เมียใหม่2023 Nc20+
เสียงดนตรีบรรเลงดังขับขันให้คนภายในงานได้รื่นร่มใจ งานแต่งงานขนาดใหญ่ จัดขึ้นในโรงแรมชั้นนำของประเทศ คู่บ่าวสาวที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะได้จูงมือกันเข้าประตู่วิวาห์ต่างไม่วายตื่นเต้นกันยกใหญ่
" นิจ่ะ ได้เวลาแล้วจ้ะ ตอนนี้เจ้าบ่าวเดินมาไกล้ถึงแล้วนะ "
พี่วิภา พี่สาวสุดที่รักของฉันเดินเข้ามาบอกทันทีที่เจอว่าขบวนของเจ้าบ่าวเริ่มเดินทางไกล้ถึงห้องพักของเจ้าสาวแล้ว และตอนนี้ฉันก็ตื่นเต้นเอามากๆด้วย
ฉันชื่อ นิชา เป็นหลานสาวของผู้มีอำนาจใหญ่สุดของฮองกง เป็นหลานสาวคนเล็กที่คุณปู่คุณย่าทั้งรักทั้งห่วงและหวงนักหวงหนา แต่ก็ได้แค่ห่วงนั้นแหล่ะค่ะ เพราะ นิชาไม่ได้นิสัยอ่อนเยาะแยะขนาดที่ต้องพึ่งบารมีปู่ย่าของตัวเองเท่าไหรนัก
ฉันที่ตอนนี้อายุ27ปี เป็นผู้หญิงที่กำลังจะมีสามีอยู่เร็วๆนี้
" คินเขามาถึงแล้วหรอคะพี่วิ " ฉันยิ้มแก้มแทบปริเลยทีเดียว ก็ตอนนี้ว่าที่สามีกำลังจะมาปรากฏตัวให้ฉันเห็นแล้วนี้สิ ตื่นเต้นจนหัวใจแทบวายเลยตอนนี้
ก๊อกๆๆ
" มาแล้วๆ " เสียงเพื่อนๆเจ้าสาวดังแข่งกับเสียงฝังทางเพื่อนๆของเจ้าบ่าวไม่น้อยหน้ากันเลยที่เดียว ความตื่นเต้น มันทำคนอย่างฉันถึงกับประหม่า ไม่น้อยกว่าฝังเจ้าบ่าว
ฉันกับภาคิน รู้จักกันมา1ปีเต็ม ทันทีที่ครบรอบ1ปี เขาก็คุกเข่าขอฉันแต่งงานเลยในทันที ฉันและเขาคบกันอย่างบริสุทธิ์ใจ เขาไม่เคยแตะต้องตัวฉันให้ต้องหม่นหมองต่อสายตาของใครหลายๆคน เขาบอกว่า เขาจะรอวันที่เราทั้งสองแต่งงานกันเสียก่อน ตัวฉันเองก็เก็บเอาความบริสุทธิ์ เพื่อมอบให้เขาในวันนี้เช่นกัน
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกก็ปรากฏใบหน้าหล่อเหลาของชายผู้ที่ฉันรักมากที่สุด เขายืนต่อหน้าฉันด้วยความสูง187 ชุดเจ้าบ่าวสีขาวมนถูกเขาสวมใส่อย่างพอดี เขาดูหล่อที่สุดในตอนนี้ ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เข้ามาลายล้อมเราทั้งสอง
" คุณสวยจังเลยนิ " คำแรกที่เขาทักฉัน เล่นสะคนอย่างฉันไปไม่เป็นเลยทีเดียว ฉันได้แค่ฉีกยิ้มกว้างแทนคำตอบ
และแล้วเขาก็จูงมือของฉันเข้าประตูวิวาห์ ไปพร้อมกับเขา
3เดือนต่อมา
" คิน นี้มันอะไรกัน " ฉันโยนรูปถ่ายลงตรงหน้าของเขา รูปถ่ายที่มีคนคู่หนึ่งเดินคู่กันอยู่ภายในห่างใหญ่ คนคู่นั้นที่แน่ๆหนึ่งในนั้นก็คือสามีของฉันเอง
" มันอะไรกันคุณ !! " เขาลุกขึ้นยืนพร้อมจ่องมองรูปถ่ายนั่น
" คุณยังกล้าถามฉันอีกหรอ อีนี้มันเป็นใคร " ฉันชี้นิ้วไปที่หน้าผู้หญิงคนนั้น เขามองตามนิ้วเรียวของฉัน ก่อนจะหันมามองฉันด้วยสาตานิ่งเฉยพร้อมคำตอบที่ทำฉันถึงกับหน้าชา
" ลูกค้าน่ะ คุณมีอะไรหรือเปล่า "
" ลูกค้า!! " ฉันทวนคำตอบของเขาอีกครั้ง
" ใช่ คุณคิดว่าอะไรล่ะ ผมทำงาน ออกไปเจอลูกค้า มันก็เป็นเรื่องปกตินิ่ คุณจะจ้างนักสืบมาเพื่อเรื่องแค่นี้เองหรอนิชา "
" ฮึ..!!! " ฉันได้แค่สบทเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอเพียงสั้นๆ เขาที่ตอนนี้ไม่เหมือนเขาคนนั้นที่ฉันเคยรู้จักเลย หลังจากที่เราแต่งงานกันมา เขาไม่เคยแม้จะแตะต้องตัวฉันเลยเเม้เพียงปลายนิ้ว เขาเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนกับที่ฉันรู้จักเลย ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆว่ามันเกิดอะไรระหว่างฉันกับเขา
//// ภาคิไนย ////
ผมยืนมองรูปที่ถูกเธอโยนลงมาบนโต๊ะทำงานของผม หลายครั้งต่อหลายครั้งที่เธอทำราวกับผมเป็นนักโทษของเธอ ผมเริ่มจะทนกับนิสัยเอาแต่ใจ และ บ้าอำนาจของเธอไม่ไหวแล้วจริงๆ 1ปีกับ3เดือนมันทำผมอึดอัด ผมต้องใช่ความอดทนกับคนอย่างเธอมากแค่ไหนกันนะ
ถ้าไม่ใช่ว่าคุณพ่อขู่บังคับผมให้แต่งงานกับเธอแล้วละก็ เธอก็คงเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายในโลกที่ผมจะลดตัวไปคบด้วยจริงๆ
ผมชื่อ ภาคิน ภาคิไนย กีรติเมคา ลูกชายคนเดียวของเจ้าสัว เมธา และคุณหญิง บุษราคัม กีรติเมคา ภรรยาเอกของเจ้าสัวเมธา ผมมีพี่น้องต่างแม่อยู่4คน ผมเป็นลูกลำดับที่3ของบ้านนี้ แต่เป็นคนที่ได้รับมรดกทั้งหมดของตะกูล ก็ถือว่าเกิดมาไม่เสียเปล่า
ก่อนรู้จักกับนิชา
" ผมไม่แต่ง "
" แต่แก่ต้องแต่ง ทางนั้นเขาเป็นผู้มีพระคุณของตะกูลเรา แก่ไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธอะไรทั้งนั้น "
ผมยืนเถียงกับพ่อผู้ให้กำเนิดเกี่ยวกับว่าทีเมียในอนาคต คนอะไรจะให้ลูกชายตัวเองแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก ไม่ได้รักแบบนี้
" ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วพ่อ!! "
" แล้วไง "
" ก็ผมจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากเธอไงพ่อ "
" แก่แน่ใจ!? "
" ผมรักโรส และผมจดทะเบียนสมรสกับเธอเรียบร้อยแล้วด้วย " ผมเฉลยคำตอบให้พ่อผมได้รับรู้อย่างภาคภูมิใจ
" อะไรนะ !!? ลูกจดทะเบียนกับเธอแล้วหรอ " เสียงแม่ของผมร้องทักทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องทำงานของพ่อผม
" ครับแม่ "
" ตาคิน!! "
" ไปหย่ากับมันสะ นี้คือคำสั่งของฉัน " พ่อผมยืนขึ้นจากเก้าอีเต็มความสูง ผมเสียงที่ดุดันและเด็ดขาด
" ไม่ครับพ่อ ผมไม่หย่า " ผมเองก็หาได้ยอมพ่อผมไม่ ผมรักเธอ เธอคือภรรยาที่ผมรักนะ ผมจะถอยไม่ได้กับเรื่องนี้
" แก่ต้องหย่า!!! " เสียงพ่อผมตะหวามผมดังสะท้านไปทั้วห้อง ผมเองก็แอบมีสะดุ่งอยู่เล็กน้อย แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ตอบโต้อะไรกับท่าน
" ใจเย็นๆก่อนนะคุณ " แม่รีบปรีตรงไปห้ามพ่อของผม
" คิน เรื่องนี้แม่ว่าค่อยคุยกันเถอะนะ แต่ลูกอย่าขัดพ่อเขาเลย ทางนั้นเขามีพระคุณกับทางเรามากจริงๆ เพราะถ้าไม่ได้ปู่ของหนูนิชาช้วยไว้ เราทั้งหมดคงไม่มีอย่างทุกวันนี้หรอกนะ ลูกออกไปก่อนเถอะ "
ผมพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องทำงานของพ่อ
" บุญคุณก็ส่วนบุญคุณสิ ถ้ามาท่วงบุญคุณแบบนี้ เขาก็ไม่เรียกว่าบุญคุณแล้ว "
ผมได้แค่บ่นพรึมพรัมกับตัวเอง
" ไงไอ้น้องชาย บ่นอะไรคนเดียวว่ะ " เสียงของไอ้พายุลูกคนที่สองที่เกิดจากเมียรองของบ้านนี้
" ไม่ใช่เรื่องของมึง "
" อ้าว อารมณ์เสียอะไรมาว่ะ ถึงมาลงกับพี่ชายคนนี้ละ ออ...คงเป็นเรื่องของน้องนิชาใช่ไหม แม้ๆ มีคนให้แต่งงานเป็นถึงระดับมาเฟียแห่งเอเชียมังกรตัวที่ห้าเชียวนะ 555 "
" มึงก็แต่งเองดิครับ "
" ไอ้คิน นี้กูพูดดีๆกับมึงนะ "
" เสือก!!! "
" ไอ้คิน " มันพุ่งมาพร้อมหมัดขวา คงหวังประทับมัดนั้นลงบนหน้าหล่อๆของผมละสิ แต่เสียใจนะ มึงมันคนละชั้นกับกู ผมหลบมัดนั้นอย่างเท่ๆพร้อมสวนหน้าแข่งสวยๆคืนมันไปในทันที
ผั๊ว!! " โอ้ย!! มึงกล้าเตะกูหรอ " มันหันมาจะแก้เเค้นผม แต่ดันมีเสียงขัดขึ้นมาเสียก่อน
" หยุดนะตาพายุ " แม่ผมนั้นเอง
" นี้บ้าน ไม่ใช่สนามมวย อยากต่อยตีกันนักก็ไปที่อื่น ตาคินด้วย "
" คราบๆ ผมก็ไม่อยากอยู่ทีนี้หนักหรอกแม่ ลาละครับ " พร้อมยกมือไหว้แม่ และหันไปยิ้มเยาะไอ้ยุอีกที่หนึ่ง ก่อนจะเดินเท่ๆออกมาจากบ้านหลังนี้
" นายครัย "
" กลับบ้านกันไอ้โจ๋ " ผมตบไหล่ลูกน้องสนิทเบาๆ
" ครับนาย" พร้อมเปิดประตูรถให้ผมได้ขึ้นไป
" เฮ้อ โรสละไอ้โจ๋ "
" คุณโรส วันนี้ออกไปช๊อปปิงกับเพื่อนๆเธอครับ นายจะให้ผมไปส่งที่นั้นไหมครับ? "
" ไม่ต้อง กลับไปรอเธอที่บ้านเลย "
" ครับนาย "
ผมทิ้งตัวพิงกับผนักพิงของเบาะรถก่อนจะหลับตาเพื่อพักสายตาสักหน่อย " เฮ้อ..เบือชมัดเลย"
โรสเธอเป็นแฟนคนแรกและคนเดียวของผม ผมคบกับเธอมาตั่งแต่สมัยเรียนป.ตรีที่อังกฤษแล้วล่ะ เธอเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ เราเจอกันและเธอก็ทักผมด้วยภาษาไทยที่น่ารักเพราะมันไม่ค่อยชัดนักแต่เธอก็พูดได้คล่องไม่เบา หลังจากวันนั้นมา เราทั้งคู่ก็สนิทกันมากจนในที่สุดผมก็จดทะเบียนสมรถและแต่งงานกับเธอที่โบสในอังกฤษ ถึงทางบ้านผมจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่ผมรู้ไง ว่านี้แหล่ะ ภรรยาที่ผมรักที่สุด
ตัดมาที่ตอนนี้ ผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักกลับได้เป็นหน้าเป็นตา เป็นภรรยาที่คนค่อนประเทศรู้จัก เธอมีนิสัยที่ผมไม่ชอบหลายๆอย่าง อย่างเช่น เอาแต่ใจ บาอำนาจ ขี้หึง ขี้เหวียง และหวีนเก่ง บ้างครั้งก็สั่งคนไปจัดการคนที่เข้าไกล้ผมโดยไม่สนใจว่าเป็นลูกค้า หรือ เพื่อน เพียงแค่ผมยิ้มกับผู้หญิงคนไหนหรือหัวเราะมีความสุขกับใครเธอก็พร้อมทำลายคนคนนั้นในทันที ผมเหมือนสิ่งของที่เธอเก็บสะสม มีไว้ให้เธอได้ครอบครองเพียงคนเดียวเลยก็ว่าได้ ดีนะ ที่โรสอยู่ต่างประเทศในตอนนี้ ถ้าเธอรู้เรื่องโรส ผมไม่อยากคิดเลยว่าผู้หญิงที่ผมรักจะเป็นอย่างไง ผมคงต้องได้สู้กับตะกูลของเธอแน่ๆ แต่ต่อให้ผมตาย ผมก็ไม่ยอมให้เธอได้แตะต้องคนที่ผมรักแน่นอน
" ผมจะไปเยี่ยมเเม่ที่บ้าน และค้างคืนที่นั้นด้วย ไม่ต้องตามนะ "
" อีกแล้วหรอ ทะเลาะกันที่ไรคุณก็เป็นแบบนี้ทุกที ลูกแหง่ติดแม่ตลอด "
" นิ!!! ผมเริ่มไม่ไหวกับคุณแล้วนะ " ผมคว้าแขนเธอพร้อมออกแรงบีบเต็มกำลัง แต่เธอไม่ปริปากร้องสักแอะ เก่งดีนิ่
" พอใจไมคะ ที่ทำแบบนี้ ความเจ็บปวดของฉันคงเป็นของหวานสำหรับชีวิตคุณสินะ "
" ใช่ รู้แบบนี้คุณยังอยากเรียกผมว่าสามีอยู่อีกไหม? "
" แน่นอน เพราะคุณคือของฉัน "
ผมได้แค่ถอนหายใจก่อนจะปล่อยแขนบางให้เป็นอิสระ ผมเลือกจะเดินจากไปจากเหตุการครั้งนี้
" สุดท้ายก็เป็นคุณเองที่ยอมถอยให้ฉันอย่างทุกที "
" แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกันนะนิ ตามสบายเลย "
ผมออกมาจากห้องพร้อมเดินตรงไปที่รถ ที่มีลูกน้องคนสนิทยืนเปิดประตูรถรอทันทีที่เห็นผมเดินออกมาจากบ้าน
" ไปบ้านริมน้ำ "
" ครับนาย "
รถคันงานแล่นมาจนถึงตัวบ้าน บ้านริมน้ำเป็นบ้านพักหลังเดียวที่ทำใจของผมสงบ ผมมานอนที่นี้ค่อนข้างบ่อยเลยในรอบสามเดือนนี้ และนิชาเองก็รู้ว่าทีนี้เป็นทีที่ผมมาบ่อยสุด เเต่เธอก็ไม่เคยมายุ่งวุ่นวายกับทีนี้เลย เพราะเธอคงรับรู้ว่าผมไม่เคยพาใครมาทีนี้นอกจากตัวผมเอง
บนที่นอนกว้าง ผมนอนลงในบนที่นอนใหญ่ด้วยกลางเกงเพียงตัวเดียว ผมเป็นคนขี้ร้อนใส่เสื้อผ้านอนอย่างเขาไม่เป็นหรอกครับ ทันทีที่หัวถึงหมอน ผมก็เผลอหลับไปในทันที
//// นิชา ////
" โจ๋ คินอยู่ขางในใช่ไหม "
" ครับคุณนิ "
" อืม !! "
" เดี๋ยวครับ คุณนิจะไปไหนครับ!? " เขาร้องทักฉันพร้อมเอาตัวเข้ามาขวางทางเดินไม่ให้ฉันเดินเข้าด้านในตัวบ้าน
" กวง ... " ฉันส่งซิกให้ลูกน้องคนสนิทจัดการ
" ครับ " พร้อมพยักหน้ารับคำสั่ง
และนายโจ๋ก็ถูกดึงตัวออกห่างจากทางเดินของฉัน
ในห้องนอนกว้าง ร่างผู้ชายตัวโตนอนแผ่หลากลางที่นอนใหญ่ มีเพียงกางเกงตัวเดียวที่ปิดบังอยู่ ฉันเดินตรงไปพร้อมถอดเสื้อคุมออกให้พ่นตัวก่อนจะค่อยๆย่องขึ้นไปบนเตียงที่มีสามีของตัวเองนอนหลับอยู่ ฉันค่อยๆคลานเข้าไปนอนหนุ่นแขนใหญ่ พร้อมโอบกอดเขาอย่างโหยหา ฉันอยากตกเป็นของเขาจริงๆสักที นิรอเวลานี้มานานแล้วนะคิน
ฉันจับหน้าชายผู้เป็นที่รักหันมาประกบจูบเขาอย่างอ่อนโยน มือของฉันล่วงลึกลงไปหาสิ่งของที่ปรารถนาอยากครอบครองในท่าทางเก่ๆกังๆ แต่ผลมันเกินคาดเมื่อเขาเองก็ตอบสนองฉันอย่างคาดไม่ถึง เขาจูบฉันตอบมือหนาควานมาหาตัวฉัน เขาแต่ะที่เอวบางของฉันก่อนจะไต่ขึ้นมาจนถึงหน้าอกที่ตอนนี้ไม่มีอะไรปิดบังไว้เลย เขาเค้นครึงมันเบาๆสลับกับจูบตอบฉันอย่างเล้าร้อน มันดีมากเลยความรู้สึกนี้ เสือของฉันถูกเขาถอดออกตั่งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอรู้ตัวอีกที นิ้วเรียวของเขาก็สอดใสเข้าไปในร่างกายของฉันแล้ว ฉันสะดุงทันทีที่มันเข้าไปด้านใน ความรู้สึกแปลก อึดอัด มันแล่นเข้ามาภายในร่างกายของฉัน เขาดึงนิ้วเข้าออกช้าๆเเละเร่งจังหวะเร็วขึ้นพร้อมกับจูบที่ร้อนแรง แต่ฉันก็คิดว่าตัวเองรับมือมันได้อยู่ จนเขาผลิกตัวขึ้นมาบนตัวฉัน พร้อมลืมตามองฉัน ตาคมจับจ่องใบหน้าของฉันอย่างสงสัย
' แป๊ก ' เสียงสวิทไฟถูกกดให้เปิด ไฟทั้งห้องสว่างทันที
" นิ!!! " เขาผละออกจากตัวฉันลงไปที่เตียง
" คุณมาทำอะไรทีนี้ " คำพูดพร้อมใบหน้าไม่พอใจนักของเขาทำฉันหงุดหงิดเป็นบ้า
" ทำไมฉันจะมาทีนี้ไม่ได้ ก็ที่นี้มันคือบ้านคุณ และคุณที่เป็นสามีฉัน"
เขายืนกัดกรามกรอด แล้วไง ฉันไม่สนใจ เพราะวันนี้ฉันมาเพื่อเสียตัวทำลูกให้เขา เผื่อเขาจะกลับมาเป็นผู้ชายที่แสนดีและอบอุ่นอย่างเมื่อก่อนอีกครั้ง
" นิรักคุณมานะคิน " ฉันโผลเข้ากอดเขา แต่เขากลับผลักดันฉันออกให้ห่างตัวเขา
" คุณกลับไปที่บ้านก่อนเถอะ "
" ทำไมคะ "
" ผมยังไม่พร้อมคุยตอนนี้ " เขาคว้าข้อมือฉันแล้วลากฉันออกมาจากห้อง
" ปล่อยนะ นิเจ็บ " ฉันสบัดมือเขาออกทันที
" คุณกลับไปก่อน "
" ไม่"
" คุณต้องการอะไรนิ คุณมาที่นี้ทำไม "
" นิก็มาหาคุณไงคิน ทำไม ที่นี้มันมีอะไร มันเป็นรังรักของคุณกับใครหรอ นิถึงมาไม่ได้ "
เขาไม่ตอบอะไร ได้แค่ยืนจ่องมองฉันนิ่งๆ
" คุณไม่ตอบ แสดงว่า ที่นิพูดไป ถูกต้องใช่ไม มันเป็น ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร "
เพ๊งง!!! เพ๊งงง!!
เสียงห้องที่ทุกฉันทำลายเสีนงดังสนั้น พร้อมคำพูดของฉัน
" มันเป็นใคร ..!! คุณบอกฉันมานะคิน "
" หยุดนะนิ นิ ผมบอกให้หยุด "
เพ๊ง!!! เพ๊ง!! เพ๊ง!! ยิ่งเขาห้ามฉัน ฉันยิ่งบ้า ทำลายของที่อยู่ไกล้มือฉันทั้งหมด ฉันคว้าเอารูบของเขามาทุ่มทิ้งต่อหน้าเขา
" นิหย่าาาา!!! "
เพ๊ง!!! กรอบรูป กระจก และรูปภาพกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง แต่ฉันดันเตะตารูปที่ซ่อนหลังรูปเขา
" นั้นอะไร !?" ฉันตรงไปที่รูปภาพนั้น พร้อมๆกับเขา แต่ฉันเร็วกว่าจึงได้ภาพนั้นมา
มันเป็นภาพงานแต่งที่จัดขึ้นภายในโบสแห่งหนึ่ง ผู้หญิงหน้าตาฝรั่ง ยื่นคล้องแขนกับชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือนกับสามีของฉัน ใบหน้านั้นนิ้มแย้มสดใส ต่างจากงานแต่งของฉันที่ดูฝืนยิ้มและแสดงๆเอามากๆ
" นี้คุณ!? มีเมียน้อยหรอ "
เขายืนนิ่งใบหน้าเรียบเฉย
" ไหนๆคถณก็เห็นแล้ว ผมจะพูดความจริงก็ได้ นั้นน่ะ ภรรยาของผม"
คำตอบนั้นมันเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของฉันซ้ำๆ อะไรกัน ภรรยาหรอ!?
" คุณหมายความว่า??"
" เธอคือภรรยาคนแรกและคนเดียวของผม "
" อะไรกัน เธอจะเป็นภรรยาคุณได้ไง ก็เรา? "
" ผมจดทะเบียนอย่างถูกต้องกับเธอก่อนที่ผมจะเจอคุณสะอีก นิชา "
โลกทั้งใบของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาฉันในทันที เขามีภรรยาก่อนเจอฉัน แล้วเรื่องที่ผ่านมาละ มันคืออะไร ฉันเข้าใจอะไรผิดตรงไหน แล้วทำไมทางครอบครัวเขาถึงมาสู่ขอฉันทั้งๆที่ลูกชายเขามีเมียอยู่แล้ว
" มะ ไม่จริง คุณโกหกฉันอยู่ใช่ไหม "
" งั่นคุณดูนี้ " เขาเดินไปหยิบกระดาษจากลิ้นชักโต๊ะมาส่งให้ฉัน
มันคือทะเบียนสมรถที่จดที่ต่างประเทศ มันชัดเจนจนไม่รู้จะชัดอย่างไง
" คุณมีเมียอยู่แล้ว แล้วคุณมาขอฉันแต่งงานทำไม คุณมาหลอกฉันทำไม "
" ผมจำเป็นต้องทำ "
" จ้ำเป็น?? ฮึ งั่นที่ผ่านมามันคืออะไร คุณอย่าบอกนะ ว่าคุณไม่เคยรักฉันเลย "
" ใช่ ผมไม่เคยรักคุณเลย "
" ฮ่ะ ฮ่า 555 ไม่เคยรักฉันเลย 555 " ฉันหัวเราะปนน้ำตาอย่างบ้าคลั่ง สมองว่างป่าวราวกับหมอกหนากลางทุ่งหญ่ากว่าง คำว่าไม่เคยรักฉันของเขา มันล่องลอยอยู่ในสมองของฉันเต็มไปหมด
" คุณไม่เคยรักฉัน แล้วคุณมาหลอกฉันทำไม คุณมาหลอกฉันทำไมคิน " ฉันทุบลงไปบนอกหนาของเขาเพื่อระบายความโกรธ เจ็บช้ำลงไป น้ำตาบอาบแก้มของฉันทั้งสองข้าง แต่จู่ๆคำพูดของปู่ก็ลอยเข้ามาในหัวฉัน
'นอกจากความตายของปู่ย่าและพ่อแม่หลาน ปู่ไม่อนุญาติให้หลานร้องไห้ต่อหน้าใคร จำไวนะนิชา น้ำตามันคือความอ่อนแอที่หลานห้ามแสดงออกให้ใครเห็นเด็ดขาด ' สิ้นความคิดนั้น ฉันก็ถอยออกมาจากตัวเขา ใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างพร้อมกับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ฟุ่งซานไปมากกว่านี้
" โอเค มีอะไรอีกไหมที่ฉันควรรู้เกี่ยวกับคุณ "
" ไม่มีแล้ว "
" ฉันก็แค่ รู้สึกเจ็บ แต่ฉันคิดว่า ฉันรับมือกับมันได้ แต่คุณอย่าคิดนะว่า ฉันจะหลีกทางให้คุณกับภรรยาคนแรกของคุณแบบง่ายๆ ไม่มีทาง "
" คุณหมายความว่าไง ? "
" นิรักคินมากนะ และนิก็อยากให้คุณรู้ข้อนี้ด้วย ว่าอย่างไงๆ นิก็จะไม่ปล่อยคุณไปแน่ "
พูดจบ ฉันก็รีบเดินออกมา พร้อมน้ำตาที่ไม่สามารถกลั่นมันไว้ได้
" กวง!! ฉันจะกลับบ้าน "
" ครับคุณหนู๋ "
ฉันรีบขึ้นมาบนรถพร้อมปล่อยโฮ่อออกมา
นี้ฉันเป็นเมียน้อยสามีตัวเองอยู่หรอเนี้ย
เสียงร้องที่มันดังภายในใจไม่สามารถร้องไห้ออกมาให้ใครเห็นได้เลย ทั้งชีวิตฉันตอนนี้ นอกจากครอบครัวก็มีเพียงคุณคนเดียวนะคินที่ฉันรักที่สุด
ไม่นานกวงก็พาฉันมาถึงจุดหมายที่ต้องการ บ้านที่เป็นเรือนหอของเรา ตอนนี้มันกลายเป็นเพียงบ้านหลังหนึ่งที่มีฉันคนเดียวที่อาศัยอยู่ ความฝันที่จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว ฉันเดินเข้ามาภายในบ้านใหญ่ด้วยใจที่เจ็บช้ำ มองไปทางไหนก็เห็นเพียงความว่างเปล่า ฉันรักเขาขนาดนี้ ทำไมเขาถึงทำร้ายฉันมากมายเช่นนี้ได้นะ น้ำตาค่อยๆไหล่ผ่านแก้มของฉัน ความร้อนของน้ำตามันทำฉันกั๊กเก็บความเจ็บปวดแทบไม่ไหว จนสุดท้ายฉันก็ร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงโหยหวนของฉันมันยังไม่ดังเท่าคำพูดเพียงแผ่วเบาของเขาเลย เขาไม่เคยรักฉัน คำพูดเหล่านั้นมันวนเวียนไม่หยุด ยิ่งนึกถึงเหตุการคำพูด ก่อนหน้านี้แล้ว ยิ่งเจ็บปวดปานจะขาดใจ ฉันทรุดลงกลางบ้าน ปล่อยตัวเองให้นอนจมกองน้ำตา ความเย็นจากพื้นหินอ่อน มันมาเสริมกับใจที่เน็บหนาวของฉันจริงๆ ความรักครั้งแรกของฉัน ถูกคนรักชุดรังลงมาสู่อเวจีขุมที่ลึกสุดของหัวใจ ตอนนี้แม้แต่เรี่ยวแรงจะยืนขึ้นมันยังไม่มีเลย ความรู้สึกร้อยพันมันก็ประดังประดามาไม่หยุด
" เข้มแข็งหน่อยดินิชา แกต้องผ่านมันไปให้ได้นะ " สุดท้าย ฉันก็ทำได้แค่กอดปรอบตัวฉันเอง ก่อนจะหลับไปทั้งๆแบบนั้น ภาพทุกอย่างก็ดับลงพร้อมกับใจที่มืดมน
"คุณหนูครับ คุณหนู เรียรถพยาบาลเร็วเข้า"
เสียงคนคุ้นเคยดังข้างๆฉันเต็มไปหมด แต่ฉันไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้เลย
" รถพยาบาลกำลังจะมาถึงแล้วครับ "
แล้วฉันก็รูสึกว่าตัวเองกำลังถูกอะไรสักอย่างพาร่างขึ้นจากพื้นที่หนาวเหน็บ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมนอีกครั่ง
" รถพยาบาลมาแล้วนะครับคุณหนู๋ มีสติหน่อยครับ!!! "
//// ภาคิไนย ///
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดด
" ครับพ่อ "
" แกอยู่ที่ไหน รู้ไหมว่าตอนนี้หนูนิอยู่ที่โรงพยาบาล "
" ฮ่ะ นิอยู่โรงบาล เธอเป็นอะไรครับ ? "
" แกมีหน้ามาถามฉันอีกหรอ แกสิที่ต้องรู้ว่าเมียแกเป็นอะไร "
" ผมไม่รู้จริงๆพ่อ ผมไม่ได้อยู่กับเธอ "
" แกนี้มัน..!? ฉันไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาด่าแกจริงๆ เอาเป็นว่า แกรีบไปหาหนูนิที่โรงพยาบาลเลย ส่วนฉันกำแม่กำลังจะออกไป "
" ผมต้องไปด้วยหรอ "
" ไอ้คิน!! แกถามอะไรโง่ๆแบบนี้ แกเป็นสามีเขาแกก็ต้องไปสิ นี้พ่อกับแม่เขาก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว เขาถามหาแก ว่าทำไมปล่อยให้ลูกสาวเขาเป็นแบบนี้ นี่ฉันก็หาคำตอบให้เขาไม่ได้ แกไปคุยกับทางนั้นเองแล้วกัน "
แล้วสายก็ตัดไป ผมยืนงง ทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะตัดสินใจไปที่โรงจอดรถพร้อมขับออกไปที่โรงพยาบาลที่นิชาอยู่
โรงพยาบาล
ผมมาถึงก็ตรงไปที่หน้าห้องของเธอก่อนจะรวบรวมความกล้าเปิดประตูเข้าไป ผมเดินเข้ามาพร้อมกับเจอสายตาที่จับจ่องมองมาที่ผมเป็นจำนวนมาก
" มาแล้วหรอตาคิน " คำทักทายที่ทำขนคอผมรุกมันมาจากชายสูงอายุที่ยืนรอผมอยู่ก่อนแล้ว
" สวัสดีครับคุณปู่ คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ "
ทุกคนรับไหว้ผม แต่สายตาไม่ได้เต็มใจนัก
" มันเกิดอะไรขึ้นกับลูกแม่ ตาคิน ทำไมยัยนิถึงเป็นสภาพนี้ได้กันห่ะ " นั้นไง คำถามแรกผมก็ไม่รู้จะตอบอย่างไงเลย
" แล้วแกหายไปไหนมา ถึงปล่อยลูกสาวฉันอยู่คนเดียวจนต้องป่วยแบบนี้ " ตามมาติดๆด้วยคำถามของพ่อตา
" คงไม่ได้ไปกกอีตัวที่ไหนหรอกนะ ถึงปล่อยให้น้องสาวของฉันต้องอยู่คนเดียว ใช่ไหม "
หนึ่งสองสามคำถามแรก ผมก็เลือกตอบไม่ถูกแล้ว ถ้ามีสี่ห้าหกคงได้กลั่นหายใจเอาดื่อๆแน่
" คือผม ผมมีปากเสียงกับเธอนิดหน่อย เลยออกไปนอนบ้านริมน้ำ ผมไม่ได้ตั่งใจทำให้เธอเป็นแบบนี้นะครับ "
" มีปากเสียงนิดหน่อย แต่ที่ปู่เห็นสภาพของยัยนิแล้ว ปู่ว่า มันคงไม่หน่อยแล้วมัง "
ผมได้แค่ยืนนิ่วเงียบ ตอบคำถามของพวกเขาไม่ได้จริงๆ
" เอ่อ?? ผมว่า ทุกคนใจเย็นๆก่อนนะครับ มันคงไม่แปลกหรอกนะครับที่สามีภรรยากันจะมีเรื่องกระทบกระทังกันบาง ไว้หนูนิฝื่นขึ้นมาก่อนเถอะนะครับ เราค่อยคุยเรื่องนี้กัน "
พ่อผมรีบห้ามศึกไหวก่อน ก่อนที่เรื่องมันจะไปกันใหญ่ " ฉันซื้อเวลาให้แกได้แค่นี้จริงๆ ที่เหลือแกก็ต้องจัดการเอาเอง" พ่อหันมากระซิบบอกผม ผมก็ได้แค่พยักหน้ารับไปเบาๆ
เอาว่ะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ผมพร้อมยอมรับมันแล้ว
ผมนั่งรอไม่นาน นิชาก็ได้ฝืนขึ้นมาพร้อมยิงคำถามให้ทุกคน
" ทุกคนมาทำอะไรกันคะ แล้วนี้? นิอยู่ไหน "
" นิ นิ ฝืนแล้วหรอลูก โอ้ย ขอบคุณพระเจ้าที่ช้วยปกป้องลูกสาวของลูก "
" ยัยนิเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม บอกพ่อมาที "
" ไม่นิ่ค่ะ นิสบายดี ว่าแต่ ทุกคนมาทำอะไรกัน แล้วนิมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้อย่างไงคะ!? "
" หนูมีไข้สูงและช็อกหมดสติ นายกวงและเด็กในบ้านเลยพาหนูมาโรงพยาบาล รู้ไหมว่าหัวใจแม่แทบวายเลยนะ " เข้าสวมกอดลูกสาวแล้วรำไห้ เห็นแบบนี้ผมรู้สึกผิดเลยจริงๆ
" เอาล่ะๆ ยัยนิไม่เป็นไรแล้ว จะร้องไห้ไปทำไมกัน"
" คิน!? คุณก็มาด้วยหรอ "
ผมได้แค่ส่งยิ้มแห้งๆให้เธอก่อนจะเดินไปหาเธอ ผมกุมมือเธอขึ้นมา " ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ "
" ขอโทษ ที่มาจากใจหรือเปล่าคะ "
ผมพยักหน้ารับเบาๆ
" ขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมาหรือเปล่าคะ? "
ผมได้แค่ยืนงงๆกับคำถามของเธอ
" ถ้าขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา นิพร้อมให้อภัยคุณค่ะ แต่!! ถ้าไม่ คุณอย่าหวังว่าจะมีความสุขต่อจากนี้ไป " ประโยคหลังเธอพูดเพียงแผวเบา แต่ผมกลับได้ยินชัดเจนนัก
" คุณจะไม่ปล่อยผมไปจริงๆหรอนิ "
" ค่ะ นิบอกแล้วไงคะ ว่าคินเป็นของนิ นิจะไม่ยอมปล่อยคินไปไหน คินจะต้องอยู่กับนิ อยู่แบบนี้ตลอดไป "
" คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหมนิ ได้ "
" ทั้งคู่คุยอะไรกันหรอ ทำไมต้องกระซิบกระซาบกันด้วย มีเรื่องอะไรที่พวกเรารู้ไม่ได้หรอ" เสียงพี่สาวของเธอดังขัดขึ้น ทำให้บทสนทนาของเราทั้งคู่จบลงทันที่
" เปล่าครับ "
" นิหิวแล้ว มีอะไรกินไหมคะคิน " เธอพูดร่าพร้อมรอยยิ้มแจ่มใส่ ผมตกใจกับสีหน้าของเธอไปเลย แต่ผมก็ทำได้แค่ตามน้ำเธอไปก่อน
" ลูกอยากกินอะไรละจ่ะ เเม่จะให้คนไปซื้อมาให้ " แม่ผมรีบเสนอตัวออกมาช้วย
" ขออะไรก็ได้ค่ะคุณแม่ หนูทานได้หมดค่ะ "
แล้วเธอก็ดึงแขนผมให้นั่งลงข้างๆเธอก่อนจะกอดมันแน่น และเล่นละครต่อไป
" คินจะป้อนนิใช่ไหมคะ" หันมาถามผม
" ครับ " พยักหน้าและยิ้มปลอมๆส่งให้ทุกคน
" ดีกันแล้วก็ดี ฉันว่า ปล่อยให้ผัวเมียดูแลกันไปเถอะ ส่วนพวกเราก็แยกย้ายกลับบ้านกันได้แล้วล่ะ นี้ก็จะเช้าแล้ว ปล่อยพวกเขาดูแลกันเองเถอะ "
ไม่นาน ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เหลือแค่ผมกับเธอ
" เล่นเก่งดีนิ่ ละครอะ "
" คงสู้คุณไม่ได้หรอก "
" คงหายดีแล้วสินะ พูดได้จ่อยขนาดนี้ "
" ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนิ่ ก็ยังหายใจดีอยู่ "
" ก็ดี ผมจะได้กลับบ้านสะที "
" จะกลับไปคุยกับเมียคนแรกของคุณสินะ "
" อืม? ก็ใช่ เอาเป็นว่า ผมไปนะ "
" เดี๋ยว !! "
" มีอะไรอีก "
เธอลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะดึงสายน้ำเกลือออกแล้วลงมาจากเตียงคนไข้
" เฮ้ย!!! คุณทำบ้าอะไร " ผมรีบวิ้งไปคว้าเอากระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับเลือดที่มือของเธอ
" เป็นห่วงฉันด้วยหรอคะ? "
ผมได้แค่ยืนจ่องหน้าเธออย่างช้วยไม่ได้ บ้างที่ก็น่าโดนตีนัก ถ้าไม่ติดที่นิสัยเอาแต่ใจ อารมณ์ร้อนของเธอ ผมว่า ผมคงจะแอบเผลอใจให้เธอบางละ ผู้หญิงอะไรอวดเก่งเป็นบ้า ไม่รู้จะทำนิสัยเสียๆแบบนี้ไปทำไม ยิ่งทำแบบนี้ผมยิ่งอยากอยู่ห่างจากเธอขึ้นทุกที ถึงเธอจะสวยน่ารักดูบอบบางก็เถอะ แต่นิสัยและสันดานยังห่างไกลกับภรรยาของผมนัก คนนั้นน่ะ ทั้งน่ารักนิสัยดีและสวยเอามากๆ ลีลาบนเตียงก็ไม่ด้อย งานบ้านก็เก่งไปสะทุกอย่าง นี้สินะ ผมถึง ทั้งรักทั้งหวงขนาดนี้ ไม่เหมือนกับคนตรงหน้า หาแต่เรื่องให้คอยวิ่งแก้และหนักใจ งานก็ไม่ทำ งานบ้านก็ไม่ได้ เอาใจผัวหรอ ก็ไม่มี วันๆเอาแต่คอยจับผิดจนน่ารำคาน เฮ้ย มันคงเป็นเวนกรรมของผมจริงๆ ที่มาเจอกับเธอ คิดแล้วก็เศร้า อยากแดกเหล้ายอมใจจริงๆเลย วุ้ย..!!!
