“คุณหนูท่านทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร”
“กะก็… ก็ข้าเห็นท่านหน้าซีดเซียว สวมผ้าป่านแต่เป็นบัณฑิต อีกทั้งช่วงนี้ก็จะมีการสอบจอหงวนแล้ว ท่านไม่อ่านหนังสือแต่กลับมาตั้งแผงเช่นนี้ ข้าก็เลยช่วยอุดหนุนท่านแค่นั้นเอง” มู่เหอฮวากล่าว พลางทำหน้าท่าทางให้เหมือนเด็กตัวเล็กตัวน้อยที่มีความใสซื่อบริสุทธิ์ และเต็มไปด้วยความหวังดี
“แต่เงินจำนวนนี้มากเกินไปขอรับ”
“เอาไว้ท่านสอบติด มีเงิน ค่อยมาคืนข้าก็ได้”
“ข้าไม่อาจรับไว้ได้”
“คนเราลำบากก็ต้องยอมรับความลำบากของตนเอง ข้ารู้ว่าท่านมีศักดิ์ศรี แต่บางครั้งคุณค่าของคนเราก็ไม่ได้อยู่ที่เงิน ข้าอยากให้ก็เป็นเรื่องของข้า ท่านไม่รับไว้ ตัวท่านก็ลำบาก ข้าเองที่หวังจะช่วยท่านก็ไม่ได้ช่วย ท่านต้องใช้ก็เก็บไว้เถอะ” มู่เหอฮวากล่าว นางเขียนให้พระเอกลำบากตอนเข้าเมืองหลวงมา ข้าวแทบไม่ตกถึงท้อง สอบไปก็แสบท้องไป คิดแล้วก็ดูจะลำบากไม่น้อยเลย จึงได้ถ่อมาเพื่อช่วยเหลือเขา
“
