“ไม่กลับ ไม่กลับ แบร่” มู่เหอฮวาหลบซ้ายหลบขวาพลางแลบลิ้นออกมาอย่างไม่เกรงกลัวฟ่านชวี่จิง นั่นยิ่งให้ทำเขาโมโหมากขึ้นไปอีก นางไม่เคารพยำเกรงเขาแม้แต่นิดเดียว ทั้งยังทะเล้นแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างไม่มีกริยาอันพึงมีสักนิด
“พวกท่านกำลังทำอะไรหรือเจ้าคะ” เสียงแว่วหวานของสตรีนางหนึ่งกล่าว นางเดินมาพร้อมกับข้ารับใช้จำนวนหนึ่ง แม้จะคลุมใบหน้าด้วยผ้าครึ่งผืน แต่ความงามเรืองรองกลับกำจายออกมาจนดูยังไงก็เหมือนนางฟ้า ผิวพรรณใต้ผ้าขาวเนียนละเอียด ดวงตากลมโตประดับด้วยขนตาหนางามเป็นแพ จมูกโด่งทะลุผ้าออกมา
…นี่ย่อมต้องเป็นนางเอกของเรื่อง ซ่งซือเจิน หรือช่งหนี่ว์เซียงจวิน
“เซียงจวิน” ทั้งสองคน พระรอง พระเอกหันไปทักทายนางเอก แน่นอนเซียงจวินย่อมมีอยู่แค่ไม่กี่คน ท่านหญิงพระยศลำดับล่าง แม้จะไม่ได้สูงเลิศเลอในหมู่เชื้อพระวงศ์ แต่สำหรับสามัญชน หรือชนชั้นขุนนางก็ถือว่าไม่น้อยเลย
“ขุนนางฟ่าน ขุนนางหลี่” เซียงจวินทั
