อบเชย...
"พี่รู้จักเหรอ อ้อแน่นอนสิใคร ๆ ก็รู้จักโดยเฉพาะพวกนักบิดอะ"
"แพรที่ฉายาแพรวาตาเหยี่ยว พริตตี้ตัวท็อปของสนามคุณเซียนเหรอ?"
"ใช่แล้ว พี่แชมป์รู้ป่าวว่าเชยน่ะเคยเป็นตัวแทนของพี่เขาด้วยนะ เพราะเชยอะมีอะไรหลาย ๆ อย่างคล้ายพี่เขา เวลาที่พี่เขายุ่ง ๆ เรื่องพี่พีช... เอ่อหมายถึงลูกชายน่ะ เชยจะใส่หน้ากากแล้วก็สวมรอยเป็นพี่เขาเพื่อรับงานแทน ตอนนั้นน่ะเชยได้ตังตั้งเยอะ"
ฉันพูดอวดคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสดใสเพราะภูมิใจสุด ๆ
หลายครั้งที่ฉันได้ยืนบนเวทีในฐานนะพริตตี้ตัวท็อป ถึงจะเป็นแค่การสวมรอยแต่ฉันก็ภูมืใจสุด ๆ เพราะลูกค้าไม่มีใครจำได้สักคน นั่นก็หมายความว่าฉันน่ะมีฝีมือเข้าใกล้บรรดาพริตตี้มืออาชีพน่ะสิ
"เชยสวมรอยเป็นเขา?"
"ใช่แล้ว เชยเก่งมากเลยนะพี่แชมป์ ตอนอยู่บนเวทีเชยเป็นมืออาชีพสุด ๆ ไปเลย ไม่มีใครจำเชยได้นอกจากกระถิน"
".........."
"พี่แชมป์! เป็นอะไรทำไมยืนเงียบแบบนั้น"
ฉันตะโ
