“แม่นางน้อยมีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้ขอรับ” หลงจู๊โรงเตี๊ยมถาม มู่เหอฮวาแบะปาก นี่นางแต่งกายเป็นบุรุษคนยังมองออกอีกหรือ แต่ช่างเถอะมู่เหอฮวาเป็นเด็กน้อย หน้าตาก็น่าเอ็นดูอยู่บ้าง
“ข้าอยากได้ห้องนอนสักห้องหนึ่ง ต้องการพักตอนนี้”
“ขอรับ” หลงจู๊กล่าวก่อนจะพาไปห้องพักขนาดไม่ใหญ่ ไม่เล็ก มู่เหอฮวาที่หนีออกมา นางก็หวาดกลัวไม่น้อย นี่มันชีวิตจริง นางมีเลือดมีเนื้อมีหนังอีกอย่างฟ่านชวี่จิงต้องไม่พอใจอย่างมากที่นางไม่เชื่อฟังเขา อีกอย่างบุรุษยุคนี้ก็ถือตนเป็นใหญ่ หากเขาทราบความ นางจะต้องสู่ขิตในวันที่ดือเป็นแน่
“คุณหนู ทำอย่างนี้พวกเราจะโดนโทษหนักนะเจ้าคะ”
“ไม่หรอกมั้ง ก็ช่วยไม่ได้เขาอยากขังข้าเองนี่” มู่เหอฮวากล่าวอย่างหวาดกลัว นางไม่อยากถูกขังอีกแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่ตลกเลยสักนิด นางจะออกไปไหนทำอะไรมันก็ควรจะเป็นเรื่องของนางไม่ใช่หรือ ตามนิยายแล้วเขาไม่ควรสนใจนางด้วยซ้ำ หรือเพราะการกระทำของนางนิยาย
