้องของตัวเอง
“งั้นเราเอาเงินนี้ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวกินกันก็ได้เนอะ…เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอาไปคืนใคร”
“ใช่ไหมล่ะ”ฉันรีบพูดเสริมขึ้นมาทันทีกลัวไบรท์เปลี่ยนใจ
“อืม…งั้นเราไปกินก๋วยเตี๋ยวกันเถอะ^_^”
“จ้าลุยเลย^_^”และเราสองคนก็พากันเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวโต้รุ้งร้านนั้น ป้ายเขาเขียนแบบนั้นอ่ะ ก๋วยเตี๋ยวโต้รุ้ง
“เธอนั่งรอเราตรงนี้นะ…เดี๋ยวเราไปสั่งให้…เธอกินไร?”ฉันกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ฟังคำถามของไบรท์ในขณะที่เราเดินมาถึงร้านแล้ว โชคดีที่มีโต๊ะเหลือให้เราสองคนนั่งพอดีฉันจะตอบเขาว่าอะไรล่ะในเมื่อฉันไม่เคยทานเลย และที่ร้านนี้ยังไม่มีเมนูให้เลือกด้วย
“งั้นเดี๋ยวเราสั่งให้เธอเองนะ”ไบรท์ออกความเห็น ฉันก็พยักหน้ารัวๆ
“เธอทานไรเราก็ทานนั้นแหละ^_^”
“สุภาพจัง…ทานเลย^__^”ไบรท์ยิ้มแหยๆให้ฉันและเขาก็เดินไปยังรถเข็นที่มีตู้กระจกตั้งตะหง่านอยู่ในตู้เต็มไปด้วยเส้นก๋วยเตี๋ยวต่างๆซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าเส้นอะไรบ้างเพราะฉันไม่เคยทานเลย เพราะที่โรงเรียนฉันไม่มีอาหารพวกนี้มีแต่ข้าวผัดอเมริกันอาหารฝรั่งอะไรพวกนี้
“ป้าครับ”เสียงไบรท์เอ่ยเรียกแม่ค้าเสียงสุภาพฉันจึงแอบมองแผ่นหลังกว้างนั้นของเขาและเอามือมาเท้าคางมองเขาและยิ้มออกมา
“ครับ?”ป้าแม่ค้าเงยหน้าขึ้นมามองหน้าไบรท์
“เอาบะหมี่เหลืองน้ำสองที่ครับ…ชามละเท่าไหร่เหรอครับ?”
“ชามละสี่สิบบาทจ้า”
“ครับ…ขอบคุณครับ^_^”และไบรท์ก็เดินกลับมาหาฉันพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม
พรึบ
“รอแปปนะ”ไบรท์ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับฉันพลางเอ่ยบอกฉัน ฉันก็พยักหน้าให้เขาอย่างเข้าใจ
“มองอะไรอ่ะไบรท์?”ฉันเอ่ยถามไบรท์ไปพลางหันหลังกลับไปมองสิ่งที่ไบรท์มองมันอยู่นานก็พบกับชามก๋วยเตี๋ยวที่วางซ้อนกันอยู่นับหลายสิบใบมันเยอะมากจริงๆกองใหญ่สี่กอง ร้านนี้ขายดีมากจริงๆแม่ค้าก็มีอยู่แค่สองคนคือป้าคนทำและลุงผู้ชายที่มองมีอายุแล้วเป็นคนเสริฟก๋วยเตี๋ยวตามโต๊ะ
“อ๋อเปล่า..เราก็แค่มองเฉยๆ^^”
“ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วอบเชยทานเลยดีกว่า^_^”ไบรท์ว่าเสียงดังพลางยื่นมือไปรับชามก๋วยเตี๋ยวจากคุณลุงที่หน้าตาเปื้อนยิ้มที่เดินถือชามก๋วยเตี๋ยวมาเสริ์ฟให้เราสองคน
“ขอบคุณครับ^_^”
“ขอบคุณค่ะ^_^”ทั้งฉันและไบรท์ต่างขอบคุณคุณลุงที่เอาก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟ์ให้เราสองคน ฉันก็มองไบรท์ที่ยกชามก๋วยเตี๋ยวมาวางตรงหน้าฉันและเขาก็จัดการเติมเครื่องปรุงรสที่อยู่ในกระปุกที่วางบนโต๊ะใส่ลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวของเขาอย่างขมักเขม่น ฉันก็มองดูเขาและยิ้มออกมาสงสัยเขาคงจะหิวมากเลยสินะ
“อุ๊ย!”
“เป็นอะไรเหรออบเชย?”ไบรท์เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันและถามฉันทันที
“แท็กซี่มาแล้ว”ฉันว่าพลางชี้นิ้วไปที่แท็กซี่คันสีฟ้าที่จอดอยู่ข้างทางที่เดิมที่รอฉันเป็นประจำ
“เราต้องกลับแล้ว…นี่เงินวานไบรท์ทานของเราให้หมดด้วยนะ…ห้ามทิ้งนะไม่งั้นเราจะโกรธเธอ!”ฉันว่าอย่างร้อนรนและรีบร้อนพลางวางเงินแบงค์ร้อยลงบนโต๊ะอย่างไวและหยิบกระเป๋าและกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากร้านนั้นทันทีด้วยความเร่งรีบ
“เดี๋ยวสิอบเชย”เสียงไบรท์ตะโกนไล่หลังฉันมาแต่ฉันก็ทำเพียงแค่โบกมือบ๊ายบายเขาไป ฉันยิ้มออกมาเมื่อดีใจที่วันนี้ไบรท์ได้กินอิ่มแล้ว^_^ เขาเป็นเพื่อนที่ดี ฉันดีใจที่ได้รู้จักเขา^_^
- ผู้เขียน
