อบเชย...
ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกับคำว่าพี่น้องที่เขามอบให้ และเรื่องคืนนั้นระหว่างเราฉันก็ไม่รู้ด้วยว่ามันเกิดจากความผิดพลาดของฉันเองหรือว่าความตั้งใจของเขา ความตั้งใจที่คิดว่าฉันคือพี่แพรแล้วลงมือแย่งมาจากพี่แฮคเพื่อเป็นเจ้าสาวของเขา แต่ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ทำไมในวันที่เข้าหอและหลาย ๆ วันต่อมาที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเขาถึงไม่แตะต้องฉันเลย...
"อบเชย... คือพี่..."
"เชยจะไปค้างกับพี่แพร คืนนี้พี่แพรคงไม่โอเคถ้าต้องนอนคนเดียว"
ฉันบอกคนที่กำลังจะพูดบางอย่างกับฉันก่อนจะเดินขึ้นบันใดไป ไม่รู้หรอกว่าเขาจะพูดอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันยังทำใจกับหลาย ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ฉันสับสนไปหมดและฉันไม่อยากเจอหน้าเขา
ฉันเก็บเสื้อผ้าสามสี่ชุดกับของใช้นิดหน่อย ก่อนจะโทรบอกให้พี่วินมอไซต์มารับที่หน้าบ้านแล้วตรงไปยังผับ แต่พอจ่ายเงินพี่วินมอไซต์เสร็จเท่านั้นแหละ คนบางคนที่ยืนถอดหมวกก
